Read Biblia SEPT Proverbios 14 Bible Online

Proverbios 14 - Biblia SEPT bible

Proverbios 14

¹A muller sabia constrúe o seu lar, a tolemia destrúeo coas propias mans.

²Quen ten bo proceder teme o Señor, o de camiños tortos desprézao.

³O falar do parvo é unha vara nas súas costas, as palabras dos sabios defenden.

⁴Falta de gando, mingua de gran; forza no boi, colleita farturenta.

⁵Testemuña de lei non mente, testemuña falsa burbulla mentiras.

⁶O parvo procura sabedoría e non a atopa, mais para o intelixente o saber é cousa doada.

⁷Fuxe do rastro do tolo, non encontrarás nel labios asisados.

⁸O saber do astuto acláralle o camiño, a tolemia dos parvos lévaos ó engano.

⁹Os necios búrlanse da culpa, os honrados distinguen o facer axeitado.

¹⁰Só o espírito sabe da propia amargura, ningún alleo ten parte na súa ledicia.

¹¹O casal dos perversos vénse abaixo, a tenda dos honrados prospera.

¹²As veces coida un que é recto o seu camiño, e, ó remate, vai dar na morte.

¹³Mesmo no rir sofre o corazón, e a ledicia acaba na dor.

¹⁴O renegado fartarase do seu proceder, e o home bo, do das súas obras.

¹⁵O inxenuo dá creto ó que sexa, o asisado calcula os seus pasos.

¹⁶O sabio é cauto e afástase do mal, o parvo chímpase tan seguro.

¹⁷O impulsivo fai toleiras, mais o que bota contas agarda.

¹⁸Os inxenuos teñen por herdanza a necidade, o asisado abrangue o saber.

¹⁹Os malvados dobréganse diante dos bos, e os impíos, ás portas do xusto.

²⁰O pobre é odiado mesmo do seu compañeiro, o rico ten amigos a milleiros.

²¹Quen aldraxa ó seu veciño, peca; bendito quen se apiada dos pobres.

²²Por caso non erran os que argallan o mal? A bondade e a fidelidade son para os que fan o ben.

²³Todo traballo ten o seu proveito, mais o parolar leva á miseria.

²⁴A coroa dos sabios é a súa riqueza, diadema dos insensatos é a necidade.

²⁵Testemuña de fiar salva vidas, o perxuro é un enredante.

²⁶O temor do Señor é a fortaleza dun home, para os seus fillos é un refuxio.

²⁷O temor do Señor é fonte de vida que afasta das trapelas da morte.

²⁸Pobo numeroso é orgullo do rei; mingua de xente, ruína do príncipe.

²⁹Demostra bo siso o lento na ira, quen ten arroutadas ben proba que é parvo.

³⁰Animo temperado, saúde no corpo; a envexa corroe os ósos.

³¹Quen asoballa ó pobre inxuria ó seu creador, e faille honra quen acorre a un mendigo.

³²Pola súa malicia o malo é refugado, mais ten confianza o xusto cando morre.

³³En mente atinada mora a sabedoría, no interior dos necios expira.

³⁴A xustiza fai grande a unha nación, o pecado é a desgraza dos pobos.

³⁵O favor do rei vai ó ministro avisado; a súa carraxe, ó desvergonzado.