Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Księga Sędziów 11 Bible Online

Księga Sędziów 11 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Księga Sędziów 11

¹Jefte, Gileadyta, był dzielnym żołnierzem, synem nierządnicy. Ojcem Jeftego był Gilead.

²Żona Gileada także urodziła mu synów. Gdy synowie tej kobiety dorośli, wypędzili Jeftego, mówiąc mu: Nie będziesz miał dziedzictwa w domu naszego ojca, ponieważ jesteś synem innej kobiety.

³Uciekł więc Jefte od swoich braci i zamieszkał w ziemi Tob. Potem zgromadziło się przy Jeftem wielu próżniaków, którzy z nim grasowali.

⁴Po pewnym czasie Ammonici rozpoczęli walkę z Izraelitami.

⁵A gdy Ammonici rozpoczęli wojnę z Izraelem, wyruszyli starsi Gileadu, aby sprowadzić Jeftego z ziemi Tob.

⁶Powiedzieli do Jeftego: Przyjdź! Bądź naszym wodzem, bo chcemy walczyć z Ammonitami.

⁷Ale Jefte odpowiedział starszym Gileadu: Czy to nie wyście mnie znienawidzili i wypędzili z domu mego ojca? Dlaczego więc przychodzicie do mnie teraz, gdy doświadczacie ucisku?

⁸Na to starsi Gileadu oznajmili Jeftemu: Właśnie dlatego teraz zwracamy się do ciebie, abyś z nami poszedł i walczył z Ammonitami. Zostaniesz wodzem naszym i wszystkich mieszkańców Gileadu.

⁹Wówczas Jefte odpowiedział starszym Gileadu: Jeżeli mnie namówicie, bym wrócił, aby walczyć z Ammonitami, a PAN mi ich wyda, to zostanę waszym wodzem.

¹⁰Starsi Gileadu potwierdzili więc: Niech PAN będzie świadkiem między nami! Z pewnością zrobimy tak, jak powiedziałeś.

¹¹Poszedł zatem Jefte ze starszymi Gileadu, a lud ustanowił go swoim zwierzchnikiem i wodzem. Jefte zaś wobec PANA w Mispie powtórzył wszystkie swoje słowa.

¹²Jefte wyprawił posłów do króla Ammonitów z zapytaniem: Co zaszło między nami, że przyszedłeś do mnie, aby walczyć w mojej ziemi?

¹³Król Ammonitów odpowiedział posłom Jeftego: Gdy Izrael wracał z Egiptu, zagarnął moją ziemię od Arnonu aż do Jabboku i Jordanu. Teraz zwróć mi ją dobrowolnie.

¹⁴Wtedy Jefte powtórnie wyprawił posłów do króla Ammonitów

¹⁵z wiadomością: Tak mówi Jefte: Izrael nie zagarnął ziemi Moabitów ani ziemi Ammonitów.

¹⁶Po wyjściu z Egiptu bowiem Izrael, wędrował przez pustynię aż do Morza Sitowia i przyszedł do Kadesz.

¹⁷Wyprawił wówczas Izrael posłów do króla Edomu z prośbą: Pozwól mi przejść przez twoją ziemię. Król Edomu jednak nie usłuchał. Posłał również do króla Moabu, ale i on się nie zgodził. Osiadł więc Izrael w Kadesz.

¹⁸Następnie przeszedł przez pustynię, okrążył ziemię Edomu i ziemię Moabu i od wschodu doszedł do ziemi moabskiej. Izraelici rozłożyli się obozem po drugiej stronie Arnonu, ale nie przekroczyli granicy Moabu, ponieważ Arnon jest granicą Moabu.

¹⁹Potem Izrael wyprawił posłów do Sichona, króla Amorytów, który panował w Cheszbonie, z prośbą: Pozwól mi, proszę, przejść przez twoją ziemię aż do miejsca mojego przeznaczenia.

²⁰Sichon jednak nie uwierzył Izraelowi, że chce tylko przejść przez jego ziemię. Zgromadził cały swój lud, rozbił obóz w Jahsa i walczył z Izraelem.

²¹Ale PAN, Bóg Izraela, wydał Sichona i cały jego lud w ręce Izraela. Izrael pokonał ich i objął w posiadanie cały kraj Amorytów, którzy mieszkali w tej ziemi.

²²Tak więc objęli w posiadanie całe terytorium Amorytów od Arnonu aż do Jabboku i od pustyni aż do Jordanu.

²³A skoro PAN, Bóg Izraela, wypędził Amorytów sprzed oblicza swego ludu, Izraela, to w jaki sposób ty go wydziedziczysz?

²⁴Czy nie wziąłeś w posiadanie tego, co pozwolił ci posiąść Kemosz, twój bóg? My zaś wzięliśmy w posiadanie wszystko, co pozwolił nam posiąść PAN, nasz Bóg.

²⁵Czy jesteś może lepszy od Balaka, syna Sippora, króla Moabu? Czy spierał się on z Izraelem? Czy toczył z nim walkę?

²⁶A kiedy przez trzysta lat Izrael mieszkał w Cheszbonie i w należących do niego osadach, a także w Aroer i w należących do niego osadach oraz we wszystkich miastach leżących nad Arnonem, to dlaczego ich nie zajęliście?

²⁷Dlatego to nie ja zawiniłem wobec ciebie, lecz to ty postępujesz źle wobec mnie, walcząc ze mną. Niech PAN, Sędzia, rozsądzi dziś między Izraelitami i Ammonitami.

²⁸Ale król Ammonitów nie usłuchał słów, które Jefte do niego skierował.

²⁹Wówczas Duch PANA był nad Jeftem, który przeszedł Gilead, ziemie Manassesa, a następnie Mispę w Gileadzie. Z Mispy w Gileadzie wyruszył przeciwko Ammonitom.

³⁰Jefte złożył PANU takie ślubowanie: Jeżeli rzeczywiście wydasz Ammonitów w moje ręce,

³¹to wówczas tego, kto wyjdzie mi na spotkanie z drzwi mojego domu, gdy wrócę w pokoju od Ammonitów, złożę PANU w ofierze całopalnej.

³²Przeprawił się więc Jefte do Ammonitów, aby z nimi walczyć, a PAN wydał ich w jego ręce.

³³Pobił ich od Aroer aż po okolice Minnit, dwadzieścia miast, i aż do Abel-Keramim. Była to bardzo dotkliwa klęska. W ten sposób Ammonici zostali upokorzeni wobec Izraelitów.

³⁴Gdy Jefte wrócił do Mispy, do swego domu, na spotkanie wyszła mu jego córka, tańcząc przy dźwiękach bębenków. Miał tylko ją jedną, a oprócz niej nie miał syna ani córki.

³⁵Kiedy więc ją zobaczył, rozdarł swoje ubranie i powiedział: Ach, moja córko! Sprawiasz mi straszny ból! I ty jesteś wśród tych, którzy mnie unieszczęśliwiają! Ślubowałem bowiem PANU i nie mogę tego cofnąć.

³⁶Na to mu odpowiedziała: Mój ojcze! Dałeś PANU słowo, postąp więc ze mną według twoich słów, skoro PAN pozwolił, abyś zemścił się na swoich wrogach, Ammonitach.

³⁷Następnie poprosiła ojca: Pozwól mi uczynić tylko jedno. Puść mnie na dwa miesiące, abym mogła chodzić po górach i opłakiwać razem z przyjaciółkami moje dziewictwo.

³⁸Odpowiedział: Idź! Odesłał ją na dwa miesiące, a ona poszła razem z przyjaciółkami i na górach opłakiwała swoje dziewictwo.

³⁹A po dwóch miesiącach powróciła do ojca. On zaś postąpił z nią tak, jak ślubował. Tak więc nie poznała mężczyzny. Dlatego stało się zwyczajem w Izraelu,

⁴⁰że każdego roku dziewczęta izraelskie chodzą przez cztery dni w roku, aby wspominać córkę Jeftego Gileadyty.