Read Biblia SEPT Xob 30 Bible Online

Xob 30 - Biblia SEPT bible

Xob 30

¹Agora, en troques, fanme burla rapaces máis novos ca min, fillos daqueles pais ós que eu considerara mesmo indignos de os comparar ós cans do meu rabaño,

²fillos dos que nin forzas tiñan para servirme, pois perderan os folgos para o traballo.

³A causa da carestía e da fame estéril van rillando raiceiras pola estepa, pola terra baleira e desolada,

⁴recollendo xestas e silveiras e raigañas de uces para se quecer,

⁵desbotados de onda as xentes dos casais que berran tras eles coma ós ladróns.

⁶Habitaban nas paredes dos barrancos, nas covas da terra e mesmo das penas;

⁷gritan por entre os matos facendo as súas xuntanzas nas toxeiras.

⁸Xentalla e fillos de ninguén, zorregados para fóra do país!

⁹E agora fixeron de min o retrouso das súas cántigas, motivo das súas murmuracións,

¹⁰quérenme mal e afástanse de min e non reparan en cuspirme na cara;

¹¹cando afrouxou a corda do meu arco perderon ante min todo freo.

¹²A miña dereita ergueuse a canalla, faime esvarar os pés, enlóusame o carreiro da ruína;

¹³estragan o meu vieiro, procuran que me perda: non hai quen os deteña;

¹⁴entran por unha fenda moi ampla, varrendo coma unha treboada.

¹⁵Vóltanse contra min os medos, esvaece coma o vento a miña dignidade e fuxiu coma nube a miña sorte.

¹⁶Agora derrétese o meu ánimo, acóranme os días da anguria,

¹⁷fura a noite nos meus ósos, non dormen os que me torturan;

¹⁸pois El con violencia cólleme da roupa cíngueme arredor coma o colo da túnica;

¹⁹guíndame despois na lama, xa semello po e mais cinsa.

²⁰Bérroche socorro!, e non me fas caso; póñome diante de Ti, e nin me consideras.

²¹Trocácheste no meu verdugo, con man dura volvícheste o meu inimigo;

²²álzasme ó vento e fasme cabalgalo e déixasme randeado pola galerna.

²³Ben sei eu que me estás a levar cara á morte, adro das xuntanzas de todo canto vive.

²⁴Non tende a man o que afoga, non berra socorro! na súa desesperanza?

²⁵Acaso non chorei co coitadiño ou non tiven piedade co pobre?

²⁶Abofé que, agardando o ben, chegoume o mal e agardando a luz, apareceume a tebra.

²⁷Reméxenseme as entrañas sen acougo, viñéronme en contra días de tristura;

²⁸lonxe do sol camiño, facendo o pranto, érgome na reunión pregando axuda;

²⁹convertinme no irmán dos chacais e no veciño das avestruces;

³⁰cáeseme a pel denegrida, férvenme os ósos coa febre;

³¹tanxe co loito a miña cítola, e a miña frauta acompaña o pranto.