Read Biblia SEPT Tobías 12 Bible Online

Tobías 12 - Biblia SEPT bible

Tobías 12

¹Rematados os festexos da voda, Tobit chamou polo seu fillo Tobías e díxolle: —"Fillo querido, disponte a pagar o salario do teu compañeiro de rota, engadindo algunha cousa".

²El contestoulle: —"Papá, canto lle teño que dar? Aínda que lle dea a metade dos meus bens, non fago demasiado.

³Levoume san e salvo, curou a miña muller, recuperou a prata, e curoute a ti tamén. Despois de todo isto, cal pode ser o seu salario?"

⁴Tobit díxolle: —"Filliño, é moi xusto que leve a metade de todo canto trouxo".

⁵Tobías chamouno e díxolle: —"Colle como salario a metade de todo o que trouxeches e vai en paz".

⁶Entón Rafael tomounos ós dous á parte e manifestoulles: —"Bendicide a Deus e celebrádeo diante de todos os viventes polo que fixo convosco. É bo bendicir e cantar o seu nome. Facede coñecer a todos os homes as marabillas de Deus, como se merece. Non sexades neglixentes en cantalas.

⁷É bo ter oculto o segredo do rei, mais as obras de Deus é bo pregoalas e revelalas. Celebrádeas, pois, como elas merecen. Facede o ben e non vos atinxirá a desgraza.

⁸Máis vale a oración con verdade e a esmola xusta cá riqueza con inxustiza. Máis vale facer esmola que amontoar ouro.

⁹A esmola libra das tebras da morte e limpa de todo pecado e da inxustiza. Os que fan esmola veranse saciados de vida;

¹⁰os que cometen pecado e inxustiza son inimigos de si mesmos.

¹¹Agora vouvos dicir toda a verdade sen nada calar. Acabo de vos dicir: É bo esconder o segredo do rei e revelar con toda claridade as obras de Deus.

¹²Pois ben, cando ti rezabas, o mesmo ca Sárah, era eu quen presentaba as vosas oracións diante da gloria do Señor, e da mesma maneira cando ti enterrabas os mortos.

¹³Cando non dubidabas en erguerte e deixar a comida para ires enterrar o morto, foi entón cando fun enviado onda ti para te poñer á proba.

¹⁴Mais ó mesmo tempo envioume Deus para curarte, o mesmo ca á túa nora, Sárah.

¹⁵Eu son Rafael, un dos sete anxos que están diante da gloria de Deus e penetran na súa presenza".

¹⁶Ambos a dous, abraiados, caeron rostro a terra, cheos de santo temor.

¹⁷Pero el díxolles: —"Non temades. A paz sexa convosco. Bendicide a Deus por sempre.

¹⁸Cando estaba convosco, non se trataba de ningunha cousa miña, senón da vontade de Deus. É a El a quen debedes loar ó longo de toda a vosa vida, é a El a quen debedes cantar.

¹⁹Vós vedes agora que eu non comía nada, senón que tiñades unha visión.

²⁰Bendicide, pois, ó Señor neste mundo e celebrade a Deus. Eu torno agora ó que me enviou. Escribide todo canto vos ocorreu". E elevouse,

²¹e eles, por moito que ollaron cara ó ceo, xa non o viron.

²²Bendicían e cantaban a Deus e celebrábano por todas as grandes obras que fixera por medio da aparición dun anxo.