Read Biblia SEPT Xeremías 2 Bible Online

Xeremías 2 - Biblia SEPT bible

Xeremías 2

¹Veume a palabra de Deus:

²Vai e berra nos oídos de Xerusalén: Así me ten dito o Señor: quero recordarche o agarimo da túa xuventude, o amor do teu namoro, o teu camiñar tras de min polo deserto, por terras sen sementeira.

³Israel era a propiedade escollida de Deus, primicia da súa colleita; sempre que calquera se atreva a comela, pagarao, viralle enriba unha calamidade —é o Señor quen fala—.

⁴Escoitade a palabra de Deus, fillas de Xacob, todas as tribos descendentes de Israel:

⁵—Así ten falado o Señor: Que cousa torta atoparon en min vosos pais, para se afastaren de min? Fóronse tras dos que son nada e volvéronse nada.

⁶En vez de preguntar: onde está o Señor que nos sacou de Exipto e nos deu forzas para camiñar polo deserto, por terras ermas e fragas, por terras requeimadas e sombras de morte, por sitios que ninguén pasa e onde o home non habita?

⁷Eu conducinvos ó país dos hortos, para que comésedes os seus froitos e os seus bens; pero vós entrastes e luxastes a miña terra, convertestes en algo noxento o meu eidiño.

⁸Os sacerdotes xa non preguntan: Onde está o Señor? Os que tiñan que conservar a Lei, xa non me coñecen, os pastores aborrécenme, os profetas profetizan en nome de Baal, van tras deuses que de nada serven.

⁹Veña un trono, que vou preitear convosco! —é o Señor quen fala—. Si, cos fillos dos vosos fillos tamén preitearei.

¹⁰Ollade: atravesade ata as costas de Chipre e mirade, mandade xente a Quedar e repasade desde antigo: ollade: hai algo coma isto?

¹¹Cambiou de deuses un pobo algunha vez? (e iso que aqueles non son deuses). Pero o meu pobo cambiou a miña adoración pola dun deus que non serve.

¹²Os ceos véñense fixando nisto, están estarrecidos e alporizados desde entón, —é o Señor quen fala—,

¹³pois dúas maldades cometeu o meu pobo: deixoume a min, viveiro de auga vivificadora, polos pozos gretados que non reteñen a auga.

¹⁴É Israel un escravo ou é un fillo nado na familia? Como é que se converteu en presa

¹⁵pola que roxen os leóns e lanzan os seus ruxidos? Converten a súa terra en algo horrible, as súas cidades están arrasadas sen habitantes.

¹⁶Con berros as xentes de Nof e de Tafnes excitan a túa altiveza.

¹⁷Acaso isto non che está pasando, por abandonares o Señor, o teu Deus, aquel que te facía camiñar polo seu vieiro?

¹⁸Pois que se che perde camiño de Exipto? Acaso bebes a auga do Nilo? Que se che perde camiño de Asiria? Acaso bebes a auga do Éufrates?

¹⁹A túa maldade será quen te instrúa co seu castigo e as túas apostasías serán as que te castiguen. Recoñece o desastroso, o amargo que che resulta abandonar o Señor, e non respectar o teu Deus —é o Señor, Iavé todopoderoso, quen fala—.

²⁰Fíxate: desde antigo rompiches o teu xugo e fixeches saltar as túas piogas, e dixeches: "nunca máis serei servo". Velaquí que sobre todo monte alto, e baixo toda árbore frondosa, ándaste agachando para dáreste á prostitución.

²¹Eu fixen de ti un plantío de cepa escollida, todo el de patrón lexítimo, con que dereito te me volviches cepa brava, dexenerada?

²²Se te lavas con lixivia e se multiplicas os teus lavados con xabón, a túa culpa será expiada ante min —é o Señor, o teu Deus, quen fala—.

²³Como te atreves a dicir: "non estou manchada, non fun tras dos baales"? Olla as túas pegadas polo val, e recoñece o que fixeches, lixeira poldriña de camela que trotea o seu vieiro,

²⁴burra salvaxe afeita ós ermos, que no seu celo cheira o vento: quen a volverá? Quenquera que a busque non se precisa cansar, atópaa no seu celo.

²⁵Deixa de andar sen ferraduras, abandona a clareira onde pasas sede. Ti respondes: "Non porfíes! pois quixen sempre os estranxeiros, e ireime tras eles".

²⁶Como está avergonzado un ladrón cando o sorprenden, así sorprendida hase avergonzar a casa de Israel, ela e mais os seus reis e os seus príncipes, os seus sacerdotes e mais os seus profetas.

²⁷Eles son os que lle din a un anaco de madeira: "ti es o meu pai", e a unha pedra: "ti es a que me pariu". Eles vólvenme as costas, e non dan a cara. Pero cando lles veña a desgraza, aparecerán ante min a dicir: "Ei, Señor, sálvanos!"

²⁸E logo onde están os teus deuses, os que para ti fixeches? Que eles esperten, se te poden salvar na hora da túa calamidade! Olla, Xudá: o número das túas cidades é o mesmo có número dos teus deuses.

²⁹Por que preiteaches comigo, se todos vos rebelastes contra min? —é o Señor quen fala—.

³⁰Estou castigando os vosos fillos en van: non aprenden; a vosa propia espada devorou os vosos profetas Vede que un león devorador vos anda arredor!

³¹Tede coidado coa palabra do Señor. Por acaso volvinme eu para Israel un ermo, ou unha terra escurísima? Por que entón di o meu pobo: "queremos ser libres, non volveremos máis xunto a ti"?

³²Acaso esquece a rapaza os seus enfeites, e a esposa os seus lazos? Pero o meu pobo esqueceuse de min, desde tempo sen conto.

³³Que ben coñeces o teu camiño para procurar o amor! Para faceres o mal aprendiches ben os teus vieiros!

³⁴Nas túas mans sangue, a vida dos pobres inocentes; non o sangue dos que son sorprendidos furando nas paredes senón o que saíu de todos estes.

³⁵Ti respondes: "pois eu son inocente, e a ira de Deus apartouse de min". Repara: eu estou litigando contigo, por iso que dis: "non pequei";

³⁶pois como te apartas desde tan antigo, como cambiar o teu vieiro! Avergonzaraste de Exipto, como estás avergonzada de Asiria:

³⁷A berros sairás entón un cento de veces coas mans na cabeza. O Señor rexeitou os que che eran de confianza: non terás sorte con eles.