Read Biblia SEPT Xudit 8 Bible Online

Xudit 8 - Biblia SEPT bible

Xudit 8

¹Neste tempo coñeceu isto Xudit, filla de Merarí, fillo de Uz, fillo de Xosé, fillo de Uziel, fillo de Alcana, fillo de Hananías, fillo de Guideón, fillo de Rafaím, fillo de Aquitob, fillo de Elías, fillo de Helquías, fillo de Eliab, fillo de Natanael, fillo de Xelumiel, fillo de Saraxadai, fillo de Israel.

²O seu marido, Menaxés, da súa mesma tribo e familia, morrera polo tempo da seitura da cebada.

³Estaba á fronte dos que ataban os monllos no campo, cando a forza do sol lle afectou á cabeza, véndose obrigado a se meter na cama, e morreu na súa cidade natal de Betulia; foi enterrado con seus pais no campo que hai entre Dotán e Bel—Amón.

⁴Xudit levaba xa tres anos e catro meses de viúva, vivindo na súa casa.

⁵Levantara unha tenda na parte alta da casa, e levaba un saco cinguido ó van, e os seus vestidos eran os da viuvez.

⁶Xexuaba todos os días, bardante os sábados e as vixilias dos sábados, as vixilias dos novilunios, das festas e dos días de ledicia da casa de Israel.

⁷Era fermosa e moi ben parecida. O seu home Menaxés deixáralle ouro e prata, criados e criadas, gando e terras, e era ela a dona deses bens,

⁸e non había ninguén que puidese dicir cousa contra ela, pois o seu temor de Deus era extremo.

⁹Chegou a coñecemento de Xudit canto o pobo dixera cheo de amargura diante do xefe da cidade, pola falta da auga. Soubo tamén Xudit todo o que Ozías lles dixera, e como lles xurara que dentro de cinco días entregaría a cidade ós asirios.

¹⁰Entón, mandou a serva que coidaba de todos os seus bens que fose chamar a Abrís e Carmís, anciáns da cidade.

¹¹Cando chegaron, díxolles: —"Escoitádeme, vós que sodes os xefes dos habitantes de Betulia: non está ben o que hoxe falastes diante do pobo, cando interpuxestes entre Deus e vós un xuramento, dicindo que entregabades a cidade ós vosos inimigos se neses días non viña o Señor no voso auxilio.

¹²E quen sodes vós para ter o atrevemento de tentar hoxe a Deus desta maneira, substituíndoo en medio dos fillos dos homes?

¹³Como é que tentades así o Deus omnipotente? Nunca acabaredes de aprender?

¹⁴Vós que non sodes capaces de esculcar o corazón dos homes, sen penetrar endexamais nos pensamentos do seu espírito, como vides sondar a súa intelixencia e os seus pensamentos? Non, irmáns, non alporicedes ó Señor, o noso Deus.

¹⁵Se non ten a ben socorrernos no prazo de cinco días, sempre ten o poder de nos protexer no día que queira; como de nos deixar perecer diante dos ollos dos nosos inimigos.

¹⁶Así, pois, non tratedes de forzar os designios do Señor, o noso Deus, pois Deus non é coma os homes, que se mova con ameazas, nin coma un fillo de home para lle esixir un deber.

¹⁷Polo contrario, agardemos a salvación que del vén, e pidámoslle que acuda no noso auxilio. Se o ten a ben, oirá a nosa voz.

¹⁸Pois non hai ninguén da nosa raza no día de hoxe, ningunha tribo, familia, liñaxe, ningunha cidade, que adore deuses feitos pola man do home, como ocorreu nos tempos pasados,

¹⁹motivo polo que foron entregados os nosos pais á espada e á pillaxe, e se viron perdidamente derrotados polos nosos inimigos.

²⁰Pero polo que a nós toca, non recoñecemos outro Deus fóra del, de aí a nosa esperanza de que non nos desprezará, nin a nós nin a ninguén da nosa raza.

²¹Pois se nós fosemos tomados, toda a Xudea caería connosco, o noso santuario sería saqueado, e sería vingada a profanación que fixesen eles, co noso sangue.

²²Imputaríanos a morte de nosos irmáns, a catividade da nosa raza e a desolación da nosa herdade: todo isto caería sobre a nosa cabeza, no medio das nacións ás que teremos que servir; nas que seriamos a mofa e escarnio dos nosos amos.

²³E a nosa escravitude non nos sería de proveito, antes o Señor, noso Deus, converteríaa en motivo de vergonza.

²⁴Agora, pois, irmáns, mostrémoslles ós nosos concidadáns que a súa vida depende de nós, e que nós somos o sostén do santuario, e do templo e do altar.

²⁵E ante todo, deámoslle grazas ó Señor, o noso Deus, que nos proba coma a nosos pais.

²⁶Lembrádevos do que fixo con Abraham, como probou a Isaac, e canto lle ocorreu a Xacob en Mesopotamia de Siria, cando gardaba as ovellas de Labán, irmán de súa nai.

²⁷Pois, o mesmo que o Señor os probou a eles para sondar os seus corazóns, así tamén agora nos castiga a nós, non certamente para se vingar de nós, senón para reprendernos ós que estamos ó seu servizo".

²⁸Ozías respondeulle: —"Todo canto dixeches proba a bondade do teu corazón, e non pode haber ninguén que se opoña ás palabras da túa boca.

²⁹Pois non é hoxe a primeira vez que se manifesta a túa sabedoría, senón que desde o comezo dos teus días, todo o pobo soubo da túa intelixencia, e comprendeu as boas disposicións do teu corazón.

³⁰Mais o pobo sufría moito coa sede, e forzáronnos a facer o que lles dixemos, comprometéndonos cun xuramento que xamais non poderemos quebrantar.

³¹Agora, pois, pide por nós, ti que es unha muller piadosa; e o Señor mandará a auga para encher as nosas cisternas e así non perezamos".

³²Xudit respondeu: —"Escoitádeme. Vou facer unha cousa que pasará de xeración en xeración en toda a posteridade do noso pobo.

³³Vós estádevos esta noite á porta da cidade. Eu sairei coa miña serva, e o Señor visitará a Israel pola miña man dentro do intervalo deses días fixados para entregar a cidade ós nosos inimigos.

³⁴Pola vosa parte, non intentedes saber que é o que vou facer, pois non volo direi ata que o poña por obra".

³⁵Ozías e os demais xefes da cidade respondéronlle: —"Vai en paz e que o Señor Deus vaia canda ti, a fin de que te vingues dos nosos inimigos".

³⁶E deixando a tenda, marchou cada un ó seu posto.