Read Biblia SEPT Sabedoría 18 Bible Online

Sabedoría 18 - Biblia SEPT bible

Sabedoría 18

¹Para os teus santos, en troques, xurdía a suma luz; os outros, ó escoitar a voz sen ollar a figura, dábanlles parabéns por non teren sufrido coma eles;

²Agradecíanlles que, sendo antes ofendidos, non se vingasen, e rogaban o perdón por teren sido hostís.

³Pola outra banda proporcionaches ós teus unha columna flamexante, guieiro nun camiño non sabido e sol inofensivo dunha emigración sonada.

⁴Os outros eran en verdade merecentes de seren privados da luz e prisioneiros das tebras, pois mantiveran encadeados ós teus fillos, por medio dos que se ía conceder ás idades a luz incorruptible da túa lei.

⁵Cando deron en matar os nenos dos santos, —só un pequeno expósito foi salvado— arrebatácheslles en castigo unha multitude de meniños e fixéchelos perecer por xunto nas augas impetuosas.

⁶Aquela noite fóralles anunciada de antemán ós nosos pais de modo que, sabendo de certo a que promesas deran creto, se sentisen fortes.

⁷O teu pobo estaba xa á espera da salvación dos xustos e do exterminio dos inimigos;

⁸co mesmo feito co que castigabas os adversarios déchesnos sona convocándonos a ti.

⁹As agachadas facían sacrificios os piadosos fillos dos xustos e, postos de acordo, impuxeron esta divina lei: que os santos compartisen por xunto os bens e os perigos —ó tempo que xa entoaban os himnos dos antepasados—.

¹⁰Facíalles eco o discorde clamor dos inimigos, ó difundirse o lúgubre laio polos fillos chorados;

¹¹con pena semellante eran castigados o escravo e mais o amo, e tanto padecían o paisano coma o rei.

¹²Todos por igual e co mesmo xénero de morte contaban defuntos sen número e os vivos non daban feito a soterralos xa que nun momento se consumira o mellor da súa caste.

¹³Así os que de seu non crían, por mor dos feitizos e ante o exterminio dos primoxénitos, tiveron que confesar que aquel pobo era fillo de Deus.

¹⁴Pois, cando un silencio mainiño o envolvía todo e a noite ía mediada na súa pronta carreira,

¹⁵deborcouse a túa verba omnipotente desde o ceo, o teu trono real, coma guerreiro inexorable, botándose no medio dun país consagrado ó exterminio.

¹⁶Levaba coma espada afiada o teu decreto irrevogable; erguéndose, encheuno todo de morte; tocaba no ceo mentres camiñaba sobre a terra.

¹⁷Entón foi cando de súpeto os conmoveron pesadelos terribles e apoderáronse deles temores impensados;

¹⁸deitados acó e aló por terra, medios mortos, daban testemuño de cal era a causa da súa morte,

¹⁹pois os soños que os axitaran xa os amoestaban, de xeito que non perecesen sen saberen o motivo daquel mal que sufrían.

²⁰Tamén ós xustos lles chegou a proba da morte, e houbo no deserto grande mortaldade; con todo, a carraxe non durou moito tempo,

²¹xa que un home sen chata loitou na primeira liña coas armas do seu ministerio: a oración e o incenso da expiación. Opúxose á carraxe e deu remate á desfeita demostrando ser ministro teu.

²²Venceu aquela ira, non coa forza do corpo, nin co pulo das armas; mais coa palabra desarmou ó que castigaba, relembrando os xuramentos e os pactos feitos cos devanceiros.

²³Cando xa os cadáveres se amoreaban uns por riba doutros, erguéndose no medio, contivo a carraxe coutándolle o camiño ata os vivos.

²⁴Pois sobre a súa veste talar estaba todo o universo e as glorias dos devanceiros na cuádrupla ringleira de pedras preciosas, e a túa maxestade na diadema da súa cabeza.

²⁵Ante tales obxectos retrocedeu o exterminador cheo de respecto, pois xa abondaba co mero amosar da túa ira.