Read Biblia SEPT Sabedoría 19 Bible Online

Sabedoría 19 - Biblia SEPT bible

Sabedoría 19

¹Mais sobre os impíos abateuse ata a fin un furor desapiadado pois Deus prevía o seu futuro proceder:

²que, despois de deixalos partir e despedilos con présa, cambiando de parecer, perseguiríanos.

³Aínda, en efecto, ocupados en facer o pranto e laiándose a carón das covas dos defuntos, decidiron outro proxecto insensato: perseguir coma fuxitivos ós que forzaran a saír con rogos.

⁴Ata tal punto os arrastrou o fado merecido facéndoos esquecer o pasado, para que enchese a medida do castigo que faltaba ás súas coitas.

⁵E en tanto que o teu pobo descubría unha etapa insospeitada, eles pola súa banda atoparon unha estraña morte.

⁶Porque a creación enteira, cumprindo os teus mandados, trocouse de novo no seu propio natural para que os teus fillos fosen conservados salvos;

⁷Apareceu a nube sombreando o campamento, xurdiu terra enxoita do que antes fora auga; un vieiro practicable no mar Rubio; verdecente campía, do que fora mareira forte.

⁸Por alí foron pasando, mesto pobo, os que ti protexías coa túa man, ollando estupendos prodixios,

⁹Apacentados coma poldros, choutando coma años, e loándote a ti, Señor, que os ceibaras.

¹⁰Relembrábanse aínda do que lles acontecera no exilio: como en troques de criar animais, a terra producira mosquitos, como en lugar de peixes, o río librou moreas de ras.

¹¹Máis adiante ollaron un novo nacer das aves cando, devecendo de fame, demandaron un manxar escolleito,

¹²pois para deixalos fartos alzáronse do mar os paspallás.

¹³Os pecadores, non obstante, sobreviñéranlles castigos, non sen os signos precursores de lóstregos violentos. E xustamente sufriron polas súas propias culpas por odiaren tan duramente ós estranxeiros:

¹⁴Uns non acolleron os descoñecidos ó chegaren; os outros escravizaron os hóspedes benfeitores.

¹⁵E non soamente isto. Mais que conta se lles ha de demandar? Pois se aqueles recibiron hostilmente os estranxeiros.

¹⁶estes, despois de agasallalos con festas e cando xa participaban dos mesmos dereitos, maltratáronos con rudos traballos.

¹⁷Feriunos xuntamente a cegueira —do mesmo modo ca a aqueles outros á porta do xusto— cando, envoltos na pecha escuridade, cadaquén buscaba apalpando a entrada da súa porta.

¹⁸Os elementos intercambiábanse entre eles coma as notas da arpa poden mudar o ritmo mantendo o mesmo ton; pódese tal deducir exactamente dando unha ollada ós feitos:

¹⁹Os animais terrestres trocábanse en acuáticos, os que nadan camiñaban pola terra,

²⁰o lume mantiña a súa forza na auga e a auga esquecía a súa virtude de apagar.

²¹Pola contra, as labaradas non consumían as carnes dos febles animais que camiñaban por medio delas, nin desfacían aquel xénero de manxar celeste semellante á xeada, tan doado de derreter.

²²Abofé, Señor, que de todo xeito engrandeciches e glorificaches o teu pobo, e non te deixaches de asistilo, manténdote ó seu carón en todo tempo e lugar.