Read Biblia SEPT Xeremías 49 Bible Online

Xeremías 49 - Biblia SEPT bible

Xeremías 49

¹Acerca dos amonitas, así fala o Señor: Acaso Israel non ten fillos? Acaso non ten herdeiro? Por que Milkom herdou Gad e o seu pobo vive nas cidades de Gad?

²Por isto: velaí veñen días —é o Señor quen fala— nos que farei oír berros de guerra contra a capital dos amonitas, que se converterá nun outeiro de desolación, e as súas cidades filiais serán incendiadas con lume, mentres Israel herdará dos herdeiros deles —dío o Señor—.

³Fai lamentacións, Hexbón, pois, ai, está devastada; gritade, cidades filiais da capital, Rabah, vestídevos de saco, facede loito, andade dun lado para o outro entre muros. Pois Milkom vai á catividade xunto cos seus sacerdotes e xefes.

⁴Por que te glorías da túa forza? A túa forza amolece, filla rebelde que confía nas súas riquezas: "Quen virá contra min?".

⁵Eu traerei contra ti o terror de parte de todos os teus veciños —quen fala é o Señor, Deus dos Exércitos—. Seredes expulsados, cada un pola súa parte, e non haberá quen xunte ós que escapan.

⁶Pero despois disto volverei a traer ós desterrados, fillos de Amón —é o Señor quen fala—.

⁷Acerca de Edom, así fala o Señor dos Exércitos: —Xa non hai sabedoría en Temán? Faltoulles ós intelixentes o consello? Corrompeuse a súa sabedoría?

⁸—Escapade, dade a volta, cavade foxos onde morar, habitantes de Dedán; é a calamidade de Esaú o que traio contra Dedán, é o intre no que eu lle pedirei contas.

⁹Cando entren en ti os vendimadores, non deixarán acio ningún; cando entren de noite os ladróns, destruirán canto lles cumpra.

¹⁰Serei eu quen descubra a Esaú, quen poña á vista os seus escondedoiros, de xeito que non se poida ocultar. Está destruída a súa descendencia e a súa parentela, os seus veciños xa non os ten.

¹¹—Abandona ós teus orfos, que eu os farei vivir, e as túas viúvas confiarán en min.

¹²Certo, si, así fala o Señor: Os que non teñen a condena de beber a copa, certo que a beberán: e vas ser ti quen se libre do castigo? Non te librarás, senón que sen remedio a beberás.

¹³Pois xuro por min mesmo —é o Señor quen fala— que Bosrah se converterá nunha desolación, nunha morea de ruínas, nun ermo e nun obxecto de maldición, e todas as súas cidades se converterán nun ermo perpetuo.

¹⁴Oín unha mensaxe de parte do Señor, e un mensaxeiro foi mandado ás nacións: "Xuntádevos, subide contra ela; en pé, á guerra!".

¹⁵Velaí: convértote no máis pequeno dos pobos, no máis desprezable da humanidade.

¹⁶O espanto que produces enganoute, a temeridade do teu corazón. —Vive nas fendeduras das penas! Agárrate á cima dos montes! Aínda que levantes coma a aguia o teu niño, heite baixar de alí —é o Señor quen fala—.

¹⁷Edom volverase unha desolación: todo o que pase por el suspirará e asubiará en presenza das súas feridas,

¹⁸igual que en presenza da destrución de Sodoma e Gomorra e das súas cidades veciñas —dío o Señor—. Ninguén vivirá alí, ningún fillo de home morará nela.

¹⁹Velaí un león que sobe da fraga do Xordán: á súa morada heino volver, heino espantar e facer correr desde alí. Cal é o escollido de entre o seu exército, que o hei castigar? Pois quen hai coma min? Quen me desafía a un xuízo? Quen é o pastor que se mantén de pé na miña presenza?

²⁰Por isto, escoitade o plan do Señor, o que el formulou contra Edom, e as decisións que tomou contra os habitantes de Temán. É ben certo que os arrasarán os pastoriños do rabaño, si, a súa morada quedará destruída ante estes.

²¹Co estrondo da súa caída tremará o país, que clamará e desde o mar dos Xuncos se oirá o seu clamor.

²²Velaí unha aguia que subirá e planeará, estenderá as súas ás sobre Bosrah; o corazón dos soldados de Edom volverase no día aquel coma o corazón dunha muller nas angustias do parto.

²³Sobre Damasco: —Están cubertos de vergonza Hamat e Arpad, pois oíron unha mala noticia, asustounos o Monstro mariño, a angustia que non se pode calmar.

²⁴Quedou sen forzas Damasco, dá volta para escapar, o terror apodérase del, angustias e dores apodéranse del coma dunha muller en parto.

²⁵Como estará abandonada a cidade renomeada, a vila alegre!

²⁶Certo, caerán os seus soldados nas súas prazas, e todos os homes de guerra perecerán no día aquel —oráculo do Señor dos Exércitos—.

²⁷Prendereilles lume ás murallas de Damasco, e consumirá os palacios de Ben—Hadad.

²⁸Así fala o Señor acerca de Quedar e dos reinos de Hasor, que destruíu Nabucodonosor, rei de Babilonia: —En marcha! Subide contra Quedar, devastade as tribos de Oriente.

²⁹Collan as súas tendas e mais os seus rabaños, as súas cidades e todos os seus útiles; apodérense dos seus camelos e bérrenlles: "Pavor por todas partes".

³⁰Fuxide, escapade da calamidade, cavade moradas, habitantes de Hasor —é o Señor quen fala—, pois Nabucodonosor, rei de Babilonia, maquinou un plan contra vós, tomou decisións contra eles.

³¹En marcha! Subide contra o pobo descoidado, que vive na tranquilidade —é o Señor quen fala—, sen dobre porta e sen ferrollo; viven sós.

³²Os seus camelos servirán de botín, e a multitude dos seus rabaños servirá de ganancia; dispersareinos a todos os ventos coas tempas rapadas e de todas as rexións traereilles a súa calamidade —é o Señor quen fala—.

³³Hasor converterase en morada de serpes monstruosas, nunha desolación para sempre. Ninguén habitará máis alí, e non residirá nela home ningún.

³⁴Cando lle veu a palabra do Señor a Xeremías acerca de Elam nestes termos, foi no comezo do reinado de Sedecías, rei de Xudá.

³⁵—Así fala o Señor dos Exércitos: Velaí vou eu romper o arco de Elam, o mellor das súas forzas varudas;

³⁶vou traer contra Elam os catro ventos dos catro cantos do ceo: dispersareinos con todos os ventos, e xa non existirá máis este pobo, porque non volverá máis alí, desterrado para sempre.

³⁷Farei tremer a Elam ante os seus inimigos, ante os que buscan acabar coa súa vida; traerei sobre eles unha desgraza, o incendio da miña ira —é o Señor quen fala—. Mandarei tras eles a espada, ata que eu acabe con eles.

³⁸Poñerei o meu trono en Elam, farei desaparecer de alí ó rei e ós ministros —é o Señor quen fala—.

³⁹Pero, ó andar dos días, volverei do revés a catividade de Elam —é o Señor quen fala—.