Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Pierwsza Księga Samuela 20 Bible Online

Pierwsza Księga Samuela 20 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Pierwsza Księga Samuela 20

¹Dawid zbiegł z Najot koło Ramy, przybył do Jonatana i zapytał: Co takiego zrobiłem? Na czym polega moja wina i jaki grzech popełniłem wobec twojego ojca, że nastaje na moje życie?

²A on mu odpowiedział: W żadnym razie nie zginiesz! Mój ojciec nie czyni niczego, ani ważnego, ani błahego, nie zawiadamiając mnie o tym. Dlaczego więc miałby zatrzymać w tajemnicy przede mną tę sprawę? Tak nie jest!

³Lecz Dawid zaklinał się: Na pewno twój ojciec wie, że jesteś mi życzliwy i myśli sobie: Jonatan nie może o tym wiedzieć, aby się nie martwił. Ale – na życie PANA i na twoje życie – jestem o krok od śmierci!

⁴Wtedy Jonatan odpowiedział Dawidowi: Cokolwiek sobie życzysz, zrobię dla ciebie.

⁵Na to Dawid powiedział do Jonatana: Jutro jest nów, powinienem więc zasiadać z królem do uczty. Pozwól mi jednak odejść, a ja się ukryję w polu aż do wieczora trzeciego dnia.

⁶Jeżeli twój ojciec to zauważy, to mu powiesz: Dawid gorąco mnie prosił, by mógł pobiec do Betlejem, swojego miasta, ponieważ cały ród składa tam doroczną ofiarę.

⁷Jeżeli powie: Dobrze – to wtedy będzie to oznaczało pokój dla twojego sługi. Jeżeli zaś zapłonie gniewem, to wiedz, że powziął złe postanowienie.

⁸Okaż więc łaskę swojemu słudze. Sam przecież zawarłeś ze mną przymierze w imię Pana. Jeżeli jestem winny, to zabij mnie, po co masz mnie prowadzić do swego ojca?

⁹Na to Jonatan odpowiedział: W żadnym razie! Gdybym rzeczywiście dowiedział się, że mój ojciec postanowił, by spotkało cię coś złego, to czy nie powiadomię cię o tym?

¹⁰Dawid zaś zapytał Jonatana: Kto powiadomi mnie o tym, jeśli twój ojciec odpowie ci tak surowo?

¹¹Wtedy Jonatan powiedział do Dawida: Chodź! Wyjdźmy na pole! I obaj wyszli na pole.

¹²Wtedy Jonatan powiedział do Dawida: Na PANA, Boga Izraela! Jutro lub pojutrze o tej porze wybadam mojego ojca, czy jest przychylny Dawidowi, czy też nie, i przekażę ci wiadomość.

¹³Niech PAN uczyni to Jonatanowi, a nawet coś jeszcze dorzuci, jeśli nie przekażę ci wiadomości i nie odeślę cię, żebyś odszedł bezpiecznie, gdyby mojemu ojcu spodobało się ciebie skrzywdzić. Niech PAN będzie z tobą, tak jak był z moim ojcem.

¹⁴Jeżeli jeszcze będę żył, to okaż mi łaskę PANA, a gdy umrę,

¹⁵to nie przestawaj darzyć życzliwością mojego domu na wieki, nawet kiedy PAN zgładzi z powierzchni ziemi wrogów Dawida.

¹⁶Tak Jonatan zawarł przymierze z domem Dawida, a PAN szukał odpłaty na wrogach Dawida.

¹⁷Jonatan ponownie przysiągł Dawidowi na swoją miłość do niego, ponieważ kochał go jak siebie samego.

¹⁸Potem Jonatan mu powiedział: Jutro jest nów. Zauważą, że twoje miejsce jest puste.

¹⁹Po trzech dniach oddalisz się na znaczną odległość i dojdziesz na miejsce, gdzie ukrywałeś się w podobnych przypadkach. Pozostań tam przy kamieniu Ezel.

²⁰Ja zaś wypuszczę trzy strzały obok, jakbym strzelał do celu.

²¹Potem wyślę chłopca z rozkazem: Idź! Znajdź strzały! Jeżeli zawołam do chłopca: Strzały są bliżej, przed tobą, pozbieraj je! – to będziesz mógł wrócić, bo jesteś bezpieczny, i – na życie PANA – nie ma zagrożenia.

²²Jeżeli zaś zawołam do chłopca: Oto strzały są dalej, za tobą! – wówczas odejdź, gdyż PAN cię wysyła.

²³PAN na wieki będzie między mną i tobą w sprawie, o której mówiliśmy.

²⁴Dawid więc ukrył się w polu, a gdy nastał nów, król zasiadł do uczty, aby się posilić.

²⁵Król, jak zwykle, usiadł na swoim miejscu, pod ścianą, Jonatan naprzeciw niego, Abner zaś usiadł obok króla. I zauważono puste miejsce Dawida.

²⁶Tego dnia Saul nic nie powiedział, gdyż sądził, że nie ma Dawida przypadkowo, ponieważ jest nieczysty i nie zdążył się oczyścić.

²⁷Gdy jednak drugiego dnia po nowiu ponownie zauważono, że miejsce Dawida jest puste, Saul zwrócił się do Jonatana, swojego syna: Dlaczego syn Jessego nie przyszedł na ucztę ani wczoraj, ani dzisiaj?

²⁸Jonatan odpowiedział Saulowi: Dawid prosił mnie bardzo, by mógł pójść do Betlejem.

²⁹Powiedział: Proszę, pozwól mi pójść, gdyż mamy składać w mieście ofiarę w gronie rodziny, i mój brat stanowczo nalegał, bym przybył. Jeżeli więc jesteś mi życzliwy, to pozwól mi, proszę, wymknąć się i odwiedzić moich braci. Dlatego właśnie Dawid nie przyszedł do stołu królewskiego.

³⁰Wówczas Saul zapłonął gniewem na Jonatana i krzyknął: Synu kobiety przewrotnej i zbuntowanej! Czy nie wiem, że wybrałeś syna Jessego na swoją hańbę i na hańbę twojej matki!

³¹Jak długo bowiem żyje syn Jessego na ziemi, ani ty, ani twoje królestwo nie będą trwałe! Każ więc go do mnie przyprowadzić, gdyż musi umrzeć.

³²Wtedy Jonatan zapytał swojego ojca, Saula: Dlaczego ma być zabity? Co zrobił?

³³Saul zaś rzucił w niego włócznią, aby go przebić. Wówczas Jonatan zrozumiał, że jego ojciec postanowił zabić Dawida.

³⁴Wstał więc Jonatan od stołu w wielkim gniewie i nie jadł posiłku drugiego dnia nowiu, ponieważ cierpiał z powodu Dawida, którego upokorzył jego ojciec.

³⁵Rankiem Jonatan wyszedł na pole, na umówione spotkanie z Dawidem, a był z nim mały chłopiec.

³⁶I rozkazał chłopcu: Biegnij! Znajdź, proszę, strzały, które wypuszczę! Chłopiec pobiegł, a on wypuścił strzałę tak, aby go minęła.

³⁷Gdy chłopiec doszedł do miejsca, gdzie Jonatan wypuścił strzałę, Jonatan zawołał do niego: Czy strzała nie jest dalej, za tobą?

³⁸Zawołał jeszcze za chłopcem: Dalej, pośpiesz się! Nie stój! Sługa Jonatana podniósł strzały i przyszedł do swego pana.

³⁹Tylko Jonatan i Dawid znali tę sprawę, chłopiec zaś o niczym nie wiedział.

⁴⁰Jonatan oddał swój oręż chłopcu, który z nim był, i powiedział do niego: Idź i odnieś to do miasta!

⁴¹Gdy chłopiec się oddalił, Dawid podniósł się od strony południowej, a potem padł twarzą na ziemię i pokłonił się trzykrotnie. Następnie ucałowali się nawzajem, rozpłakali, a Dawid płakał mocniej.

⁴²W końcu Jonatan powiedział do Dawida: Idź w pokoju! Obaj złożyliśmy przecież przysięgę w imię PANA: PAN będzie między mną i tobą, pomiędzy moim i twoim potomstwem na wieki.