Read Biblia SEPT Salmos 78 Bible Online

Salmos 78 - Biblia SEPT bible

Salmos 78

¹Poema, de Asaf. Escoita, meu pobo, a miña instrución, atende as miñas palabras.

²Vouche falar en parábolas, exporche vellas adiviñas.

³O que oímos e sabemos, o que os pais nos contaron,

⁴non llelo podemos calar a seus fillos; témolo que contar ás xeracións vindeiras: as glorias do Señor, o seu poder, e os milagres que fixo.

⁵El fixou unha norma en Xacob, deulle unha lei a Israel e mandou a nosos pais que llela ensinasen a seus fillos,

⁶para que a xeración vindeira a coñeza e os fillos que nazan llela conten ós seus fillos.

⁷Estes porán en Deus a súa esperanza, non se esquecerán das súas obras, gardarán os seus mandatos.

⁸Así non serán coma seus pais, xente rebelde e teimuda, raza de ánimo inquedo, de espírito infiel a Deus.

⁹Os fillos de Efraím, bos arqueiros, volveron as costas á hora do combate;

¹⁰non gardaron o pacto de Deus, refugaron a súa lei;

¹¹esqueceron as súas obras, os prodixios que El lles mostrara.

¹²Diante de seus pais fixera marabillas, na terra de Exipto, nos campos de Soán.

¹³Fendeu o mar para lles dar paso, as augas fixeron diques.

¹⁴Coa nube guiábaos polo día e con faro de lume pola noite.

¹⁵Fendeu rochas no deserto e deulles de beber con abundancia;

¹⁶da rocha sacou caudais, auga corrente coma ríos.

¹⁷Eles seguiron pecando, ofendendo no deserto ó Altísimo.

¹⁸Tentaron a Deus no corazón, pedíronlle comida por cobiza.

¹⁹Falaban así contra Deus: —"Poderá Deus pór unha mesa no deserto?

²⁰Se bateu a rocha e deitou auga, e reverteron os regachos, poderá tamén darnos pan e prover ó pobo de carne?".

²¹Sentiuno o Señor e indignouse, acendeuse a súa ira contra Xacob, ferveu o seu noxo contra Israel,

²²por non teren confianza en Deus nin esperanza no seu socorro.

²³Ordenou logo ás nubes desde arriba, abriu as portas do ceo,

²⁴e fixo chover maná para comeren; deulles trigo do ceo.

²⁵Comeu o home pan dos fortes, deulles sustento a fartar.

²⁶Fixo soprar no ceo o vento do leste, dirixiu con poder o vento do sur,

²⁷e choveu, coma po, carne sobre eles e, coma area do mar, aves aladas.

²⁸Botóullelos no mesmo campamento, arredor das súas tendas.

²⁹Comeron ata se fartaren, cumpriulles os seus degoros.

³⁰Pero non desistiron no antollo, cando tiñan aínda na boca a comida.

³¹A ira de Deus acendeuse contra eles, deu morte ós máis fortes, e dobregou a flor de Israel.

³²Con todo isto aínda pecaron, non creron nos seus prodixios.

³³El reduciu a súa vida a un sopro, os seus anos a un suspiro.

³⁴Cando os castigaba, eles buscábano, volvíanse e corrían cara a Deus,

³⁵lembrando que Deus era a súa rocha, o Deus Altísimo o seu redentor.

³⁶Coa boca tratábano de enganar; coa lingua, de lle mentir.

³⁷Mais o seu corazón non era firme, non eran fieis á súa alianza.

³⁸Por piedade perdoaba El as súas culpas e non os destruía. Moitas veces contivo a súa ira, non deixou acender o seu noxo,

³⁹facendo conta de que eran carne, sopro que se vai e que non volve.

⁴⁰Cantas veces se rebelaron no deserto e incomodaron a Deus na soidade!

⁴¹Tentaron a Deus moitas veces, incomodaron ó Santo de Israel.

⁴²Non facían conta da man que un día os redimira da opresión,

⁴³cando fixo sinais en Exipto, escarmentos nos campos de Soán.

⁴⁴Converteu en sangue os seus ríos e non podían beber as súas augas.

⁴⁵Mandoulles moscas que os picaban e ras que os infestaban.

⁴⁶Entregoulles ós saltóns as súas colleitas; o froito do seu traballo, á lagosta.

⁴⁷Bateu coa sarabia as súas viñas e coa xeada as súas figueiras.

⁴⁸Entregou os seus gandos ó pedrazo; ós raios, as súas facendas.

⁴⁹Descargou sobre eles a súa ira, o noxo, o furor, a indignación, mensaxeiros de desgrazas arreo.

⁵⁰Deu renda solta ó seu noxo, non escondeu da morte as súas vidas, mais entregounos á peste.

⁵¹Feriu os primoxénitos de Exipto, as primicias do vigor nas tendas de Cam.

⁵²Sacou coma rabaño ó seu pobo, guiouno coma un fato polo deserto.

⁵³Conduciuno seguro, sen temor, mentres o mar cubría os inimigos.

⁵⁴Levounos á súa terra santa, ó monte que adquirira coa súa dereita.

⁵⁵Botou de diante deles ós pobos, deulles en sorte o seu herdo, apousentou nas súas tendas as tribos de Israel.

⁵⁶Eles tentaron, provocaron ó Deus Altísimo, non gardaron os seus preceptos.

⁵⁷Coma seus pais, desertaron, traizoaron, volvéronse, coma arco enganoso.

⁵⁸Cos seus santuarios nos altos provocárono, cos ídolos acenderon os seus celos.

⁵⁹Sentiuno Deus e indignouse, mesmo refugou a Israel.

⁶⁰Abandonou o templo de Xiloh, tenda da súa morada entre os homes.

⁶¹Deixou na catividade os seus valentes, o seu orgullo en poder do opresor.

⁶²Entregou o seu pobo á espada, incomodouse contra o seu herdo.

⁶³O lume engulipou os seus mozos e non houbo cantares para as mozas.

⁶⁴Os seus sacerdotes caeron pola espada e as súas viúvas non choraron.

⁶⁵Espertou o Señor coma dun sono, coma guerreiro arrolado polo viño,

⁶⁶e bateu nos seus inimigos polas costas, deixounos para eterna vergonza.

⁶⁷Desbotou as tendas de Xosé, non elixiu a tribo de Efraím,

⁶⁸elixiu a tribo de Xudá, e o monte Sión que El amaba.

⁶⁹Construíu o seu santuario nun outeiro fundamentouno para sempre, coma a terra.

⁷⁰Elixiu ó seu servo David, colleuno dos curros do rabaño.

⁷¹De detrás das ovellas levouno para alindar o seu pobo Xacob, o seu herdo Israel.

⁷²Alindouno con recto corazón, dirixiuno con man intelixente.