Read Biblia SEPT Xeremías 4 Bible Online

Xeremías 4 - Biblia SEPT bible

Xeremías 4

¹Se te volves, Israel é o Señor quen fala, volve a min; se deixas a un lado as túas ignominias, non andarás vagabunda lonxe de min;

²se xuras "Vive o Señor!" (con verdade, con xustiza e con dereito), El bendicirá por ti os pobos e cubriraos de gloria.

³Ollade o que lles di o Señor ós homes de Xudá e de Xerusalén: —Desarmádevos a vós mesmos, que sodes campos ermos, e non sementedes cardos.

⁴Circuncidádevos en ofrenda ó Señor sacade do voso corazón os impuros prepucios, homes de Xudá e veciños de Xerusalén, senón a miña ira saltará coma lume e queimará sen ter quen o apague, á vista da maldade dos vosos feitos.

⁵Facédello saber a Xudá, facédello escoitar a Xerusalén e dicídelle: tocan o corno polo país, chaman a formar, a pórse en filas, tomemos as cidades do Inexpugnable,

⁶collede a bandeira de Sión, fuxide sen parar. Ollade, eu estou traendo do norte unha desgraza, unha grande ruína,

⁷está subindo o león da frondosidade, bótase fóra o devorador de pobos, sae do seu tobo para converter o teu país en algo horrible, para que as túas cidades sexan arruinadas polo aniquilador dos seus veciños.

⁸Por iso vestídevos de saco, facede loito e lamentádevos, ollade que non se apartan de nós a ardente indignación e a ira do Señor.

⁹No día aquel —é o Señor quen fala— esvaecerá o corazón do rei e mais o dos príncipes, aparvarán os sacerdotes, e pasmarán os profetas.

¹⁰Entón eu dixen: —Ai, Señor, meu Deus! En verdade enganaches a este pobo e a Xerusalén, dicíndolle: "Teredes fartura e paz", Velaquí a espada que nos chega á gorxa.

¹¹No tempo aquel diranlle a este pobo e a Xerusalén: —Un vento quente de arriba vén do deserto, camiño da capital do meu pobo; non é vento de erguer nin de limpar;

¹²coma ese vento, un espírito forte de maldición apodérase de min. Agora eu ditarei a berros sentencia contra eles:

¹³"Velaquí que sobe coma unha nube, os seus carros coma unha poeira, os seus cabalos máis veloces cás aguias. Ai de nós, que nos esnaquizan!"

¹⁴Limpa da ruindade o teu corazón, Xerusalén, para que poidas salvarte, Por canto tempo durmirán no teu peito os plans da túa desgraza?

¹⁵Velaquí que se está oíndo unha voz que vén de Dan, escoitade unha desgraza que vén dos montes de Efraím:

¹⁶Acordádellelo ós pobos: "Velaquí!"; facédello escoitar a Xerusalén: "Os atacantes chegan dun país remoto, xa lanzan os seus gritos de guerra contra as cidades de Xudá".

¹⁷Os gardas do Poderoso están arredor contra ela, pois ela está contra min! —é o Señor quen fala—.

¹⁸O teu comportamento e os teus feitos trouxéronche isto, esta é a calamidade que te aflixe. Que amargura! Como chega ó teu corazón!

¹⁹As miñas entrañas! As miñas entrañas retórcense de dor! Chamo ó meu corazón; anda solto: non son capaz de atalo. Estou oíndo o ronquido do corno, o estrondo dos gritos de guerra: o barullo das gorxas da guerra,

²⁰un arrasamento chama por outro, todo o país está estragado, dun golpe estragan as miñas tendas, dun empurrón os meus campamentos.

²¹Ata que día ollarei a bandeira e oirei o ronquido do corno?

²²Que aparvado está o meu pobo: a min non me recoñece; son fillos aparvados, non as pensan; son espelidos para facer o mal, non saben facer o ben.

²³Enxergo o país, e vexo un caos, enxergo o ceo, e non ten a súa luz;

²⁴enxergo os montes, e están tremendo, enxergo os petoutos e todos estarrecen;

²⁵miro atentamente, e nin cultivo hai, todos os paxaros do ceo voaron;

²⁶miro, e o horto volveuse un deserto, todas as cidades do meu pobo están arrasadas, ante a presenza do Señor, polo ardor da súa ira.

²⁷Ollade o que di o Señor: —Todo o país se volverá un estrago, o estrago serei eu quen a faga;

²⁸por iso a terra volverase erma, e o ceo escuro, por causa de tanto delito; ollade que o dixen, penseino ben, non me arrepinto nin retiro a miña palabra.

²⁹Soamente co ruído dos xinetes e dos arqueiros foxe toda a cidade, métense na espesura, ruben ós penedos; toda a cidade está abandonada; non queda sequera un veciño.

³⁰Olla para ti, como estás arrasada! Que fas! Como te vistes de seda? Como te enfeitas con adornos de ouro? Como estendes con negro a raia dos teus ollos? Poste bonita para nada; os teus amantes desprézante, buscan acabar coa túa vida!

³¹Xa houbo berros coma de quen se retorce no parto, angustias coma dunha primípara; é o grito da filla de Sión que xeme, é ela quen estende as súas mans: "Ai de min, xa non teño forzas! Ai da miña vida, que me matan!"