Read Biblia SEPT Abdías 1 Bible Online

Abdías 1 - Biblia SEPT bible

Abdías 1

¹Visión de Abdías. Así lle di a Edom o meu Señor, Iavé: Oímos unha mensaxe da parte do Señor, un mensaxeiro que foi enviado ás nacións: "Arriba! Poñámonos en pé de guerra contra Edom!"

²Velaí: convértote no máis pequeno dos pobos, e ben desprezable serás ti,

³pois seduciute o orgullo dos teus propósitos. Edom mora no refuxio da Pedra, vive na altura pensando para os seus adentros: "Quen me fará baixar ó Abismo?"

⁴Pois aínda que subas coma unha aguia, e poñas o teu niño entre as estrelas, fareite baixar de alá —é o Señor quen fala—.

⁵Se entrasen en ti ladróns, non che roubarían todo o que lles é preciso? Se che entrasen os salteadores da noite, non serías totalmente destruída? Se entrasen en ti os vendimadores, non che deixarían sen un acio?

⁶Como son pescudados os descendentes de Esaú, e rebuscados os seus tesouros!

⁷Fante recuar ata a túa fronteira todos os homes que fixeron alianza contigo, engánante e pódenche; a xente que goza en paz da túa fartura devórate, pon lazos debaixo de ti. Non hai en Edom nin miga de intelixencia!

⁸Pero o día aquel ——é o Señor quen fala—— acaso non farei desaparecer os sabios de Edom, e a intelixencia da montaña de Esaú?

⁹Estarrecerán os teus valentes, Temán, desaparecerán todos da montaña de Esaú. Por causa do asasinato

¹⁰e da violencia contra o teu irmán, Xacob, a vergonza cubrirate e desaparecerás para sempre.

¹¹O día en que lle mantiñas a súa oposición, cando estranxeiros levaban cativo o seu exército, e cando estraños entraban polas súas portas e botaban sortes sobre Xerusalén, tamén ti eras coma un deles.

¹²Non olles con agrado para o día de teu irmán, para o día da súa desgraza. Non te alegres dos fillos de Xudá o día do seu desastre, non abras demasiado a túa boca o día da súa angustia.

¹³Non entres pola porta do meu pobo o día da súa calamidade, non olles tampouco ti para o seu mal o día da súa calamidade. Por favor non mandes coma escravos ó teu territorio nada do seu exército o día da súa calamidade.

¹⁴Non te plantes nas encrucilladas dos camiños para acabar cos seus fuxidos, non vendas os que queden o día da angustia.

¹⁵Porque está preto o día do Señor contra todos os pobos: o mesmo que fixeches, faracho El a ti, o teu merecido volverá á túa cabeza.

¹⁶O mesmo que bebestes da miña ira sobre o monte do meu santuario, así beberán da miña ira todos os pobos por quenda; si, beberán e sorberán, e serán coma se non fosen.

¹⁷Pero no monte de Sión haberá supervivencia o monte será santuario, a casa de Xacob recobrará a súa herdanza,

¹⁸A casa de Xacob será lume, a casa de Xosé, labarada, e a casa de Esaú servirá de estopa, que prenderá neles e consumiraos, e non haberá sobrevivente da casa de Esaú. Si!, díxoo o Señor.

¹⁹A casa de Xacob e a casa de Xosé posuirán o Négueb, a montaña de Esaú e mais as Terras Baixas, o territorio dos filisteos; tamén posuirán os campos de Efraím e os campos de Samaría, Benxamín e Galaad.

²⁰Os deportados, ese exército de fillos de Israel, perseguirán ós cananeos ata Sarpat, e os deportados de Xerusalén que viven en Sefarad posuirán as cidades do Négueb,

²¹e subirán, liberadores, ó monte Sión, para gobernar nas montañas de Esaú. Entón o reino será para o Señor.