Read Biblia SEPT Sabedoría 17 Bible Online

Sabedoría 17 - Biblia SEPT bible

Sabedoría 17

¹Grandes e inexplicables son os teus xuízos, por iso as almas indóciles erraron.

²Cando homes impíos teimaron poder oprimir a nación santa, xacían encadeados nas tebras e prisioneiros dunha longa noite, pechados baixo os seus teitos, fuxitivos da eterna providencia;

³coidando que ficaban escondidos os seus pecados secretos baixo do mesto veo do esquecemento, foron espantados, terriblemente arrepiados, conturbados por alucinacións,

⁴pois nin o tobo que os acollía os defendeu do pavor: rebumbios medorentos bruaban ó seu arredor e aparecíanlles pantasmas tristeiras de facianas tétricas.

⁵Non houbo lume ningún que os puidese alumar; nin as brillantes labaradas dos astros foron tales de iluminar aquela fusca noite.

⁶Soamente se lles amosaba unha fogueira arrepiante, acesa de seu; e abraiados ó esvaecer aquela visión, coidaban que o que viran fora aínda peor do que era.

⁷As ilusións da arte máxica caían fracasadas e foi vergoñento o descrédito da súa fachendosa ciencia,

⁸pois aqueles que se daban aires de poder afastar os medos e as turbacións dun espírito doente, eles mesmos sufrían un temor ridículo,

⁹xa que o mesmo suposto que non os espantase cousa medorenta, aterrados polo paso dos bechos e os asubíos das cóbregas,

¹⁰morrían de pavor estarrecidos, refugando mesmo ollar para o aire que non podían evitar.

¹¹Pois a malicia é covarde de seu, e niso dá testemuño contra si: acosada pola conciencia, presupón sempre o peor.

¹²O medo, en efecto, non é senón o desamparo das axudas da reflexión.

¹³Canto máis pequena é a esperanza interior, meirande semella a razón ignorada do tormento.

¹⁴Así, naquela noite verdadeiramente impotente, xurdida das entrañas do abismo estéril, mentres durmían todos o mesmo sono,

¹⁵en parte eran abouxados por pantasmas monstruosas, en parte ficaban tolleitos polo abatemento da alma ó se sentiren invadidos por un medo súbito e impensado;

¹⁶de xeito que, quenquera que alí caese quedaba aferrollado, pechado coma nun cárcere sen cadeas;

¹⁷fose labrego ou pastor, ou obreiro que traballa por si, sorprendido, tiña que soportar o fado ineludible,

¹⁸pois todos ficaban atados pola cadea das tebras. O zoar do vento, o rechouchío melódico dos paxaros nas mestas silveiras, o balbordo das augas baixando impetuosas,

¹⁹o rouco estrondo das rochas que se esfragan, o correr invisible de bestas desbandadas, o bruar das feras máis salvaxes, o eco a retumbar nas fouces das montañas, todo os paralizaba estarrecidos.

²⁰E mentres o mundo todo resplandecía cunha luz de raxeira dedicándose sen tropezos aos seus labores, soamente sobre eles premía unha noite abafante, imaxe da tebra que estaba para envolvelos. E así eran eles para si mesmos máis pesados cás tebras.