Read Biblia SEPT Xudit 7 Bible Online

Xudit 7 - Biblia SEPT bible

Xudit 7

¹O día seguinte deu orde Holofernes a todo o seu exército e ás tropas auxiliares de levantar o campamento e atacar Betulia, empezando por ocupar a subida dos montes e abrir as hostilidades contra os israelitas.

²Preparáronse, pois, todos os homes de armas, en número de cento setenta mil infantes, e doce mil xinetes, ademais dos da intendencia e a gran multitude de homes de a pé que ían canda eles.

³Acamparon no val, onda Betulia, ó lado da fonte, e despregáronse todo ó longo en dirección a Dotán ata Belmain, e ó longo desde Betulia ata Ciamón, que está en fronte de Esdrelón.

⁴Cando os fillos de Israel viron aquela multitude, cheos de espanto, dixéronse uns ós outros: —"Ben seguro que estes van arrasar toda a terra, e nin os altos montes, nin os outeiros, nin os vales, nin os barrancos, poderán aguantar tanto peso".

⁵E tomando cada un as súas armas, acenderon fogueiras nas torres e permaneceron en garda toda a noite.

⁶O segundo día, Holofernes fixo desfilar toda a cabalería á vista dos fillos de Israel que estaban en Betulia.

⁷Explorou as subidas á cidade, inspeccionou as fontes e ocupounas, deixando nelas guarnicións de soldados, e volveu xuntarse co seu exército.

⁸Entón acercáronselle os príncipes de Esaú, os xefes de Moab e os xenerais do litoral, e dixéronlle:

⁹—"Escoite o noso señor unha soa palabra e non haberá nin un só ferido no seu exército.

¹⁰Este pobo dos fillos de Israel non confía nas súas lanzas, senón nas alturas dos montes onde viven, certamente difíciles de rubir.

¹¹Polo tanto, señor, non loites contra eles como en batalla aberta, para que non caia nin un só dos teus.

¹²Fica ti no campamento, reserva a todos os teus soldados e déixanos ocupar a fonte que mana ó pé da montaña,

¹³pois de aí sacan a auga os de Betulia. A sede mataraos e acabarán por renderche a cidade. Entón nós rubiremos cos nosos a ocupar as alturas dos montes próximos e acamparemos nelas, facendo a garda, e impediremos que saia home ningún.

¹⁴Deste xeito, a fame acabará con homes, mulleres e nenos, e, aínda antes de que os alcance a espada, caerán tendidos polas prazas da cidade.

¹⁵Entón ti daraslles o castigo merecido pola súa malvada conduta, pois non quixeron saír ó teu encontro en son de paz".

¹⁶Parecéronlle ben estes consellos a Holofernes e a todos os seus oficiais, e ordenou executar ó punto canto se dixera.

¹⁷Os fillos de Amón puxéronse en marcha con cinco mil asirios, acamparon no val e ocuparon as fontes e mananciais dos israelitas.

¹⁸Os edomitas e amonitas, á súa vez, rubiron e acamparon na montaña, fronte a Dotán, e mandaron destacamentos cara ó sur e ó leste, fronte a Ecrebel, onda Cux, sobre o torrente de Mocmur. O resto do exército asirio ficou acampado na chaira, cubrindo todo o terreo. As súas tendas e bagaxes formaban un campamento moi extenso, pois era unha multitude inmensa.

¹⁹O vérense cercados os israelitas polo inimigo, sen fuxida posible, gritaron ó Señor o seu Deus, pois empezaban a perder o ánimo.

²⁰A infantería, cabalería e carros do exército asirio mantivo o cerco durante trinta e catro días, de maneira que ós habitantes de Betulia se lles acabaron todas as augas,

²¹quedaron baldeiras as cisternas, sen que nin un só día puidesen beber a fartar, senón que se lles distribuía a auga con medida.

²²Os nenos aparecían enfraquecidos, as mulleres e mozos desfalecían coa sede e caían sen forza nas rúas da cidade e nos pasos das portas.

²³Entón todo o pobo veu onda Ozías e os príncipes da cidade, os mozos, as mulleres e os nenos, e, dando grandes berros, dicían na presenza dos anciáns:

²⁴—"Que Deus xulgue entre nosoutros e vosoutros, pois cometestes contra nós unha gran inxustiza, ó non tratardes a paz cos fillos de Asur.

²⁵Agora xa non temos ninguén que nos veña socorrer, senón que Deus nos vendeu e nos entregou nas súas mans para que morramos de sede e nos vexamos nunha desfeita total.

²⁶Polo tanto, chamádeos e entregádelles a cidade, como botín a Holofernes e a todo o seu exército.

²⁷Pois vale máis para nós ser entregados ó seu furor, ser os seus escravos, pero seguir vivindo, que ver cos nosos ollos a morte dos nosos fillos e o esmorecemento das nosas mulleres e dos nosos mozos.

²⁸Conxurámosvos polo ceo, a terra, e o noso Deus e Señor de nosos pais, que nos aflixe polos nosos pecados e os de nosos pais, que escoitedes canto hoxe vos pedimos".

²⁹Entón no medio desta gran asemblea elevouse un gran clamor, chorando todos xuntos e suplicando ó seu Señor con grandes berros.

³⁰Entón díxolles Ozías: —"Tede ánimo, irmáns; resistamos outros cinco días máis, a ver se mentres vén sobre nós a misericordia do noso Deus, pois non nos abandonará para sempre.

³¹Se nestes días non nos chegan os seus auxilios, farei canto dicides".

³²E despediu a seguido a xente, mandando a cadaquén ó seu posto, uns ós muros, outros ás torres da cidade, e as mulleres e os nenos ás súas casas. Había en toda a cidade unha gran tristura.