Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Pierwsza Księga Samuela 17 Bible Online

Pierwsza Księga Samuela 17 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Pierwsza Księga Samuela 17

¹Filistyni zebrali swoje wojska na wojnę i zgromadzili się w Soko, które należy do Judy. Obóz zaś rozbili między Soko i Azeka w Efes-Dammim.

²Saul oraz Izraelici również się zgromadzili i rozłożyli obozem w Dolinie Terebintu. Potem uporządkowali swoje szyki, by walczyć z Filistynami.

³Filistyni stali na wzgórzu z jednej strony, a Izraelici na wzgórzu po stronie przeciwnej, między nimi zaś była dolina.

⁴Wtedy z obozu Filistynów wystąpił harcownik. Nazywał się Goliat z Gat. Mierzył sześć łokci i jedną piędź.

⁵Na głowie miał spiżowy hełm, a ubrany był w łuskowy pancerz z brązu, który ważył pięć tysięcy sykli.

⁶Na nogach miał spiżowe nagolenice, a na plecach spiżowy, krótki miecz.

⁷Drzewce jego włóczni było jak wał tkacki, a grot włóczni ważył sześćset sykli żelaza. Przed nim zaś kroczył giermek noszący tarczę.

⁸Goliat stanął i zawołał do oddziałów izraelskich: Po co wyszliście i ustawiacie się do bitwy? Czyż ja nie jestem Filistynem, a wy sługami Saula? Wyznaczcie spośród siebie jakiegoś człowieka i niech zejdzie do mnie.

⁹Jeżeli będzie w stanie walczyć ze mną i mnie pokona, to będziemy waszymi niewolnikami. Jeżeli zaś ja go zwyciężę i pokonam, to wtedy wy będziecie naszymi niewolnikami i będziecie nam służyć.

¹⁰I wołał dalej: Szydzę dzisiaj z szeregów Izraela. Dajcie mi jakiegoś człowieka, a będziemy ze sobą walczyć.

¹¹Gdy Saul i wszyscy Izraelici usłyszeli słowa Filistyna, przerazili się i wpadli w popłoch.

¹²Dawid był synem Efratyty z Betlejem w Judzie, który nazywał się Jesse. Miał on ośmiu synów. Za czasów Saula był już człowiekiem w podeszłym wieku.

¹³Trzej najstarsi synowie Jessego wyruszyli z Saulem na wojnę. A oto imiona trzech jego synów, którzy poszli na wojnę: Eliab – pierworodny, drugi Abinadab i trzeci Szamma.

¹⁴Dawid zaś był najmłodszy. Gdy więc trzej najstarsi wyruszyli z Saulem,

¹⁵Dawid chodził do Saula i od niego wracał, aby paść owce swojego ojca w Betlejem.

¹⁶W tym czasie, gdy ten Filistyn występował każdego rana i wieczora i stawał tak przez czterdzieści dni,

¹⁷powiedział Jesse do Dawida, swojego syna: Weź, proszę, dla swoich braci efę tego prażonego ziarna i tych dziesięć chlebów i zanieś to prędko swoim braciom do obozu.

¹⁸Tych zaś dziesięć kawałków sera zaniesiesz do tysiącznika. Dowiesz się także, jak się wiedzie twoim braciom, i przyniesiesz od nich jakiś znak.

¹⁹Oni bowiem, Saul oraz wszyscy Izraelici, walczą z Filistynami w Dolinie Terebintu.

²⁰Dawid wstał więc wcześnie rano, przekazał owce stróżowi, zabrał rzeczy i wyruszył, jak mu nakazał Jesse. Gdy wchodził do obozu, wojsko z okrzykiem wojennym wyruszało właśnie w szyku bojowym.

²¹Zarówno Izraelici, jak i Filistyni ustawili swe siły: szereg naprzeciw szeregu.

²²Dawid przekazał swoje rzeczy w ręce stróża taboru i pobiegł na pole walki. Gdy tam przybył, zapytał swoich braci, jak im się powodzi.

²³Kiedy z nimi rozmawiał, z szeregów filistyńskich wystąpił harcownik, który nazywał się Goliat; Filistyn z Gat. I mówił te same słowa, tak że i Dawid je usłyszał.

²⁴Wszyscy Izraelici, widząc tego człowieka, uciekli przed nim pełni strachu.

²⁵Ktoś z Izraelitów powiedział: Czy widzicie tego człowieka, który wystąpił? Przyszedł, by lżyć Izraela. Tego, kto zdoła go pokonać, król obdarzy wielkim bogactwem i odda mu swoją córkę, a dom jego ojca uczyni wolnym w Izraelu.

²⁶Dawid zapytał ludzi, którzy stali przy nim: Co zrobią dla człowieka, który pokona tego Filistyna i zdejmie hańbę z Izraela? Kim bowiem jest ten nieobrzezany Filistyn, że lży wojska Boga żywego?

²⁷Ludzie powtórzyli mu te same słowa: To zrobią dla człowieka, który go pokona.

²⁸A gdy Eliab, jego najstarszy brat, usłyszał, jak rozmawia z ludźmi, rozgniewał się na Dawida i powiedział: Po co tu przyszedłeś i komu powierzyłeś tych kilka owiec na pustyni? Znam ja twoją zuchwałość i przewrotność twego serca. Przyszedłeś tylko obejrzeć bitwę!

²⁹Dawid odpowiedział: Co takiego zrobiłem? To była tylko rozmowa.

³⁰Odwrócił się od niego i skierował gdzie indziej, i pytał o to samo. Ludzie zaś odpowiadali mu tak samo jak za pierwszym razem.

³¹Usłyszano słowa, które mówił Dawid, i doniesiono o tym Saulowi, a on kazał go przyprowadzić.

³²Dawid powiedział do Saula: Niech nikt nie traci odwagi z powodu tego Filistyna! Twój sługa pójdzie tam i będzie z nim walczył.

³³Saul jednak odpowiedział Dawidowi: Nie możesz wyjść do tego Filistyna i walczyć z nim, ponieważ jesteś chłopcem, on zaś jest wojownikiem od młodości.

³⁴Wtedy Dawid powiedział Saulowi: Twój sługa pasał owce u swojego ojca. Gdy przychodził lew lub niedźwiedź i porywał owcę ze stada,

³⁵ruszałem za nim w pościg, napadałem na niego i wyrywałem ją z jego paszczy. A jeśli rzucał się na mnie, to chwytałem go za szczękę, tłukłem i zabijałem.

³⁶Twój sługa pokonywał zarówno lwa, jak i niedźwiedzia, a ten nieobrzezany Filistyn będzie jak jeden z nich, ponieważ lżył wojska Boga żywego.

³⁷I Dawid mówił dalej: PAN, który ocalił mnie z łap lwa i niedźwiedzia, ocali mnie także z ręki tego Filistyna. Powiedział więc Saul do Dawida: Idź, a PAN niech będzie z tobą!

³⁸Saul ubrał Dawida w swoją szatę, włożył mu na głowę spiżowy hełm i przyodział go w pancerz łuskowy.

³⁹Dawid przypasał też do szaty miecz Saula i próbował chodzić, nie był bowiem do tego przyzwyczajony. Dawid powiedział więc Saulowi: Nie mogę w tym chodzić, ponieważ nie jestem do tego przyzwyczajony. I zdjął to z siebie.

⁴⁰Następnie wziął do ręki swój kij, wybrał sobie z potoku pięć gładkich kamieni, włożył je do pasterskiej torby i do kieszeni, po czym z procą w ręce ruszył na Filistyna.

⁴¹Również Filistyn zbliżał się coraz bardziej do Dawida, a przed nim szedł jego giermek noszący tarczę.

⁴²Gdy Filistyn przyjrzał się Dawidowi i zobaczył, że był rudym chłopcem o pięknym wyglądzie, to go wyśmiał.

⁴³Filistyn zapytał też Dawida: Czy jestem psem, że przychodzisz do mnie z kijami? Potem Filistyn przeklinał Dawida, przywołując swoich bogów.

⁴⁴A następnie Filistyn zawołał do Dawida: Podejdź do mnie, a twoje ciało dam na pożarcie ptactwu podniebnemu i zwierzętom ziemi.

⁴⁵Na to Dawid odpowiedział Filistynowi: Ty wychodzisz do mnie z mieczem, włócznią i krótkim mieczem, a ja wychodzę do ciebie w imię PANA Zastępów, Boga wojsk izraelskich, które lżyłeś.

⁴⁶Dzisiaj PAN wyda cię w moje ręce, a ja cię pokonam, odetnę ci głowę i dziś jeszcze dam trupy z obozu Filistynów na pożarcie ptactwu podniebnemu i zwierzętom ziemi. Wtedy cała ziemia dowie się, że jest Bóg w Izraelu.

⁴⁷I całe to zgromadzenie dowie się, że nie mieczem ani włócznią wybawia PAN. Ta wojna należy do PANA i to On wyda was w nasze ręce.

⁴⁸Gdy więc Filistyn wstał i zaczął zbliżać się na spotkanie Dawida, Dawid pobiegł szybko na pole walki na spotkanie Filistyna.

⁴⁹Potem Dawid sięgnął ręką do torby, wyjął stamtąd kamień, wypuścił go z procy i trafił Filistyna w czoło. Kamień utkwił w jego czole, a on upadł twarzą do ziemi.

⁵⁰Dawid okazał się mocniejszy od Filistyna dzięki procy i kamieniowi. Ugodził Filistyna i uśmiercił go, nie mając miecza w ręku.

⁵¹Potem Dawid podbiegł, stanął przy Filistynie, chwycił jego miecz, wyciągnął z pochwy; dobił Filistyna i odciął mu głowę. Gdy Filistyni ujrzeli, że ich wojownik zginął, uciekli.

⁵²Wtedy Izraelici i Judejczycy z okrzykiem puścili się w pogoń za Filistynami aż do wejścia do doliny i do bram Ekronu. Zabici Filistyni padali na drodze od Szaaraim aż do Gat i do Ekronu.

⁵³Potem Izraelici powrócili z pościgu za Filistynami i splądrowali ich obóz.

⁵⁴Dawid zaś wziął głowę Filistyna i przyniósł ją do Jerozolimy, a jego broń złożył w swoim namiocie.

⁵⁵Saul, widząc Dawida, który wychodził naprzeciw Filistyna, powiedział do Abnera, dowódcy wojsk: Abnerze! Czyim synem jest ten młodzieniec? Abner odpowiedział: Królu! Na twoje życie, nie wiem!

⁵⁶Wtedy król rozkazał: Wypytaj się, czyim synem jest ten młodzieniec.

⁵⁷Gdy Dawid po zabiciu Filistyna wrócił, trzymając w ręku jego głowę, Abner zabrał go i przyprowadził przed Saula.

⁵⁸Saul zaś zapytał: Czyim jesteś synem, chłopcze? Dawid odpowiedział: Synem twojego sługi, Jessego Betlejemity.