Read Biblia SEPT Ezequiel 20 Bible Online

Ezequiel 20 - Biblia SEPT bible

Ezequiel 20

¹No ano sétimo, o dez do mes quinto, viñeron algúns dos anciáns de Israel consultar o Señor e sentáronse diante de min.

²Veume entón a palabra do Señor nestes termos:

³—Fillo de Adam, fálalles ós anciáns de Israel e dilles: Así fala o meu Señor, Iavé: —Seica vindes consultarme a min? Xúroo pola miña vida que non deixarei que me consultedes —é o meu Señor, Iavé, quen fala—.

⁴Non os vas xulgar ti?: non os vas xulgar, fillo de Adam? Amósalles as abominacións de seus pais;

⁵has de lles dicir: así fala o meu Señor, Iavé: —O día no que eu escollín a Israel, xureille coa miña man erguida á liñaxe da Casa de Xacob, cando me dei a coñecer a eles, xureilles coa man levantada: Eu son o Señor, o voso Deus.

⁶No día aquel xureilles coa man erguida, que os sacaría do país de Exipto, para a terra onde eu me aparecera a eles, terra que deita leite e mel, terra que é a máis gloriosa de todas as terras.

⁷Tamén lles dixen: Cada un de vós botade fóra as abominacións que vos levan os ollos, e non vos lixedes cos ídolos de Exipto. Eu son o Señor, o voso Deus.

⁸Pero eles reviráronse contra min, e non me quixeron facer caso. Ninguén deles botou fóra as abominacións que lles levan os ollos, nin abandonou os ídolos de Exipto. Entón véuseme ó pensamento verter contra eles o meu noxo, e esgotar contra eles a miña ira en pleno país de Exipto.

⁹Pero obrei de acordo co meu nome, de xeito que non fose profanado á vista dos pobos no medio dos que vivían, e na presenza dos cales me dera a coñecer a eles, sacándoos do país de Exipto.

¹⁰Saqueinos da terra de Exipto e leveinos ó deserto.

¹¹Deilles os meus preceptos e fíxenlles coñecer as miñas leis, que dan vida ó home que as cumpre.

¹²E tamén lles dei os meus sábados para que sirvan de sinal entre min e eles, para que se saiba que eu son o Señor que os consagra.

¹³Pero rebelouse contra min a Casa de Israel no deserto: non seguiron os meus preceptos, senón que rexeitaron os meus mandamentos, que dan vida ó home que os cumpre, e profanaron os meus sábados desde antigo. Eu vinme tentado de verter contra eles o meu noxo para os exterminar.

¹⁴Pero obrei por mor do meu Nome, para que non fose profanado á vista dos pobos, á presenza dos cales os saquei.

¹⁵Pero volvín xurarlles no deserto, coa man levantada, que non os levaría á terra que lles dera, que deita leite e mais mel, e que é a máis gloriosa de todas as terras;

¹⁶por rexeitaren as miñas leis e por non se comportaren conforme ós meus preceptos, e por profanaren os meus sábados, pois íaselles o corazón tralos seus ídolos.

¹⁷Pero o meu ollo tivo compaixón de facerlles mal, e así non os exterminei no deserto.

¹⁸Os seus fillos díxenlles no deserto: Non sigades os preceptos de vosos pais nin gardedes as súas leis, nin vos contaminedes cos seus ídolos.

¹⁹Eu son o Señor, o voso Deus: seguide os meus preceptos, gardade as miñas leis e cumprídeas,

²⁰santificade os meus sábados: que sirvan de sinal entre min e vós, para que se saiba que eu son o Señor, o voso Deus.

²¹Pero os fillos rebeláronse contra min: non seguiron os meus preceptos, nin gardaron as miñas leis, nin as cumpriron, pois o home que as cumpre ten a vida por elas, e profanaron os meus sábados. Entón véuseme ó pensamento verter contra eles o meu noxo, e esgotar a miña ira contra eles no deserto.

²²Pero retirei a miña decisión de forza e entón decidín obrar de acordo co meu Nome, de xeito que non fose profanado á vista dos pobos, á presenza dos cales eu os fixera saír.

²³Volvín xurar coa man levantada contra eles no deserto que os dispersaría entre os pobos e que os esparexería entre os países,

²⁴por non cumpriren as miñas leis e por rexeitaren os meus preceptos, por profanaren os meus sábados, e por írenselles os seus ollos tralos ídolos de seus pais.

²⁵Por iso non fun tamén eu quen lles dei preceptos que non son bos, e leis que non os fan vivir?

²⁶Non fixen eu que se contaminasen coas súas ofrendas, ó faceren pasar polo lume a todos os primoxénitos, para volvelos unha desolación e para que así recoñezan que eu son o Señor?

²⁷Por isto, fillo de Adam, fálalle á Casa de Israel e dille: Así fala o meu Señor, Iavé: —Aínda así me inxuriaron vosos pais, coa súa infidelidade, coa que me traizoaron.

²⁸Eu tróuxenos ó país que, coa miña man levantada, xurara llelo dar a eles; pero eles, ó veren calquera outeiro elevado ou calquera árbore enramallada, ofreceron alí os seus sacrificios, deron alí as súas ofrendas provocadoras, puxeron alí os perfumes que, segundo eles, aplacan e verteron alí as súas libacións.

²⁹Eu díxenlles: "Que é ese outeiro onde ides?". E quedoulle de nome o "outeiro" ata o día de hoxe.

³⁰Por isto dille á Casa de Israel: Así fala o meu Señor, Iavé: —Non é verdade que vós vos lixades segundo o vieiro dos vosos pais, e que vos ides prostituír cos seus mesmos ídolos?

³¹Cando vós levantades as vosas ofrendas, cando facedes pasar os vosos fillos polo lume, estádesvos lixando con todos os vosos ídolos ata hoxe, e voume deixar eu consultar por vós, Casa de Israel? Pola miña vida —é o meu Señor, Iavé, quen fala—, que non me deixarei consultar por vós.

³²O que se vos vén á cabeza non sucederá de ningún xeito, pois vós pensades: "Debemos ser coma os demais pobos e razas dos outros países, dando culto ó pau e mais á pedra".

³³Pola miña vida —é o Señor, Iavé, quen fala— xuro que con man forte, con brazo estendido, e con noxo rebordado, hei reinar sobre vós,

³⁴pois con man poderosa, con brazo estendido, e con noxo rebordado, heivos facer saír de entre os pobos, e heivos xuntar, traéndovos dos países onde estades esparexidos,

³⁵e heivos levar ó deserto dos pobos, para preitear alí convosco cara a cara.

³⁶O mesmo que preiteei cos vosos pais, no deserto do país de Exipto, así preitearei convosco, —é o meu Señor, Iavé, quen fala—,

³⁷fareivos pasar por debaixo do cetro, e fareivos entrar no compromiso da alianza;

³⁸separarei de entre vós os que se rebelen e pequen contra min: a estes fareinos saír do país do seu desterro, pero non entrarán nas terras de Israel. Deste xeito recoñeceredes que eu son o Señor.

³⁹Decatádevos, Casa de Israel! Así fala o meu Señor, Iavé: —Uns ide, e adorade os vosos ídolos; e os demais, que ninguén de entre vós deixe de me facer caso, e non volvades profanar o meu santo Nome coas vosas ofrendas e cos vosos ídolos.

⁴⁰Que no meu monte santo, no alto monte de Israel, —é o meu Señor, Iavé quen fala— que alí me adore toda a Casa de Israel, toda ela no país. Alí me sentirei compracido deles, alí pedirei os vosos tributos, as vosas ofrendas, e todo o que vós consagredes.

⁴¹Coma do perfume que aplaca, sentireime compracido de vós, cando vos faga saír de entre os pobos e vos xunte traéndovos dos países onde estades esparexidos: entón mostrarei por medio voso a miña santidade á vista dos pagáns.

⁴²E vós recoñeceredes que eu son Iavé, cando vos faga entrar na terra de Israel, no país que, coa man levantada, lles xurara dar a vosos pais.

⁴³Unha vez alí, lembrádevos do voso comportamento e de todas as obras coas que vos lixastes, e sentiredes noxo de vós mesmos por todas as maldades que cometestes.

⁴⁴Entón recoñeceredes que eu son Iavé, cando me comporte convosco conforme o meu Nome, non segundo o voso mal comportamento e segundo as vosas obras perversas, Casa de Israel, —é o meu Señor, Iavé, quen fala—.