Read Biblia SEPT 1 Macabeos 10 Bible Online

1 Macabeos 10 - Biblia SEPT bible

1 Macabeos 10

¹No ano cento sesenta Alexandro, fillo de Antíoco, o titulado Epífanes, embarcou e ocupou Tolemaida; foi ben acollido e empezou a reinar alí.

²Cando Demetrio se puxo ó corrente disto, xuntou un exército moi grande, e foi contra el para facerlle a guerra.

³Demetrio mandoulle a Ionatán unha carta moi amigable prometéndolle acrecentar o seu poder.

⁴Pois pensaba: —"Cómpre facer as paces cos xudeus, antes que Ionatán se poña de acordo con Alexandro en contra miña

⁵ó lembrarse de todos os males que lle teño feito a el, a seus irmáns e ó seu pobo".

⁶Deulle autorización para formar un exército e para fabricar armamento; teríao como aliado de guerra seu. Amais diso mandou que lle entregasen os reféns que tiña na cidade.

⁷Ionatán foi a Xerusalén e leulle a carta a todo o pobo e ós da cidade.

⁸Todos se encheron de medo cando souberon que o rei lle dera autorización para formar un exército.

⁹Os da cidade entregáronlle os reféns a Ionatán, e el entregóullelos a seus pais.

¹⁰Ionatán pasou a vivir en Xerusalén e empezou a reconstruír e a restaurar a cidade.

¹¹Mandoulles ós canteiros que levantasen a muralla e que rodeasen o monte Sión cun muro de cantería. E así o fixeron.

¹²Os estranxeiros que vivían nas fortalezas construídas por Báquides fuxiron.

¹³Todos deixaron as súas casas e marcharon para a súa terra.

¹⁴Soamente en Betsur quedaron algúns desleigados que renunciaron á Lei e ós mandamentos, porque a cidade era un bo refuxio.

¹⁵O rei Alexandro chegáronlle novas da promesa que Demetrio lle fixera a Ionatán, e contáronlle tamén as batallas e fazañas que levaran a cabo el e seus irmáns, e todos os traballos que pasaran.

¹⁶E dixo: —"Poderemos atopar outro home coma este? Fagámolo de contado amigo e aliado noso".

¹⁷E escribiulle a seguinte carta:

¹⁸—"O rei Alexandro saúda ó seu irmán Ionatán.

¹⁹Estamos informados de que es un home poderoso e digno da nosa amizade.

²⁰Por iso hoxe declarámoste sumo sacerdote da túa nación e concedémosche o título de amigo do rei, para que defendas a nosa causa e sexas amigo noso". E mandoulle un manto de púrpura e unha coroa de ouro.

²¹Ionatán puxo os ornamentos sagrados, no sétimo mes do ano cento sesenta, na festa dos Tabernáculos, formou un exército, e equipouno ben equipado.

²²Sabedor Demetrio de todo isto, comentou moi desgustado:

²³—"Que fariamos nós para que Alexandro se nos adiantase en facer amizade cos xudeus para fortalecer a súa casa?

²⁴Voulles escribir eu tamén, a ver se os convenzo prometéndolles cargos e regalos para que sexan aliados meus".

²⁵E escribiulles esta carta: —"O rei Demetrio saúda ó pobo xudeu.

²⁶Recibimos a boa nova de que estades gardando os acordos firmados connosco, e de que vos mantedes fieis á nosa amizade, sen vos pasar ó inimigo.

²⁷Seguide, pois, nesta lealdade e nós habémosvos compensar todo o ben que nos facedes.

²⁸Retirarémosvos moitos tributos e farémosvos grandes regalos.

²⁹Xa desde agora eximo a todos os xudeus dos tributos e dos impostos do sal e das coroas.

³⁰Renuncio, de hoxe en diante, e para sempre, ó terzo das colleitas e á metade da froita que me corresponde na terra de Xudá e nos seus tres distritos anexos de Samaría e Galilea.

³¹Xerusalén será unha cidade santa e exenta, coa súa bisbarra, de décimos e tributos.

³²Tamén renuncio á miña soberanía sobre a cidade de Xerusalén, e entrégolla ó sumo sacerdote; que el poña nela os homes que queira para defendela.

³³Concedo a liberdade, gratuitamente, a todos os xudeus que foron levados cativos desde Xudá a calquera parte do meu reino, e todos quedarán libres dos tributos, mesmo dos do gando.

³⁴Todas as festas, os sábados, a lúa nova, os outros días santos e os tres días antes e despois dunha festa serán días de exención e de liberación para todos os xudeus do meu reino,

³⁵e ninguén terá dereito para perseguilos, ou para meterse con eles por razón ningunha.

³⁶Alistaranse no exército do rei trinta mil soldados xudeus, e pagaráselles coma a todos os soldados do rei.

³⁷De entre eles escollerase xente para as fortalezas máis importantes e para cargos de confianza do reino. Os seus xefes e oficiais serán xudeus e poderán vivir segundo as súas leis, como o rei o mandou para Xudá.

³⁸Os tres distritos de Samaría, que son anexos da Xudea, formarán con ela unha única circunscrición e dependerán soamente da autoridade do sumo sacerdote.

³⁹Fago doazón de Tolemaida e da súa bisbarra ó templo de Xerusalén para cubrir os seus gastos.

⁴⁰E tamén hei dar cada ano quince mil siclos de prata, a recoller das rendas do rei alí onde máis conveña.

⁴¹As cantidades que os encargados do fisco non entregaron, coma nos anos anteriores, entregaranas agora para as obras do templo.

⁴²Tamén perdoamos os cinco mil siclos de prata que cada ano retirabamos dos ingresos do templo, e dámosllelos ós sacerdotes, que exercen as funcións sagradas.

⁴³Todos os debedores do rei por razón de tributos dunha ou doutra cousa calquera que se refuxien no templo de Xerusalén ou no adro, quedan libres, eles e todo canto teñan no meu reino.

⁴⁴Os gastos de construción e de restauración do templo serán pagados pola facenda real.

⁴⁵Tamén correrán pola conta do rei os gastos de reconstrución das murallas de Xerusalén e de fortificación do seu recinto, e o mesmo a reconstrución doutras murallas en Xudea".

⁴⁶Cando Ionatán e o seu pobo oíron tales palabras, non creron nelas nin as aceptaron, pois acordábanse ben do moito mal que lle fixera a Israel o rei Demetrio, e das súas moitas humillacións.

⁴⁷Así que decidíronse por Alexandro, que fora o que primeiro lles falara de paz, e declaráronse aliados del para sempre.

⁴⁸O rei Alexandro xuntou un exército moi grande e saíulle ó encontro a Demetrio.

⁴⁹Trabaron combate os dous reis, e os do exército de Demetrio fuxiron. Alexandro perseguiunos e foi superior.

⁵⁰Foi unha batalla sanguenta que durou ata a posta do sol. O rei Demetrio morreu aquel día. Ionatán, Alexandro e Tolomeo

⁵¹Entón Alexandro enviou mensaxeiros a Tolomeo, rei de Exipto, para dicirlle:

⁵²—"Volvín ó meu reino, e conseguín ocupar o trono de meus pais e conquistar o poder ó vencer a Demetrio; agora son dono desta terra;

⁵³pois enfronteime con el, e vencémolo a el e ó seu exército, e agora ocupo o seu trono.

⁵⁴Fagamos, pois, unha alianza: dásme a túa filla por muller; eu serei o teu xenro e dareille a ela e mais a ti os regalos que mereces".

⁵⁵O rei respondeulle: —"Ditoso o día en que volviches á terra de teus pais e en que ocupaches o trono real.

⁵⁶Con gusto farei o que me pides; ven, pois, a Tolemaida, para vernos, e serei o teu sogro, como ti queres".

⁵⁷Tolomeo partiu de Exipto coa súa filla Cleopatra e chegou a Tolemaida no ano cento sesenta e dous.

⁵⁸O rei Alexandro saíulle ó encontro. Tolomeo deulle a súa filla Cleopatra por muller e celebrouse o casamento en Tolemaida con moita pompa, como adoitan facer os reis.

⁵⁹O rei Alexandro escribiulle tamén a Ionatán para que o fose ver.

⁶⁰Ionatán marchou a Tolemaida cun grande acompañamento, e entrevistouse cos dous reis. Fíxolles moitos regalos de ouro e prata a eles e ós seus amigos, e gañou as súas simpatías.

⁶¹Chegaron de Israel uns malvados e desleigados para acusar a Ionatán diante do rei, pero o rei non os recibiu.

⁶²E non soamente iso, senón que mandou que lle quitasen a Ionatán a súa roupa e que o vestisen de púrpura; así o fixeron.

⁶³E o rei sentouno ó seu lado e díxolles ós seus achegados: —"Saíde con el pola cidade e proclamade que ninguén teña o atrevemento de acusalo de nada nin de meterse con el por cousa ningunha".

⁶⁴Cando viron os honores públicos que lle tributaban e como ía vestido de púrpura, os seus acusadores fuxiron.

⁶⁵O rei encheuno de honores, elevouno á dignidade de amigo do rei, e nomeouno xeneral e gobernador.

⁶⁶Ionatán volveu a Xerusalén en paz e contento.

⁶⁷No ano cento sesenta e cinco Demetrio, fillo de Demetrio, chegou de Creta á terra de seus pais.

⁶⁸O sabelo o rei Alexandro volveuse para Antioquía moi contrariado.

⁶⁹Demetrio puxo de gobernador en Celesiria a Apolonio, que xuntou un exército moi grande e acampou fronte a Iamnia. Desde alí mandoulle dicir ó sumo sacerdote Ionatán:

⁷⁰—"Ti es o único que te rebelaches contra nós, e pola túa culpa a xente rise e moquéase de nós. Por que te fas o valente na montaña?

⁷¹Se de verdade tés fe nas túas tropas, baixa abaixo, á terra cha, e mediremos as forzas, pois está comigo o exército das cidades.

⁷²Pregunta e saberás quen son eu e quen son os meus aliados, e xa o verás como che han dicir que non podedes resistir, e que xa teus pais fuxiron dúas veces na súa mesma terra.

⁷³Non darás resistido á miña cabalería e un exército tan grande, nesta chaira, onde non hai pedras nin penedos, nin sitio para onde fuxir".

⁷⁴Cando Ionatán oíu a mensaxe de Apolonio, encheuse de indignación; escolleu dez mil homes e saíu de Xerusalén. Seu irmán Simón veuno axudar con reforzos.

⁷⁵Acampou en fronte de Iafa, pero os da cidade pecháronlle as portas, porque había nela unha guarnición de Apolonio. Eles atacárona,

⁷⁶e os habitantes da cidade, cheos de medo, abríronlle as portas, e Ionatán apoderouse dela.

⁷⁷Cando Apolonio coñeceu o que pasara, dispuxo para a batalla a tres mil xinetes e a moitos de infantería, e marchou cara a Axdod, simulando pasar de largo diante de Iafa; pero ó mesmo tempo avanzaba cara á chaira, pois confiaba na súa numerosa cabalería.

⁷⁸Ionatán foi atrás del, cara a Axdod, e os dous exércitos trabaron combate.

⁷⁹Apolonio deixara escondidos ás costas dos xudeus mil xinetes;

⁸⁰pero Ionatán decatouse de que tiña unha emboscada por detrás, e, aínda que o rodearon e lle estiveron tirando frechas contra a súa tropa desde a mañá ata a noite,

⁸¹esta aguantou ben, seguindo as ordes de Ionatán ata que os cabalos do inimigo cansaron.

⁸²Cando xa cansaron os cabalos, Simón avanzou co seu exército, atacou a falanxe; venceuna e fíxoos fuxir.

⁸³A cabalería espallouse pola chaira; os outros fuxiron cara a Axdod, para refuxiarse no templo do deus Dagón e así salvarse.

⁸⁴Ionatán incendiou Axdod e as aldeas do arredor, despois de rapinar o todo; pegoulle lume tamén ó templo de Dagón con todos os que se refuxiaran nel.

⁸⁵Entre os caídos á espada e os queimados polo lume morreron arredor de oito mil homes.

⁸⁶Ionatán levantou o campamento e marchou para Axquelón. Os da cidade saíron para recibilo con moita festa.

⁸⁷Ionatán volveu para Xerusalén coas súas tropas cargadas de espolios.

⁸⁸Cando o rei Alexandro coñeceu estes acontecementos aínda lle concedeu a Ionatán máis honores;

⁸⁹mandoulle unha fibela de ouro, como é costume regalar ós familiares dos reis, e deulle o poder sobre Ecrón e a súa bisbarra.