Read Biblia SEPT 2 Samuel 13 Bible Online

2 Samuel 13 - Biblia SEPT bible

2 Samuel 13

¹O tempo sucederon outras cousas. Abxalom, fillo de David, tiña unha irmá moi ben feita que se chamaba Tamar. Dela namorouse Amnón, fillo de David.

²A paixón de Amnón por Tamar, súa irmá, era tan grande que o facía adoecer, pois, sendo ela solteira, parecíalle imposible chegar con ela a cousa ningunha.

³Amnón tiña un amigo chamado Ionadab, fillo de Ximah, irmán de David. Era un home moi arteiro.

⁴Preguntoulle a Amnón: —"Por que, fillo de rei, estás máis esmorecido cada día? Non mo queres dicir?" Amnón respondeulle: —"Estou namorado de Tamar, irmá de meu irmán Abxalom".

⁵Díxolle Ionadab: —"Métete na cama e fai que estás doente. Cando o teu pai entre a verte, ti diraslle: deixa que a miña irmá Tamar veña para darme a comida; que a prepare diante de min, que eu a vexa, e comerei da súa man".

⁶Amnón meteuse na cama, facéndose o doente. O rei foi visitalo e, coa mesma, Amnón pediulle: —"Deixa que a miña irmá Tamar veña onda min e prepare, á miña vista, un par de bicas; quero comelas da súa man".

⁷David mandoulle recado á casa a Tamar: "chégate onda teu irmán Amnón e prepáralle algo de comer".

⁸Tamar foi á casa de seu irmán Amnón, que estaba deitado. Colleu fariña, amasouna e diante del fixo unhas bicas e fritiunas.

⁹Logo sacounas da tixola e serviullas. Pero el non quixo comer. E ordenou: —"Que saian todos para fóra. E saíron todos de onda el".

¹⁰Amnón entón díxolle a Tamar: —"Tráeme ese xantar á alcoba e dámo pola túa man". Tamar colleu as bicas que fixera e levoullas á alcoba a seu irmán.

¹¹O acercarllas para que comera, Amnón agarrouna dicindo: —"Ven, irmá; déitate comigo".

¹²Pero ela díxolle: —"Non, meu irmán; non me obrigues. Iso non se fai en Israel; non cometas esa infamia.

¹³A onde iría eu coa miña deshonra? E ti quedarías coma un desgraciado en Israel. Fala disto co rei. De seguro, non se oporá a que eu sexa túa".

¹⁴Pero el non quixo escoitala. Agarrouna con forza e obrigouna a deitarse con el.

¹⁵Axiña Amnón sentiu noxo por ela, un aborrecemento maior aínda có amor que lle tivera. E mandoulle: —"Érguete e vaite".

¹⁶Ela respondeulle: —"Non. O mal que farías despedíndome sería maior có que xa me fixeches". Pero el non lle fixo caso.

¹⁷Chamou polo criado que o servía e ordenoulle: —"Botade fóra de aquí a esa muller e pechádelle a porta".

¹⁸Ela levaba posta unha túnica con mangas, pois así era coma vestían as fillas solteiras do rei. O criado botouna fóra e pechoulle a porta.

¹⁹Tamar botou cinsa nos cabelos, rachou a túnica de mangas, levou as mans á cabeza e ía andando e berrando.

²⁰Abxalom, seu irmán, preguntoulle: —"Estivo contigo o teu irmán Amnón? Agora, irmá, cala; el é teu irmán. Non te atormentes por isto". E Tamar, entristecida, quedou na casa de seu irmán Abxalom.

²¹Cando esas cousas chegaron a oídos de David, este enfadouse moito.

²²Abxalom non falaba con Amnón, nin para ben nin para mal. Porque forzara a Tamar, súa irmá, colléralle xenreira.

²³O cabo de dous anos, cando Abxalom facía en Baal Hasor de Efraím o tosquiado dos rabaños, convidou ós fillos do rei.

²⁴Abxalom foi onda o rei e pediulle: —"Velaí que o teu servo fai o tosquiado das ovellas. Rógolle ó rei que veña, cos seus serventes, á festa do seu servo". O rei respondeulle a Abxalom: —"Non, meu fillo. Non imos ir todos e serche unha carga".

²⁵El insistiu, pero o rei non quixo ir e bendiciuno.

²⁶Entón díxolle Abxalom: —"Pois, ó menos, que veña connosco o meu irmán Amnón". O rei respondeulle: —"Para que queres que vaia contigo?"

²⁷Abxalom insistiu e o rei mandou con el Amnón e a todos os fillos do rei. Abxalom preparou un banquete, coma banquete de rei,

²⁸e ordenoulles ós seus criados: —"Cando vexades que o corazón de Amnón empeza a aledarse co viño e eu vos dea o sinal, feride a Amnón e matádeo. Non teñades medo. Non son eu quen volo manda? Forza! Mostrádevos valentes".

²⁹Os criados fixeron con Amnón o que Abxalom lles mandara. Os outros fillos do rei erguéronse, montaron en cadansúa mula e fuxiron.

³⁰Ian aínda de camiño, cando lle chegou a noticia a David: —"Abxalom matou os fillos do rei sen deixar sequera un".

³¹O rei levantouse, rachou as súas vestes e botouse por terra, con todos os seus serventes ó seu lado, coas vestiduras rachadas.

³²Entón falou Ionadab, fillo de Ximah, irmán de David, e dixo: —"Non pense o meu señor que morreron todos os fillos do rei; morreu soamente Amnón, segundo decidira Abxalom o día en que aquel forzou a Tamar, súa irmá.

³³Polo tanto que o rei, meu señor, non se inquiete pensando que morreron os fillos todos do rei, cando morreu soamente Amnón".

³⁴Daquela Abxalom fuxiu. A sentinela ergueu os ollos e viu que ía moita xente polo camiño de Horonaim pola aba da montaña.

³⁵Entón Ionadab díxolle ó rei: —"Aí chegan os fillos do rei. Foi como o teu servo che dixera".

³⁶Cando rematou el de falar, entraron os fillos do rei chorando a berros. Tamén o rei e os seus serventes choraban con grande pranto.

³⁷Abxalom fuxiu e foise acoller onda Talmai, fillo de Amihud, rei de Guexur. David gardou loito polo seu fillo Amnón todo ese tempo.

³⁸Abxalom estivo tres anos fuxido en Guexur.

³⁹David acabou consolándose da morte de Amnón e ensumíase por Abxalom.