Read Biblia SEPT Xeremías 50 Bible Online

Xeremías 50 - Biblia SEPT bible

Xeremías 50

¹Esta é a palabra que o Señor dirixiu a Babilonia, o país dos caldeos, por medio do profeta Xeremías.

²Facédeo saber entre as nacións, anunciádellelo, levantade a bandeira, anunciádellelo, non o ocultedes, dicide: Foi conquistada Babilonia, quedou avergonzado Bel, quedou horrorizado Marduk; avergonzadas quedaron as súas imaxes, horrorizados os seus ídolos.

³Velaí: desde o norte sobe contra ela un pobo que converte a súa terra nunha desolación; xa non haberá quen habite nela; desde os homes ós animais fuxiron á desbandada.

⁴Nos días aqueles e naquel intre, —é o Señor quen fala— virán os fillos de Israel canda os fillos de Xudá, camiñarán decididos e esbagullando, e buscarán ó Señor, o seu Deus.

⁵Preguntarán por Sión, polo camiño que leva alí, que está diante deles. "Camiñade e levemos a termo, ante o Señor, unha alianza eterna que nunca se esqueza".

⁶Un rabaño de ovellas descarreiradas é o meu pobo; os seus pastores escorrentáronas da miña montaña, camiñan descarreiradas de montaña en outeiro, esqueceron o seu curral.

⁷Todos os que as atopan, devóranas, e os seus opresores din: "Nós non temos culpa, xa que eles pecaron contra o Señor; o seu lugar lexítimo e a esperanza dos seus pais é o Señor".

⁸Fuxide da presenza de Babilonia, saíde do país dos caldeos, sede coma castróns a fronte do rabaño.

⁹Eu estou suscitando e facendo subir contra Babilonia unha xuntanza de grandes pobos, desde a terra do norte aliñaranse contra ela, e desde alí conquistarana. As súas frechas son coma un guerreiro que deixa pais sen fillos, que non volve da guerra en vano.

¹⁰Caldea converterase en presa, todos os ladróns fartaranse con ela —é o Señor quen fala—.

¹¹Alégrate! Brinca de ledicia ti que arrasas a miña herdanza! Brinca coma xovenca inquieta en celo! Rincha coma os cabalos da parada!

¹²A vosa nai estará avergonzada por culpa da calamidade, estará alporizada a que vos deu a luz; védea: será o último dos pobos, un deserto, terra reseca e unha estepa.

¹³Por causa da ira do Señor non será habitable, toda ela se volverá unha desolación. Todo o que pase xunto a Babilonia suspirará, e asubiará á vista de todas as súas chagas.

¹⁴Alinéadevos en círculo contra Babilonia, todos os que tensades o arco, tirádelle a ela, non aforredes frechas, xa que pecou contra o Señor.

¹⁵Lanzade berros en todo o arredor contra ela: o seu poder réndese, caen as súas columnas, derrúbanse os seus muros. Esta é a vinganza do Señor, vingádevos dela; como ela fixo, facédelle a ela.

¹⁶Exterminade de Babilonia ó sementador e ó que colle a fouce no tempo da sega. Que, lonxe da espada opresora, cada un se dirixa ó seu pobo, que cada un fuxa ó seu país.

¹⁷Ovella descarreirada era Israel, perseguírona leóns: o primeiro que a devorou foi o rei de Asur, e o derradeiro que lle rompeu os ósos foi Nabucodonosor, rei de Babilonia.

¹⁸Por isto, así fala o Señor dos Exércitos, Deus de Israel: Eu vou castigar ó rei de Babilonia e ó seu país, o mesmo que castiguei ó rei de Asur.

¹⁹Traerei a Israel ó seu pasteiro e pastará no Carmelo e en Baxán, nas montañas de Efraím e en Galaad; fartarase a súa gorxa.

²⁰No tempo aquel e naquel intre —é o Señor quen fala— buscarase a iniquidade en Israel e non existirá, buscarase o pecado de Xudá e non se atopará, pois eu perdoarei a cantos deixe quedar vivos.

²¹Sube ó país de Merataim, sube contra el e pasa pola espada ós habitantes de Pecod, consagra á destrución o resto deles —é o Señor quen fala— e failles conforme o que eu che mando.

²²Gritos de guerra no país, un gran fracaso!

²³Como se rompe e se esnaquizou o martelo de toda a terra! Como se converteu Babilonia nunha desolación entre as nacións!

²⁴Púxenche unha trampa, Babilonia, e caíches nela sen te dares conta, fuches encontrada e ben apresada, pois rebelácheste contra o Señor.

²⁵O Señor abriu os depósitos e sacou as armas da súa ira, pois na capital dos caldeos ten traballo o Señor, Deus dos Exércitos.

²⁶Despois, á volta da seitura, entrade nela, limpade o seu gran como é debido, amoreádeo coma en medas, e consagrádea á destrución: que non quede nin resto.

²⁷Acoitelade todos os seus touros, que os baixen ó matadoiro. Ai deles! Certo, chegou o seu día, o intre de lle pedir contas.

²⁸Un estrondo! O dos que foxen e escapan do país de Babilonia, para anunciar en Sión a vinganza do Señor, o noso Deus, a vinganza polo seu templo.

²⁹Recrutade contra Babilonia arqueiros, a todos os que tensan o arco; acampade en círculo contra ela, que non haxa escape. Tratádea conforme o seu comportamento: tal como ela fixo, facédelle a ela; ben certo que foi insolente co Señor, co Santo de Israel.

³⁰Por isto caerán os seus soldados nas súas prazas, e todos os seus guerreiros perecerán o día aquel —é o Señor quen fala—.

³¹Velaquí estou contra ti, "Insolencia" —é o Señor quen fala, o Deus dos Exércitos—, chegouche o día, o intre de pedirche contas.

³²A Insolencia tropezará e caerá, e non haberá quen a erga; eu préndolles lume ás súas cidades, consumo todos os seus arredores.

³³Así fala o Señor dos Exércitos: Na opresión están os fillos de Israel, o mesmo cós fillos de Xudá: todos os que os deportaron retéñenos, impídenlles marchar.

³⁴Pero o seu Salvador é forte: Señor dos Exércitos é o seu nome. El defenderá enerxicamente a súa causa, poñendo en calma o seu país, pero facendo estremecer ós habitantes de Babilonia.

³⁵Unha espada está sobre os caldeos —é o Señor quen fala— e sobre os habitantes de Babilonia, sobre os seus principais e sobre os seus sabios.

³⁶Unha espada está sobre os sacerdotes que pronuncian oráculos, que xa non o quererán facer. Unha espada está sobre os seus soldados que estarán estarrecidos.

³⁷Unha espada está sobre os cabalos de cada un deles, e sobre os carros de cada un deles, e sobre a seitura que está diante de Babilonia, pois todo isto quedará para as mulleres. Unha espada está sobre as súas provisións, que serán roubadas.

³⁸Unha espada está sobre as súas augas, que estarán secas. É un país de ídolos que enlouquece con figuras monstruosas.

³⁹Habitarán nela os vampiros xunto cos faunos, e morarán nela as fillas da avestruz; non servirá de morada para nunca xamais, nin será habitable de xeración en xeración.

⁴⁰Sucederá coma cando o Señor destruíu Sodoma, Gomorra e as cidades veciñas —é o Señor quen fala—, que ninguén habitará en Babilonia, nin residirá nela ningún humano.

⁴¹Velaí un pobo que vén do norte, unha grande nación e numerosos reis póñense en movemento, desde os recantos do mundo.

⁴²Empuñan o arco e a fouce longa, son crueis e non teñen compaixón; os seus berros resoan, retumban coma o mar, montan cabalos adestrados para a guerra, coma un só home contra ti, filla de Babel.

⁴³Enteirouse o rei de Babilonia da noticia: tremen as súas mans, a angustia apoderouse del, retórcese coma a muller no parto.

⁴⁴Velaí un león: sobe da profundidade do Xordán, á súa morada heino de volver, heino espantar e facer correr desde onde subiu. Cal e o escollido de entre o seu exército que o hei de castigar? Pois quen hai coma min? Quen me desafía? Quen é o pastor que se mantén de pé na miña presenza?

⁴⁵Por isto, escoitade o plan do Señor que el formulou contra Babilonia, as decisións que tomou contra o país dos caldeos: É ben certo que os arrasarán os pastoriños do rabaño, é ben certo que a súa morada quedará destruída ante eles.

⁴⁶Co estrondo da toma de Babilonia retumba a terra, o clamor da toma de Babilonia óese entre as nacións.