Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Dzieje Apostolskie 27 Bible Online

Dzieje Apostolskie 27 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Dzieje Apostolskie 27

¹Kiedy postanowiono, że mamy odpłynąć do Italii, oddano Pawła razem z innymi więźniami setnikowi kohorty cesarskiej, o imieniu Juliusz.

²Wsiedliśmy na statek adramyteński, który płynął do portów Azji i odpłynęliśmy. Był też z nami Arystarch, Macedończyk z Tesaloniki.

³Następnego dnia przypłynęliśmy do Sydonu, a Juliusz, który odnosił się życzliwie do Pawła, pozwolił mu pójść do przyjaciół, aby zatroszczyli się o jego potrzeby.

⁴Stamtąd popłynęliśmy wzdłuż Cypru, dlatego że wiatry były przeciwne.

⁵Przepłynęliśmy morze koło Cylicji i Pamfilii i przybyliśmy do Myry w Licji.

⁶Tam setnik znalazł statek aleksandryjski, który płynął do Italii i umieścił nas na nim.

⁷Przez wiele dni płynęliśmy wolno. Dotarliśmy zaledwie na wysokość Knidos. Ponieważ wiatr nie pozwalał nam przybić do brzegu, popłynęliśmy wzdłuż Krety w kierunku Salmone.

⁸Płynąc z trudem wzdłuż jej brzegów, przybiliśmy do pewnego miejsca, zwanego Piękne Porty, blisko którego było miasto Lasaia.

⁹Gdy upłynęło wiele czasu i żegluga stała się niebezpieczna, bo minął już post, Paweł przestrzegał ich:

¹⁰Mężowie, widzę, że dalsza żegluga będzie związana z niebezpieczeństwem i wielką szkodą nie tylko dla ładunku i statku, ale i dla naszego życia.

¹¹Setnik ufał jednak bardziej sternikowi i właścicielowi statku niż słowom Pawła.

¹²Ponieważ także port nie nadawał się do przezimowania, większość postanowiła odpłynąć stamtąd, spodziewając się na przezimowanie dotrzeć jakoś do Feniksu, portu na Krecie, wystawionego na wiatry południowo-zachodnie i północno-zachodnie.

¹³Kiedy więc powiał wiatr z południa, przekonani, że doprowadzą zamiar do skutku, podnieśli kotwicę i płynęli wzdłuż brzegów Krety.

¹⁴Wkrótce jednak zerwał się od jej strony huraganowy wiatr, zwany Euraquilo.

¹⁵Gdy statek został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, zdaliśmy się na jego łaskę i poniosły nas fale.

¹⁶Kiedy podpłynęliśmy pod pewną wyspę, zwaną Kauda, z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową.

¹⁷Po jej wciągnięciu zabezpieczono statek, opasując go linami. Z obawy, aby nie wpaść na Syrtę, zrzucili pływającą kotwicę i tak się zdali na fale.

¹⁸Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, zaczęto następnego dnia pozbywać się ładunku.

¹⁹Trzeciego dnia wyrzucili własnoręcznie osprzęt statku.

²⁰Kiedy przez wiele dni nie pokazało się ani słońce, ani gwiazdy, a wichura szalała z nie mniejszą siłą, w końcu zaczęła znikać wszelka nadzieja naszego ocalenia.

²¹A gdy ludzie nie chcieli już nawet jeść, wtedy Paweł stanął pośrodku nich i powiedział: Trzeba było, mężowie, posłuchać mnie i nie odpływać z Krety. Uniknęlibyście tej niedoli i szkody.

²²Mimo to wzywam was teraz, abyście byli dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko statek.

²³Tej nocy ukazał mi się bowiem anioł Boga, do którego należę i któremu służę,

²⁴I powiedział: Nie bój się, Pawle. Musisz stanąć przed cesarzem, dlatego Bóg podarował ci wszystkich, którzy płyną razem z tobą.

²⁵Bądźcie więc dobrej myśli, mężowie, bo ufam Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano.

²⁶Musimy przecież dopłynąć do jakiejś wyspy.

²⁷Kiedy zapadła czternasta noc, a nas rzucało po Adriatyku, około północy zdawało się żeglarzom, że zbliża się ku nim jakiś ląd.

²⁸Spuścili sondę i stwierdzili dwadzieścia sążni. Nieco dalej spuścili ją znowu i stwierdzili piętnaście sążni.

²⁹Lękając się, abyśmy nie wpadli na skały, zrzucili z rufy cztery kotwice i oczekiwali nastania dnia.

³⁰A gdy żeglarze próbowali uciec ze statku i pod pozorem, że chcą od dziobu zarzucić kotwicę, spuścili w morze łódź ratunkową,

³¹Paweł powiedział do setnika i żołnierzy: Jeśli ci nie zostaną na statku, wy nie potraficie się uratować.

³²Wtedy żołnierze przecięli liny od łodzi i pozwolili jej spaść do morza.

³³Kiedy zaczynało świtać, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku. Powiedział: Dzisiaj już czternasty dzień, jak czekacie i pozostajecie bez posiłku, nic nie jedząc.

³⁴Dlatego proszę was, abyście się posilili, bo to przyczyni się do waszego ocalenia. Nikomu bowiem z was włos z głowy nie spadnie.

³⁵Po tych słowach wziął chleb, na oczach wszystkich złożył Bogu dziękczynienie, ułamał i zaczął jeść.

³⁶Wtedy wszyscy nabrali otuchy i też się posilili.

³⁷A było nas wszystkich na statku dwustu siedemdziesięciu sześciu.

³⁸Kiedy się najedli, odciążyli statek, wyrzucając zboże do morza.

³⁹Gdy nastał dzień, nie rozpoznali lądu, widzieli jednak jakąś zatokę o płaskim wybrzeżu, do którego chcieli, jeśli będzie można, doprowadzić statek.

⁴⁰Poodcinali kotwice i zostawili je w morzu. Równocześnie rozluźnili wiązania sterowe, nastawili pod wiatr przedni żagiel i zmierzali ku brzegowi.

⁴¹Wpadli jednak na mieliznę i osadzili na niej statek. Dziób statku zarył się i pozostał nieruchomy, a rufa zaczęła się rozpadać pod naporem fal.

⁴²Wtedy żołnierze postanowili pozabijać więźniów, aby któryś nie uciekł po dopłynięciu do brzegu.

⁴³Lecz setnik, chcąc ocalić Pawła, przeszkodził ich zamiarowi. Rozkazał, aby ci, co umieją pływać, skoczyli pierwsi do wody i wyszli na brzeg.

⁴⁴Pozostali dopłynęli, jedni na deskach, drudzy na innych resztkach statku. W ten sposób wszyscy cało znaleźli się na lądzie.