Read Biblia SEPT 1 Macabeos 11 Bible Online

1 Macabeos 11 - Biblia SEPT bible

1 Macabeos 11

¹O rei de Exipto xuntou un exército moi grande, coma a area da praia, e intentou apoderarse con astucia do reino de Alexandro e de engadilo ó seu reino.

²Marchou cara a Siria con aires de paz, e a xente das cidades abríalle as portas e saía ó seu encontro, pois o rei Alexandro mandara que o recibisen xa que era o seu sogro.

³En cada unha das cidades que visitaba Tolomeo ía deixando gornicións.

⁴Cando entrou en Axdod, ensináronlle o templo de Dagón queimado, a cidade e os seus arredores en ruínas, os cadáveres tirados polo campo adiante, amoreados polas beiras dos camiños os corpos calcinados dos que morreran na batalla contra Ionatán.

⁵Contáronlle o que fixera Ionatán para desacreditalo, pero o rei calou.

⁶Ionatán foino recibir a Iafa con grande acompañamento. Saudáronse e pasaron alí a noite.

⁷Ionatán acompañou ó rei ata o río Eléuzeros e volveu para Xerusalén.

⁸O rei Tolomeo apoderouse de todas as cidades da costa ata Seléucida do Mar, e, argallando plans perversos contra Alexandro,

⁹enviou embaixadores ó rei Demetrio coa seguinte mensaxe: —"Temos que facer un pacto entre nós; eu dareiche a miña filla, a muller de Alexandro, e ti reinarás no reino de teu pai.

¹⁰Estou arrepentido de lle dar a miña filla, pois el quíxome matar".

¹¹Calumniouno porque desexaba apoderarse do seu reino.

¹²Quitoulle a filla e deulla a Demetrio. Así rompeu as relacións con Alexandro e quedou ó descuberto a súa inimizade.

¹³Tolomeo entrou en Antioquía e cinguiu a coroa de Asia; así cinguiu a súa fronte con dúas coroas, a de Exipto e a de Asia.

¹⁴Por aqueles días o rei Alexandro estaba en Cilicia porque os habitantes daquela rexión reviráranse.

¹⁵Cando o soubo, marchou contra eles, pero Tolomeo saíulle ó encontro cun exército poderoso e tivo que fuxir.

¹⁶Alexandro escapou cara a Arabia na procura de protección, e o rei Tolomeo quedou dono da situación.

¹⁷O árabe Zabdiel cortoulle a cabeza a Alexandro e mandoulla a Tolomeo.

¹⁸Dous días despois morría tamén o rei Tolomeo e os habitantes das fortalezas mataron as gornicións que el deixara nelas.

¹⁹Así Demetrio comezou a reinar no ano cento sesenta e sete.

²⁰Por aquel tempo Ionatán xuntou os homes de Xudá para atacar a cidadela de Xerusalén, e construíu moitas máquinas de guerra.

²¹Pero uns desleigados e inimigos do seu pobo, fóronlle dicir ó rei que Ionatán estaba cercando a cidadela.

²²O rei púxose doente cando tal cousa oíu; partiu cara a Tolemaida, e desde alí escribiulle a Ionatán dicíndolle que levantase o cerco e que acudise axiña a Tolemaida para falar con el.

²³O recibir a carta, Ionatán mandou continuar o cerco, escolleu algúns anciáns de Israel e algúns sacerdotes e decidiu expoñerse ó perigo.

²⁴Foise presentar ó rei en Tolemaida ben provisto de prata, ouro, roupas e outros regalos, e o rei recibiuno ben,

²⁵e iso que algúns desleigados do seu pobo acusárono.

²⁶O rei tratouno como o trataran os seus predecesores, honrándoo diante de todos os seus amigos.

²⁷Confirmouno no cargo de Sumo Sacerdote, e en todos os honores que xa tiña, e elevouno á categoría de amigo íntimo do rei.

²⁸Ionatán pediulle ó rei que librase de tributos a Xudá e ós tres distritos de Samaría, e prometeulle en troques trescentos talentos de prata.

²⁹O rei pareceulle ben, e escribiulle sobre isto a seguinte carta a Ionatán:

³⁰—"O rei Demetrio saúda ó seu irmán Ionatán e ó pobo xudeu.

³¹Para que esteades ó corrente, mandámosvos unha copia da carta que acerca de vós lle escribimos ó noso parente Lástenes:

³²O rei Demetrio saúda a seu pai Lástenes.

³³Polas disposicións que ten para connosco resolvemos favorecer o pobo xudeu, amigo noso e fiel cumpridor das súas obrigacións connosco.

³⁴Confirmámoslle a posesión dos territorios de Xudá e dos distritos de Ofrah, Lida e Ramah, que foron desprendidos de Samaría e agora son anexos de Xudea. A todos os que ofrecen sacrificios en Xerusalén perdoámoslles o importe que o rei recibía deles todos os anos pola froita e os froitos.

³⁵Tamén perdoamos, de hoxe en diante, outros impostos ós que temos dereito, os décimos e os tributos das salinas e das coroas.

³⁶Estas disposicións non se cambiarán nunca.

³⁷Sacade unha copia deste decreto e entregádella a Ionatán, para que sexa colocada nun sitio visible no monte santo".

³⁸O rei Demetrio pareceulle que o país estaba pacificado baixo o seu mando e que xa ninguén se lle opoñía; entón licenciou todas as tropas, menos as mercenarias estranxeiras, e mandounas para a súa casa. Por isto púxose a mal con todos os soldados que pertenceran ó exército de seus pais.

³⁹Entón Trifón, antigo partidario de Alexandro, vendo que o exército murmuraba contra Demetrio, foi falar co árabe Imalcúe, preceptor de Antíoco, o fillo de Alexandro,

⁴⁰e pediulle con teimosía que llo entregase para facelo rei como sucesor de seu pai. Púxoo ó corrente de todo canto fixera Demetrio e do odio que lle tiñan os soldados. Trifón pasou alí bastantes días.

⁴¹Entrementres Ionatán mandou ó rei Demetrio unha petición no senso de que retirase a gornición da cidadela de Xerusalén e das outras fortalezas, porque lle facían moito mal a Israel.

⁴²Demetrio respondeulle así a Ionatán: —"Por ti e polo teu pobo non só farei iso, senón que vos hei de cubrir de honores tan axiña como poida.

⁴³Pero agora fai o favor de me mandar algunhas tropas auxiliares, porque todo o meu exército desertou".

⁴⁴Ionatán mandou para Antioquía tres mil homes escolleitos. Cando se presentaron diante do rei, moito se alegrou pola súa chegada.

⁴⁵Pero os habitantes da cidade, uns cento vinte mil, amotináronse no centro da cidade e querían matar o rei.

⁴⁶O rei refuxiouse no seu pazo, mentres a multitude ocupou todas as rúas da cidade e comezou o asalto.

⁴⁷O rei chamou na súa axuda ós xudeus; de seguida xuntáronse todos arredor del; despois espalláronse pola cidade e mataron naquel día uns cen mil homes.

⁴⁸Queimaron a cidade e recolleron moitos espolios. Así salvaron ó rei.

⁴⁹Cando viron os da cidade que os xudeus dominaban a situación como querían, desanimáronse e suplicáronlle ó rei:

⁵⁰—"Fagamos as paces, e que os xudeus deixen xa de loitar contra nós e contra a nosa cidade".

⁵¹Depuxeron as armas e fixeron as paces. Os xudeus colleron moito creto diante do rei e do seu pobo, e volveron para Xerusalén cheos de espolios.

⁵²Demetrio ocupou o trono real, e o país quedoulle sometido.

⁵³Pero non cumpriu o que lle prometera a Ionatán, e arredouse del, pois ademais de non agradecer os servizos que lle prestara, molestábao moito.

⁵⁴Despois destes sucesos, Trifón volveu con Antíoco, un rapaz moi noviño aínda, que cinguiu a coroa e empezou a reinar.

⁵⁵Xuntáronselle todas as tropas que Demetrio licenciara, e fixéronlle a guerra e Demetrio tivo que fuxir derrotado.

⁵⁶Trifón apoderouse dos elefantes e ocupou Antioquía.

⁵⁷Entón o mozo Antíoco escribiulle a Ionatán o seguinte: —"Confírmote no cargo de Sumo Sacerdote, póñote ó mando dos catro distritos e declárote amigo do rei".

⁵⁸E mandoulle unha vaixela completa de ouro, e deulle autorización para beber en copas de ouro, para vestirse de púrpura e para usar fibela de ouro.

⁵⁹E a seu irmán Simón nomeouno xeneral no territorio comprendido entre a Escada de Tiro e a fronteira de Exipto.

⁶⁰Ionatán empezou a percorrer todas as cidades da parte de acó do río Éufrates, e engadíronselle todas as tropas sirias. Chegou a Axquelón, e os habitantes da cidade fixéronlle un grande recibimento.

⁶¹De alí pasou a Gaza, pero os de Gaza pecháronlle as portas. Entón el cercouna, e queimou e saqueou os seus arredores.

⁶²Os moradores da cidade pedíronlle a paz e concedéullela, pero colleu coma reféns os fillos da xente grande e mandounos a Xerusalén. E el seguiu o seu percorrido polo país ata Damasco.

⁶³Alí informouse de que os xenerais de Demetrio estaban reunidos en Quédex de Galilea cun grande exército para facerlle abandonar o seu proxecto.

⁶⁴Deixou a seu irmán Simón en Xudá e el saíulles ó encontro.

⁶⁵Simón foi atacar Betsur, cercouna e combateuna durante moitos días,

⁶⁶Ata que pediron a paz; el aceptouna, pero fixo evacuar a cidade, apoderouse dela e deixou nela unha gornición.

⁶⁷Entrementres Ionatán acampou co seu exército ó pé do lago de Xenesaret, e pola mañanciña avanzou cara á chaira de Hasor.

⁶⁸O exército inimigo saíulle ó encontro na terra cha, pero deixara feita unha emboscada nos montes contra Ionatán. Empezou o combate;

⁶⁹os homes emboscados saíron dos seus recunchos

⁷⁰e todos os soldados de Ionatán fuxiron, non quedou ningún, a non ser Matatías, fillo de Abxalom, e Xudas, fillo de Calfeo, capitáns do exército.

⁷¹Ionatán colleu e rachou as súas roupas, botou terra pola cabeza e púxose a rezar.

⁷²Despois volveu ó combate contra os inimigos, derrotounos e fíxoos fuxir.

⁷³Cando viron isto os seus soldados que fuxiran volveron para onda el, e entre todos perseguiron ós inimigos ata o seu campamento de Quédex, e alí detivéronse.

⁷⁴Aquel día caeron uns tres mil inimigos. Ionatán volveu despois para Xerusalén.