Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Druga Księga Machabejska 9 Bible Online

Druga Księga Machabejska 9 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Druga Księga Machabejska 9

¹Mniej więcej w tym czasie Antioch wracał w niesławie z okolic Persji.

²Wkroczył bowiem do miasta zwanego Persepolis i próbował splądrować świątynię oraz zająć miasto. Wtedy wzburzone tłumy sięgnęły po broń i doszło do tego, że Antioch został przez mieszkańców wyparty i zmuszony do haniebnego odwrotu.

³Gdy znalazł się w pobliżu Ekbatany i dotarła do niego wiadomość o tym, co spotkało Nikanora i żołnierzy Tymoteusza,

⁴wpadł w gniew i za zło, jakiego doznał od tych, którzy zmusili go do ucieczki, zamierzał zemścić się na Żydach. Dlatego rozkazał, żeby woźnica pędził bez zatrzymywania się, aby jak najszybciej zakończyć podróż. Ale wyrok z Nieba już mu towarzyszył, ponieważ zapowiedział zuchwale: Gdy tam dotrę, uczynię Jerozolimę cmentarzyskiem Żydów.

⁵Wszystkowidzący Pan, Bóg Izraela, dotknął go jednak nieuleczalną i niewidoczną chorobą. Skoro tylko wypowiedział te słowa, pochwycił go straszny ból wnętrzności i ostre boleści brzucha.

⁶Było to całkiem sprawiedliwe, ponieważ dręczył wnętrzności innych licznymi i wymyślnymi torturami.

⁷On jednak wcale nie porzucił swojej zuchwałości. Co więcej, przepełniony pychą, płonąc ogniem gniewu przeciwko Żydom, nakazał przyśpieszenie podróży. Wtedy to wypadł z pędzącego z impetem rydwanu, a podczas upadku doznał wielkich obrażeń na całym ciele.

⁸Tak oto ten, który dotąd sądził w swojej nadludzkiej zarozumiałości, że może rozkazywać falom morskim i ważyć na wadze szczyty gór, znalazł się na ziemi. A niesiony w lektyce stał się dla wszystkich jawnym dowodem, jak wielka jest Boża potęga.

⁹Z ciała bezbożnika wychodziły robaki i jeszcze za życia w cierpieniach i boleściach ciało odpadało mu kawałkami, a z powodu smrodu całe wojsko ogarniały mdłości.

¹⁰Tego, któremu jeszcze niedawno wydawało się, że może dotknąć gwiazd na niebie, nikt nie mógł transportować z powodu nieznośnego smrodu.

¹¹W końcu, smagany biczem Bożym, który nieustannie potęgował bóle, zaczął poskramiać swoją ogromną pychę i dochodzić do właściwego zrozumienia własnej sytuacji.

¹²Nie mogąc znieść własnego odoru, tak powiedział: Słuszną jest rzeczą podporządkować się Bogu i, będąc śmiertelnym, nie równać się z Bogiem.

¹³Modlił się też łotr do Władcy, który nie miał mu dłużej okazywać miłosierdzia, i mówił,

¹⁴że Święte Miasto, do którego jechał pospiesznie, by zrównać je z ziemią i uczynić zbiorowym cmentarzyskiem, uzna za wolne.

¹⁵Żydów, których dawniej uważał za niegodnych nawet grobu i za nadających się na żer dla ptaków, a których razem z dziećmi chciał rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom, ich wszystkich miał postawić na równi z Ateńczykami.

¹⁶Święty przybytek, który uprzednio złupił, obiecał przyozdobić najpiękniejszymi darami wotywnymi i wszystkie święte naczynia oddać z naddatkiem, a koszty związane z ofiarami pokryć z własnych dochodów.

¹⁷Ponadto zobowiązał się, że stanie się Żydem i przejdzie wszystkie zamieszkałe miejsca, głosząc potęgę Boga.

¹⁸Cierpienia jednak nie ustawały, ponieważ przyszedł na niego sprawiedliwy sąd Boży. Gdy więc stracił wszelką nadzieję, napisał do Żydów w formie prośby niżej zamieszczony list następującej treści:

¹⁹Szlachetnym obywatelom Żydom, wiele pozdrowień, życzenia zdrowia i pomyślności przesyła król i wódz, Antioch.

²⁰Jeśli wy i wasze dzieci jesteście zdrowi, a wasze sprawy układają się pomyślnie, to pokładam nadzieję w Niebie,

²¹a waszą cześć i życzliwość wspominam serdecznie. Wracając z okolic Persji, zapadłem na ciężką chorobę, uważałem jednak za konieczne zatroszczyć się o wspólne bezpieczeństwo wszystkich.

²²Nie tracę ufności w tym, co mnie dotyczy, lecz mam wszelką nadzieję, że wyjdę z tej choroby.

²³Biorąc jednak pod uwagę to, że i mój ojciec za każdym razem, gdy wyprawiał się do północnych regionów, wyznaczał następcę,

²⁴aby mieszkańcy kraju, wiedzieli, komu zostały powierzone rządy i nie niepokoili się, jeśliby wydarzyło się coś nieoczekiwanego albo zostało ogłoszone coś groźnego.

²⁵Wiedząc również, że okoliczni władcy i sąsiedzi królestwa obserwują bieg zdarzeń i czekają na dogodną chwilę, ustanowiłem królem mojego syna Antiocha, którego często wielu z was powierzałem opiece i polecałem, podczas moich wypraw do północnych satrapii. Również do niego napisałem dołączone poniżej pismo.

²⁶Zachęcam was zatem i proszę każdego, abyście, pomni dobrodziejstw, których doświadczyliście ode mnie wszyscy razem i każdy z osobna, nadal okazywali życzliwość mnie i mojemu synowi.

²⁷Jestem bowiem przekonany, że wykonując moją wolę, będzie się do was odnosił łagodnie i życzliwie.

²⁸Ten więc zabójca i bluźnierca, wśród najgorszych cierpień, jakimi dawniej dręczył innych, na obcej ziemi, w górach, w sposób godny pożałowania zakończył życie.

²⁹Zwłoki wywiózł jego towarzysz dzieciństwa, Filip, który jednak przeląkł się syna Antiocha i udał do Ptolemeusza Filometora do Egiptu.