Read Biblia SEPT 1 Macabeos 12 Bible Online

1 Macabeos 12 - Biblia SEPT bible

1 Macabeos 12

¹Vendo Ionatán que era o momento oportuno, escolleu algúns homes e mandounos a Roma para confirmar e renovar o tratado de amizade cos romanos.

²Tamén ós espartanos e ós outros pobos lles remitiu cartas co mesmo fin.

³Os mensaxeiros saíron para Roma, entraron no senado e dixeron: —"O Sumo Sacerdote Ionatán e o pobo xudeu mandáronnos para renovar convosco o antigo tratado de amizade e alianza".

⁴Os romanos entregáronlles cartas de recomendación para as autoridades de cada lugar, co fin de que puidesen chegar con paz á terra de Xudá.

⁵Copia da carta que Ionatán escribiu ós espartanos:

⁶—"O Sumo Sacerdote Ionatán, o consello da nación, os sacerdotes e todo o pobo xudeu saúdan ós seus irmáns, os espartanos.

⁷Noutrora o Sumo Sacerdote Onías recibiu do voso rei Areios unha carta na que se dicía que vós erades os nosos irmáns, como consta pola copia adxunta.

⁸Onías recibiu con todos os honores ó voso mensaxeiro, e recibiu a carta que falaba claramente de alianza e amizade.

⁹Nós, aínda que non precisamos destes tratados pois contamos co alento das nosas santas Escrituras,

¹⁰Acordamos enviarvos uns mensaxeiros para renovar convosco os lazos de irmandade e amizade que nos vinculan, co fin de non vos tratar coma estraños, pois pasou xa moito tempo desde que recibimos a vosa carta.

¹¹Non vos esquecemos nos sacrificios e oracións que facemos por causa das festas e días santos, pois é cousa xusta e razoable lembrarse dos irmáns.

¹²Alegrámonos moito pola vosa prosperidade.

¹³Nós tivemos que pasar por moitas tribulacións e facer fronte ás moitas guerras que nos fixeron os reis veciños;

¹⁴pero non vos quixemos molestar nin a vós nin ós outros aliados e amigos nosos,

¹⁵porque contamos coa axuda constante do Ceo, e así librámonos dos nosos inimigos, que foron derrotados.

¹⁶Así que escollemos a Numenio, fillo de Antíoco, e a Antípatro, fillo de Iasón, e enviámolos a Roma para renovar con eles o noso antigo tratado de amizade e alianza,

¹⁷e mandámoslles tamén que se presentasen a vós, que vos saudasen e que vos entregasen esta carta para renovar a nosa irmandade.

¹⁸Esperamos que nos contestedes favorablemente".

¹⁹Copia da carta enviada a Onías:

²⁰—"Areios, rei de Esparta, saúda ó Sumo Sacerdote Onías.

²¹Atopamos nalgúns documentos escritos que espartanos e xudeus son irmáns por seren da raza de Abraham.

²²Agora que o sabemos pedímosvos que teñades a ben falarnos da vosa prosperidade.

²³Pola nosa parte dicímosvos que o voso gando e os vosos bens son nosos, e os nosos, vosos. Por iso dei a orde de que se vos comunique isto".

²⁴Ionatán informouse de que volveran os xenerais de Demetrio cun exército moito máis grande có de antes para atacalo;

²⁵e saíu de Xerusalén ó seu encontro cara á bisbarra de Hamat, sen lles dar tempo a que invadisen o país.

²⁶Os espías que mandara ó campamento inimigo volveron dicindo que o inimigo resolvera atacalos pola noite.

²⁷O solpor Ionatán mandou ós seus homes que estivesen alerta toda a noite, armados e dispostos á loita, e colocou sentinelas arredor do campamento.

²⁸Cando os inimigos souberon que Ionatán e os seus estaban preparados para a loita, colleron medo, acenderon fogueiras no campamento e fuxiron.

²⁹Pero Ionatán e os seus como vían o lume das fogueiras non se decataron do feito ata o amencer.

³⁰Entón Ionatán perseguiunos, pero non os deu alcanzado, porque xa pasaran o río Eléuzeros.

³¹Ionatán volveuse contra os árabes zabadeos, derrotounos e apoderouse dos espolios.

³²Despois levantou o campamento, foi para Damasco e percorreu toda aquela rexión.

³³Entre tanto Simón partira cara a Axquelón e as fortalezas veciñas; e dirixiuse logo cara a Iafa, e conquistouna,

³⁴pois oíra que os habitantes quixérana entregar ós de Demetrio, e deixou nela unha gornición de defensa.

³⁵Cando volveu Ionatán fixo unha xuntanza cos anciáns do pobo, e decidiron construír fortalezas en Xudá,

³⁶levantar máis as murallas de Xerusalén e construír un muro alto entre a cidadela e a cidade, para illar a cidadela e para que así non puidesen nin mercar nin vender na cidade.

³⁷Xuntáronse para reconstruír a cidade, pois caera unha parte do muro oriental, o que dá ó torrente; restaurárono e puxéronlle o nome de Capenat.

³⁸Simón reconstruíu tamén Hadid, na Xefelah, fortificouna e púxolle portas con ferrollos.

³⁹Trifón teimaba apoderarse do trono de Asia, cinguir a coroa e deixar a un lado ó rei Antíoco,

⁴⁰pero tíñalle medo á posible oposición e declaración de guerra por parte de Ionatán, e por iso andaba á procura do momento para prendelo e matalo. Con esta intención dirixiuse a Betxeán.

⁴¹Ionatán saíulle ó encontro con corenta mil homes escolleitos, e achegouse tamén a Betxeán.

⁴²Trifón, ó ver que Ionatán chegara cun exército tan grande, temeu botarlle a man.

⁴³Fíxolle un grande recibimento e presentóullelo a todos os seus xenerais; agasallouno con moitos regalos e mandoulle ó seu exército que o obedecesen coma a el mesmo.

⁴⁴Despois díxolle a Ionatán: —"Por que molestaches a esta chea de xente, se entre nós non hai guerra?

⁴⁵Licén—ciaos, escolle uns poucos para que che fagan compañía e ven comigo a Tolemaida; heiche entregar a cidade coas outras fortalezas, o resto do exército e todos os funcionarios. Despois eu marcho, que para isto vin".

⁴⁶Ionatán fíxolle caso, e dispuxo conforme lle dixera: licenciou as tropas, que regresaron a Xudá,

⁴⁷e quedou el con tres mil homes; destes, dous mil quedaron en Galilea e mil acompañárono a el.

⁴⁸Cando Ionatán entrou en Tolemaida, os da cidade pecháronlle as portas, prendérono e mataron a todos os que o acompañaban.

⁴⁹Trifón mandou tamén tropas de infantería e cabalería a Galilea e á chaira do Esdrelón para acabar cos soldados de Ionatán.

⁵⁰Pero estes, que xa sabían que prenderan e mataran a Ionatán e ós que ían na súa compaña, animáronse os uns ós outros, e avanzaron dispostos a loitar.

⁵¹Os seus perseguidores, vendo que se decidían a loitar pola súa vida, volvéronse.

⁵²E así chegaron todos sans e salvos a Xudá. Choraron moito por Ionatán e polos seus compañeiros, ó tempo que temían pola súa sorte. Todo Israel gardou grande loito.

⁵³Entón todos os pobos veciños intentaron acabar con eles, pois dicían: —"Xa non teñen nin xefe nin quen os defenda; ataquémolos, pois, e fagamos desaparecer o seu recordo de entre os homes".