Read Biblia SEPT 1 Macabeos 1 Bible Online

1 Macabeos 1 - Biblia SEPT bible

1 Macabeos 1

¹Alexandro, o macedonio, o fillo de Filipo, que reinaba en Grecia, saíu de Macedonia, venceu a Darío, o rei dos persas e dos medos, e reinou no seu sitio.

²Despois fixo moitas guerras, ocupou fortalezas, asasinou reis,

³chegou ata ó cabo do mundo, e apoderouse de moitísimas nacións, e a terra quedoulle sometida. Daquela enfonchouse e encheuse de orgullo;

⁴xuntou un exército potentísimo e someteu ó seu imperio países, pobos e soberanos, que lle tiveron que pagar tributos.

⁵Despois de todo isto encamou e, vendo que a cousa era de morte,

⁶chamou ós xenerais máis ilustres, que se criaran con el desde a mocidade, e repartiulles o seu reino aínda antes de morrer.

⁷Alexandro morreu cando levaba doce anos de reinado;

⁸entón os seus xenerais fixéronse cargo do reino.

⁹Despois que morreu todos se puxeron a coroa de rei, e logo os fillos deles por moitos anos, de xeito que se multiplicaron os males no mundo.

¹⁰Deles saíu un xermolo perverso, Antíoco Epífanes, fillo do rei Antíoco; estivera en Roma como refén e apoderouse do reino o ano cento trinta e sete da era seléucida.

¹¹Daquela houbo algúns israelitas malvados que convenceron ó pobo dicíndolle: —"Veña, hai que facer un pacto coas nacións veciñas, pois desde que nos desvencellamos delas viñéronnos moitas desgrazas".

¹²A proposta caeu moi ben,

¹³e algúns do pobo acordaron ir onda o rei; e o rei deulles autorización para seguiren os costumes pagáns;

¹⁴entón, por se acomodar ós usos pagáns, fixeron un ximnasio en Xerusalén,

¹⁵disimularon os prepucios, abandonaron a alianza santa, emparentaron cos pagáns e vendéronse á maldade.

¹⁶Antíoco, cando xa se sentiu seguro no seu trono, decidiu apoderarse tamén de Exipto, para reinar nos dous pobos.

¹⁷Invadiu Exipto cun exército moi poderoso, con carros, elefantes, cabalos e cunha grande flota,

¹⁸e atacou a Tolomeo, o rei de Exipto. Tolomeo colleu medo e fuxiu, pero tivo moitas baixas.

¹⁹Entón Antíoco apoderouse das prazas fortes de Exipto e saqueou o país.

²⁰O ano 143, de volta xa da conquista de Exipto, Antíoco subiu contra Israel e achegouse a Xerusalén cun exército poderoso.

²¹Entrou todo fachendoso no santuario, colleu o altar de ouro, o candelabro con todos os seus utensilios,

²²A mesa dos pans presentados, as cuncas das libacións, as fontes, os incensarios, a cortina, as coroas, e arrincou todo o decorado de ouro que recubría o templo,

²³levou tamén a prata, o ouro, a vaixela de valor e os tesouros escondidos que puido atopar;

²⁴e marchou con todo para a súa terra, despois de facer moitas mortes e dicir arrogancias incribles.

²⁵Oíronse queixas en todo Israel,

²⁶laiáronse os príncipes e os vellos; as mozas e os mozos perderon as forzas, fóiselles ás mulleres a súa fermosura.

²⁷Entoaron os casados cántigas de queixa, as casadas no seu leito enchéronse de tristura.

²⁸Tremeu a terra pola grima dos seus habitantes, a casa de Xacob encheuse de vergonza.

²⁹De alí a dous anos o rei mandou un axente do fisco ás cidades de Xudá e presentouse en Xerusalén cun exército moi grande;

³⁰faloulles con falsidade palabras de paz e creron nelas. Pero de súpeto botouse contra a cidade e castigouna con moita dureza e matou a moitos israelitas.

³¹Saqueou e incendiou a cidade, desfixo as súas casas e as murallas que a rodeaban,

³²levou cativas as mulleres e os nenos e apoderouse do gando.

³³Despois converteron a cidade de David nunha cidadela rodeándoa con murallas altas e fortes e tamén con torres.

³⁴Meteron na cidadela a pagáns perversos e a xudeus renegados que se instalaron alí para defendela;

³⁵Almacenaron armas e mantenza e xuntaron alí os espolios que recolleron en Xerusalén, e deste xeito veu ser un grande perigo,

³⁶unha insidia para o santuario, unha ameaza continua para Israel.

³⁷Verteuse sangue inocente arredor do santuario e profanárono.

³⁸Por culpa deles fuxiron os de Xerusalén, que se converteu así en morada de estranxeiros, casa estraña para os seus, abandonárona os seus fillos.

³⁹O seu santuario quedou só coma un deserto; as súas festas convertéronse en dó, os seus sábados, en oprobio; o seu honor, en aldraxe.

⁴⁰A súa deshonra igualou a sona doutros tempos, a súa magnificencia cambiouse en dó.

⁴¹O rei Antíoco mandou por un decreto que todos os súbditos do seu Imperio formasen soamente un pobo,

⁴²e que cada un abandonase os seus costumes particulares. Todas as nacións se aviñeron ó mandado polo rei,

⁴³e moitos israelitas adoptaron a relixión mandada, sacrificando ós ídolos e profanando o sábado.

⁴⁴O rei mandou mensaxeiros a Xerusalén e ás cidades de Xudá con ordes escritas para que todos seguisen as leis estranxeiras;

⁴⁵nelas prohibíase ofrecer holocaustos no santuario, os sacrificios e as libacións, gardar os sábados e as festas;

⁴⁶e mandábase contaminar o santuario e os fieis,

⁴⁷construír altares, templos e ídolos, e sacrificar porcos e animais impuros;

⁴⁸mandábase tamén que non circuncidasen ós nenos e que se profanasen a si mesmos con impurezas e abominacións de toda clase,

⁴⁹de xeito que esquecesen a Lei, e cambiasen todos os costumes.

⁵⁰O que non cumprise as ordes do rei sería condenado á morte.

⁵¹Isto foi o decreto publicado en todo o reino. Puxo inspectores en todo Israel, e mandou que se ofrecesen sacrificios en todas as cidades de Xudá, unha por unha.

⁵²Xuntóuselles moita xente do pobo, todos os traidores á Lei, e cometeron tan grandes barbaridades no país

⁵³que os israelitas verdadeiros tiveron que acocharse en calquera escondedoiro que aparecese.

⁵⁴O día 15 de Kisleu do ano 145 puxeron enriba do altar unha ara sacrílega, e despois foron poñendo aras por todas as cidades de Xudá;

⁵⁵ofrecían incenso diante das portas das casas e nos rueiros,

⁵⁶rachaban os libros da Lei que atopaban e botábanos ó lume.

⁵⁷O que tivese un Libro da Alianza e o que vivise de acordo coa Lei era condenado a morte, segundo o decreto real.

⁵⁸Un mes atrás doutro facían o mesmo cos israelitas que se atopaban nas súas cidades.

⁵⁹O día 25 de cada mes sacrificaban na ara construída enriba do altar dos holocaustos.

⁶⁰Mataban ás nais que circuncidaban ós seus fillos, segundo mandaba o decreto,

⁶¹cos meniños colgados ó pescozo; saqueaban as casas e mataban ós que circuncidasen ós nenos.

⁶²Pero houbo moitos en Israel que se mantiveron firmes na súa decisión de non comer nada impuro;

⁶³e preferían antes morrer que lixarse cos alimentos e profanar a alianza santa; e morreron.

⁶⁴A cólera que descargou sobre Israel foi cousa terrible.