Read Biblia SEPT 1 Macabeos 13 Bible Online

1 Macabeos 13 - Biblia SEPT bible

1 Macabeos 13

¹Cando Simón soubo que Trifón formara un grande exército para ir contra a terra de Xudá e devastala,

²e viu que a xente estaba tremendo, subiu a Xerusalén

³e alentounos con estas palabras: —"Ben sabedes canto fixemos pola Lei e polo templo eu, meus irmáns e toda a miña familia, as guerras e desgrazas que sufrimos.

⁴Por iso morreron meus irmáns por Israel e xa só quedo eu.

⁵Pero non queira Deus que neste momento de perigo vaia eu recuar por amor á miña vida, pois non son mellor ca meus irmáns.

⁶Polo contrario, defenderei ó meu pobo, ó templo, ás vosas mulleres e ós vosos fillos, agora que todos os estranxeiros, cheos de carraxe, se xuntan contra nós para exterminarnos".

⁷O oílo falar, o pobo animouse

⁸e todos responderon a berros: —"Ti es o noso xefe, despois de Xudas e de Ionatán.

⁹Dirixe a nosa guerra, que faremos canto nos mandes".

¹⁰Simón convocou a todos os soldados, e buliu para acabar de construír as murallas de Xerusalén, e fortificouna toda arredor.

¹¹Enviou a Iafa a Ionatán, fillo de Abxalom, cun exército regularciño, e Ionatán botou fóra da cidade ós seus habitantes e estableceuse nela.

¹²Trifón saíu de Tolemaida á fronte dun grande exército para invadir Xudá; levaba con el a Ionatán prisioneiro.

¹³Simón acampou en Hadid na chaira.

¹⁴Cando Trifón soubo que Simón substituíra a seu irmán Ionatán e que estaba disposto e facerlle fronte, mandoulle a seguinte mensaxe:

¹⁵—"Temos prisioneiro a teu irmán Ionatán, polos cartos que debía ó tesouro real en razón dos cargos que tiña.

¹⁶Mándanos cen talentos de prata e a dous dos seus fillos, como reféns, para que non se revire contra nós ó verse ceibe, e liberarémolo".

¹⁷Aínda que Simón sabía que Trifón o quería enganar, mandoulle os cartos e os dous fillos para que o pobo non se enfadase con el

¹⁸e andase dicindo despois: —"Mataron a Ionatán por non lle mandar os cartos e os fillos".

¹⁹Mandoulle, pois, os fillos e os cen talentos. Pero Trifón faltou á súa palabra e non liberou a Ionatán.

²⁰Despois Trifón marchou para invadir e devastar o país. Rodeou polo camiño de Adoraim, pero Simón co seu exército saíalle ó encontro onde queira que el fose.

²¹Os da cidadela mandáronlle mensaxeiros a Trifón pedíndolle que se dese présa en ir na súa axuda atravesando polo deserto, e que lles levase víveres.

²²Trifón preparou toda a súa cabalería para ir alá aquela mesma noite, pero caeu unha nevada tan grande que non puido partir. Entón marchou para Galaad.

²³O chegar cerca de Basamah matou a Ionatán e enterrouno alí.

²⁴Despois Trifón deu a volta e marchou para a súa terra.

²⁵Simón mandou recoller os restos de seu irmán Ionatán e enterrouno en Modín, o pobo de seus pais.

²⁶Todo Israel fixo grandes funerais por el e chorouno durante moitos días.

²⁷Simón construíu enriba do sepulcro de seus pais e de seus irmáns un monumento alto e visible desde moi lonxe, recuberto de pedras labradas por diante e por detrás.

²⁸Ergueu tamén sete pirámides, unhas enfronte doutras, para honrar a seu pai, a súa nai e ós seus catro irmáns.

²⁹Para decorar as pirámides púxolles grandes columnas arredor, e nas columnas mandou esculpir trofeos para eterna lembranza, e a carón dos trofeos, barcos, para que os visen todos os navegantes.

³⁰Este monumento que mandou construír en Modín aínda hoxe existe.

³¹Trifón, que conspiraba contra o rei Antíoco, aínda novo, acabou por matalo.

³²Ocupou o seu trono, cinguiu a coroa de Asia e foi causa de moitos males para o país.

³³Simón reconstruíu as fortalezas de Xudá, ergueu arredor delas torres e murallas moi altas, con portas e ferrollos, e deixoulles moitas provisións.

³⁴Escolleu algúns homes e enviounos ó rei Demetrio para pedirlle que perdoase os impostos ó país, porque as intervencións de Trifón foran verdadeiras rapinadas.

³⁵O rei Demetrio contestou a esta petición coa carta seguinte:

³⁶—"O rei Demetrio saúda a Simón, Sumo Sacerdote e amigo dos reis, ós anciáns e ó pobo xudeu.

³⁷Recibimos a coroa de ouro e a palma que nos mandastes, e estamos dispostos a facer convosco unha paz duradeira, e a escribir ós funcionarios para que vos perdoen os impostos.

³⁸Segue tendo valor todo canto ordenamos en favor voso, e as fortalezas que construístes quedan para vós.

³⁹Tamén vos perdoamos as faltas e as ofensas cometidas ata o día de hoxe, e a coroa que me debedes. E se Xerusalén ten algún imposto, non se vos cobrará máis.

⁴⁰Se algún de vós está disposto a alistarse na nosa garda persoal pódeo facer. E que haxa paz entre nós".

⁴¹No ano cento setenta Israel ceibouse do xugo estranxeiro,

⁴²e empezáronse a datar así os documentos e os contratos: —"Ano primeiro de Simón, Sumo Sacerdote, xeneral e xefe dos xudeus".

⁴³Daquela acampou Simón fronte a Guézer e cercouna coas súas tropas; construíu unha torre de asalto, achegouna á cidade e atacou unha das torres, que deu tomado.

⁴⁴Cando os que ían na torre de asalto entraron na cidade, armouse dentro unha grande axitación.

⁴⁵Os habitantes da cidade coas súas mulleres e os seus fillos, subiron ás murallas, racharon os seus vestidos e pedíronlle a paz a Simón berrando:

⁴⁶—"Non nos trates como merecen as nosas maldades, senón segundo a túa misericordia".

⁴⁷Simón calmouse e deixou de atacar, pero expulsounos da cidade, purificou as casas nas que había ídolos e entrou logo entre cántigas de loanza e de agradecemento.

⁴⁸Botou fóra da cidade toda impureza, e instalou nela xente observante da Lei; fortificouna e construíu nela unha casa para el.

⁴⁹Os que vivían na cidadela de Xerusalén, como non podían nin saír nin entrar na bisbarra, pasaban moita fame, e moitos deles morreron mazmidos.

⁵⁰Pedíronlle a Simón que lles concedese a paz, e el concedéullela, pero expulsounos de alí e limpou a cidadela de todas as profanacións.

⁵¹O día vintetrés do mes segundo do ano cento setenta e un os xudeus entraron na cidadela entre cántigas de loanza, con palmas, e ó son de cítaras, tambores e arpas, con himnos e cancións, porque acabaran por fin cun grande inimigo de Israel.

⁵²Simón mandou que todos os anos se celebrase cunha festa aquela data. Fortificou o monte do templo, que está ó pé da cidadela, e viviu alí cos seus.

⁵³E vendo que o seu fillo Xoán era xa todo un home, nomeouno xefe de todo o exército, con residencia en Guézer.