Read Biblia SEPT Isaías 9 Bible Online

Isaías 9 - Biblia SEPT bible

Isaías 9

¹O pobo que camiñaba na escuridade, viu unha grande luz. Unha luz brillou sobre os que habitaban no país das sombras da Morte.

²Multiplicaches o xúbilo, fixeches grande a ledicia. Alegráronse coa túa presenza, como coa alegría da seitura, o mesmo que saltarán de xúbilo ó repartiren o botín.

³Velaí o xugo da súa carga e o varal do seu ombreiro —o bastón de quen o oprime—: rompíchelos coma o día de Madián.

⁴Pois toda bota que tropeza con ruído, e todo manto cuberto de sangue serán para a queima, serán pasto de incendio.

⁵Pois velaí que nos naceu un meniño, déusenos un fillo: a soberanía estará sobre o seu ombreiro, e será invocado con estes seus nomes: Marabilla de conselleiro, Heroe divino, Pai eterno, Soberano da Paz.

⁶Oh, que grande a súa Soberanía! A paz non terá fin no trono de David e no seu reino, para afincalo e para afirmalo, co dereito e coa xustiza, desde agora e para sempre. O celo do Señor dos Exércitos fará isto.

⁷Unha palabra mandou o Señor contra Xacob, e caeu en Israel.

⁸Coñécea todo o pobo, Efraím e os habitantes de Samaría, que dicían con orgullo e na soberbia das súas intencións:

⁹"Se caeron os ladrillos, construiremos con pedra labrada; se foron cortados os sicómoros, cambiarémolos por cedros".

¹⁰Si, o Señor protexeu ó seu inimigo Resín, acirrou ós seus adversarios,

¹¹A Aram por diante e ós filisteos por detrás, que devoran a Israel a boca chea. Por todo isto non se muda a súa ira e a súa man está aínda estendida.

¹²Pois o pobo tampouco non se converteu a quen o castigou, nin busca ó Señor dos Exércitos.

¹³Por isto o Señor cortoulle a Israel a cabeza e mais o rabo, a palmeira e o xunco no mesmo día.

¹⁴O ancián e o dignitario son a cabeza, o profeta que dá a coñecer imposturas é o rabo.

¹⁵Os condutores deste pobo foron os que o descarreiraron, e os conducidos foron os destruídos.

¹⁶Por isto o meu Señor non será clemente coa xuventude do pobo, nin terá compaixón dos seus orfos e das súas viúvas, pois todos eles son malvados e ruíns, e todas as bocas falan parvadas. Por todo isto non se muda a súa ira e a súa man está aínda estendida.

¹⁷A ruindade arde coma o lume que devora silveiras e espiños, prendeu lume na espesura do bosque, e lanzou en remuíño unha grande fumareda.

¹⁸Co paso do Señor dos Exércitos queda abrasado o país, e o pobo é pasto do lume, ninguén ten compaixón de seu irmán.

¹⁹Un recolle froitos pola dereita, e queda con fame; come pola esquerda, e non se farta; cadaquén ten que comer a carne do seu brazo.

²⁰Menaxés come a Efraím; Efraím, a Menaxés; os dous xuntos a Xudá. Por todo isto non se muda a súa ira, e a súa man está aínda estendida.