Read Biblia SEPT Tobías 2 Bible Online

Tobías 2 - Biblia SEPT bible

Tobías 2

¹Baixo o reinado de Asarhadón, volvín, pois, á miña casa e fóronme devoltos a miña muller Ana e o meu fillo Tobías. Na nosa festa de Pentecoste (a festa das Semanas), preparáronme un bo xantar. Senteime a comer.

²Trouxéronme á mesa gran cantidade de pratos finos, e eu díxenlle entón ó meu fillo Tobías: —"Vai ver, fillo, se atopas entre os nosos irmáns deportados a Nínive algún pobre que se lembre do Señor con todo o seu corazón e tráemo para que participe do meu xantar; agardarei ata que veñas".

³Tobías saíu en busca dalgún pobre entre os nosos irmáns; pero volveu dicindo: —"Pai". Eu respondinlle: —"Que pasa, filliño?" El contestou: —"Papaíño, hai un da nosa nación que foi asasinado e tirado na praza maior, e aínda segue aí, esganado".

⁴Dei un salto, sen probar bocado, para retirar o cadáver da praza e metelo nunha habitación co fin de enterralo á posta do sol.

⁵Voltei á casa, bañeime e comín o meu pan con tristura,

⁶lembrándome da palabra do profeta Amós, proferida contra Betel; As vosas festas tornaranse en loito e todos os vosos camiños en lamentacións. E empecei a chorar.

⁷A posta do sol, saín, cavei unha fosa e enterreino.

⁸Os meus veciños burlábanse de min, dicindo: —"Xa non ten medo. Buscárono para matalo por iso que fai, e tivo que fuxir; e de novo volve enterrar os mortos".

⁹Aquela noite, despois de me purificar, saín ó patio e deiteime onda o muro, coa cara descuberta pola calor.

¹⁰Non sabía que houbese pardais no muro, enriba de min; e, estando cos ollos abertos, caeume neles o seu excremento quente e provocou leucomas. Fun ós médicos, pero cantos máis medicamentos me aplicaban máis cego me poñía, e acabei cego de todo. Estiven sen vista catro anos. Todos os meus irmáns estaban consternados por causa miña, e Ahicar remediou as miñas necesidades durante dous anos, antes da súa marcha para Elimaida.

¹¹Por este tempo, a miña muller Ana conseguira traballo de simple xornaleira.

¹²Ocupábase en favor dos seus amos e estes dábanlle o seu xornal. O sete do mes de marzo rematou unha peza e entregóullela ós amos, que lle deron a súa paga, xunto cun cabrito de gratificación para comer.

¹³O aproximarse a min, o cabrito empezou a berrar; eu chameina e díxenlle: —"De ónde é ese cabritiño? Roubáchelo, acaso? Vólvello ós seus donos. Non temos o dereito de comer o que foi roubado".

¹⁴Ela replicoume: —"Que non, que é un regalo que me fixeron, engadido ó que se me debía". Pero eu non acababa de crelo e seguíalle dicindo que llelo devolvese ós donos. E con este motivo indigneime contra ela, que me volveu replicar: —"Onde están as túas esmolas? Onde as túas obras? Todo canto che ocorre está ben claro".