Read Biblia SEPT Sabedoría 16 Bible Online

Sabedoría 16 - Biblia SEPT bible

Sabedoría 16

¹Por iso foron xustamente castigados por seres semellantes, atormentados dunha praga de bechos.

²En troques, ó teu pobo, en lugar de castigalo, favorecíchelo preparando coma xantar para o seu apetito ardente un alimento extraordinario: os paspallás!

³De sorte que, mentres aqueles, aínda que esfameados, perdían o apetito do máis necesario polo noxo que lles daban os bechos que lles enviaches, estes, despois de pasaren privacións por pouco tempo, gustaron o sabor dun xantar exquisito;

⁴pois cumpría que a tales opresores lles sobreviñese unha carestía insoluble e a estes soamente se lles indicase como eran atormentados os seus inimigos.

⁵En efecto, cando se abateu contra eles a terrible carraxe das feras e perecían coas picaduras das retortas cóbregas, non mantiveches ata a fin a túa ira.

⁶Por un momento espantáchelos para que ficasen avisados, mais tiñan un sinal de salvación en lembranza do mandado da túa lei;

⁷e quen volvía cara a ela era salvado non pola forza do contemplado, senón por ti, salvador de todos.

⁸Deste xeito convenciches os nosos inimigos de seres ti quen libera de todo mal.

⁹A eles matáronos as picaduras dos saltóns e das moscas e non houbo remedio para as súas vidas: tiñan merecido o seren castigados por tales bechos;

¹⁰mais cos teus fillos non puideron nin os dentes das cóbregas pezoñosas pois valeulles para salvalos a túa misericordia;

¹¹eran aguilloados para se lembraren das túas verbas, e salvados de seguido, de xeito que non caesen nun profundo esquecemento e para se manteren atentos ós teus beneficios;

¹²xa que non foi herba nin emplasto o que os sandou, senón, Señor, a túa verba que todo o cura.

¹³Pois ti dispós da vida e mais da morte, fas baixar ata as portas do Hades e retornar.

¹⁴O home, ben certo, pode matar pola súa maldade, mais unha vez fuxido o espírito non é quen de facelo volver nin de ceibar unha alma xa encadeada.

¹⁵Fuxir da túa man non é posible

¹⁶e os impíos que negaron coñecerte foron fustrigados polo teu potente brazo, perseguidos por estrañas chuvias, sarabiadas e chuvieiras sen parada e aniquilados polo lume.

¹⁷E o máis extraordinario foi que, na auga, que o apaga todo, o lume alampaba máis forte.

¹⁸As veces esmorecía a chama para non queimar os animais enviados contra os impíos e para que eles se decatasen, ó velo, de seren perseguidos polo xuízo de Deus;

¹⁹outras veces ardía no medio da auga con máis virtude có lume para destruír os produtos dunha terra inicua.

²⁰O teu pobo, con todo, alimentáchelo cun manxar de anxos e distribuícheslles sen esforzo un pan xa preparado desde o ceo que contiña todos os sabores gorentosos, axeitándose ó gusto de cadaquén.

²¹Este sustento revelaba a túa dozura cos teus fillos xa que, axeitándose ó degoiro de quen o recollía, trocábase naquilo que cadaquén arelaba.

²²A neve e mais o xeo resistían o lume e non se derretían para se decataren eles de que o lume consumía os froitos dos inimigos, ardendo entre a sarabia e lostregando por medio dos ballóns,

²³mentres que, noutra ocasión, para se alimentaren os xustos, chegou a esquecer a propia virtude.

²⁴Porque a creación, servíndote a ti, o seu facedor, é rexa cando castiga os malvados, mais amolece para facer ben ós que en ti afiúzan;

²⁵por tal razón, daquela, transformándose en moitas cousas púxose ó servizo da túa xenerosidade que a todos nutre de acordo coa arela dos necesitados,

²⁶para que os teus fillos, Señor, os que tanto amas, aprendesen que non é a variedade de froitos a que alimenta ó home, senón a túa verba que conserva os que en ti cren.

²⁷Pois o que non era consumido polo lume derretíase logo coa calor dunha lene raiola do sol,

²⁸para que fose patente que cómpre erguerse antes do sol para darche as grazas, e conversar contigo antes do abrente,

²⁹pois a esperanza do ingrato esvaece coma a xeada da invernía e esvara coma auga inútil.