Read Biblia SEPT 1 Macabeos 3 Bible Online

1 Macabeos 3 - Biblia SEPT bible

1 Macabeos 3

¹Sucedeulle o seu fillo Xudas, chamado o Macabeo;

²Apoiárono seus irmáns e todos os que seguiran a seu pai; e loitaban por Israel con moito ánimo.

³Xudas espallou a sona do seu pobo; púxose a coiraza coma un xigante, colleu as armas para facer a guerra e defendeu coa espada os seus campamentos.

⁴Semellaba un león nas súas fazañas, un cachorriño que brada pola presa.

⁵Perseguiu ós renegados ata os seus refuxios e fixo queimar os axitadores do seu pobo.

⁶Os desleigados colléronlle medo e turbáronse os malfeitores; as súas mans fixeron triunfar a liberación.

⁷Deu que pensar e facer a moitos reis e foi a ledicia de Xacob coas súas fazañas. O seu recordo será bendito por sempre.

⁸Percorreu as cidades de Xudá, acabou cos impíos que nelas había e arredou de Israel a carraxe de Deus.

⁹A súa sona encheu a terra e xuntou un pobo en desfeita. As vitorias de Xudas, o Macabeo

¹⁰Apolonio organizou un exército de estranxeiros e veu de Samaría con moitas tropas para facerlle a guerra a Israel.

¹¹Pero cando o soubo Xudas, foille ó encontro, venceuno e matouno; moitos dos inimigos morreron e os demais fuxiron.

¹²Recolleron os espolios e entre eles a espada de Apolonio, que desde aquela Xudas empregou sempre na guerra.

¹³Cando soubo Serón, xefe do exército de Siria, que Xudas xuntara moita xente e que, polo celo da Lei, loitaban canda el,

¹⁴díxose: —"Voume facer famoso e collerei gloria no Imperio vencendo a Xudas e á súa xente que fan riso das ordes do rei".

¹⁵Preparouse e subiu cun exército poderoso, ó que se xuntaron os impíos para axudarlle a vingarse dos israelitas.

¹⁶O chegaren á costa de Bethorón, saíulles ó encontro Xudas cuns poucos homes;

¹⁷cando viron o exército que viña contra eles, dixéronlle a Xudas: —"E como imos loitar nós contra esa chea de xente, nós que somos tan poucos e que andamos mazmidos, sen comer en todo o día?"

¹⁸Xudas contestoulles: —"É cousa fácil que uns poucos poidan con tanta xente, pois que a Deus tanto lle ten salvar con moitos coma con poucos;

¹⁹A vitoria na guerra non depende do número de soldados, xa que a forza vén do ceo.

²⁰Eles véñennos atacar cheos de fachenda e impiedade para esnaquizarnos e para apoderarse das nosas mulleres e dos nosos fillos,

²¹pero nós loitamos pola nosa vida e os nosos costumes.

²²Deus vainos esmagar a eles diante de nós; non lles teñades medo".

²³Cando acabou de falar, botouse de súpeto contra eles, e derrotou a Serón e ó seu exército.

²⁴Perseguírono pola baixada de Bethorón ata a terra cha; quedaron no campo de batalla uns oitocentos homes, e os demais fuxiron ó país dos filisteos.

²⁵Con isto as nacións veciñas deron en sentir abraio e medo por Xudas e mais por seus irmáns.

²⁶A súa sona chegou ós oídos do rei, pois todos falaban das súas batallas.

²⁷Cando o rei Antíoco coñeceu todo isto, alporizouse moitísimo e mandou xuntar todas as forzas do Imperio, un exército moi poderoso.

²⁸Abriu os seus tesouros e deulles ós soldados a paga dun ano, e mandoulles que estivesen preparados para calquera eventualidade.

²⁹Pero, ó ver que se lle acababan os tesouros e que os tributos eran poucos, debido ás disensións e ás desgrazas que el mesmo motivara no país coa súa teima por acabar coas leis que viñan de vello,

³⁰entón colleu medo de que, como xa lle pasara outras veces, non lle chegase para os gastos e os regalos que adoitaba facer con máis xenerosidade cós reis anteriores a el.

³¹Véndose neste apuro, decidiu ir a Persia para cobrar os tributos daquelas rexións e xuntar moitos cartos.

³²Deixou a Lisias, home ilustre e de familia real, á fronte do goberno, desde o Éufrates ata as fronteiras de Exipto,

³³e encargoulle que coidase do seu fillo Antíoco ata que volvese.

³⁴Deixoulle a metade do exército e os elefantes e mandoulle executar os seus planos, maiormente os referentes a Xudá e Xerusalén:

³⁵que mandase un exército contra eles para desfacer totalmente as forzas de Israel e o que quedaba de Xerusalén;

³⁶que borrase o seu recordo daquel sitio e que repartise o país entre xente do estranxeiro.

³⁷O rei levou con el a outra metade do exército. O ano 147 saíu de Antioquía, a capital do seu Imperio, e atravesando o Éufrates dirixiuse cara ás rexións do norte.

³⁸Lisias escolleu a Tolomeo de Dorimeno, a Nicanor e a Gorxias, homes valentes e amigos do rei,

³⁹e mandounos con corenta mil homes e sete mil cabalos para que invadisen e arrasasen Xudea, segundo as ordes do rei.

⁴⁰Partiron con todo o seu exército e foron acampar cerca de Emaús, na terra cha.

⁴¹Cando os tratantes do país souberon que chegara, foron de seguida ó campamento con moito ouro e prata e con cadeas para compraren ós israelitas como escravos. Tamén se lles xuntaron tropas de Idumea e de Filistea.

⁴²Xudas e seus irmáns viron que a cousa se lles poñía moi seria, pois os exércitos acampaban no seu territorio e coñecían tamén as ordes do rei de destruír e de exterminar o pobo;

⁴³entón dixéronse: —"Defendamos o noso pobo desta desfeita. Loitemos pola nosa nación e polo noso templo".

⁴⁴E a xente xuntouse para prepararse para a guerra e rezaban pedíndolle a Deus piedade e misericordia.

⁴⁵Xerusalén estaba despoboada coma un deserto, ningún dos seus fillos entraba nin saía. O seu santuario era tripado, os estranxeiros vivían na cidadela, coveira de pagáns. A ledicia de Xacob desaparecera non se oían nin a frauta nin a cítara.

⁴⁶Xuntáronse e foron a Mispah, fronte a Xerusalén, pois noutros tempos Israel tiña en Mispah un templo.

⁴⁷Aquel día fixeron xaxún, puxéronse un saio, botaron cinsa pola cabeza, e racharon os vestidos;

⁴⁸desenvolveron o libro da Lei e procuraron nel o que os pagáns procuran nos seus ídolos.

⁴⁹Levaron os vestidos sacerdotais, as primicias e os décimos, e fixeron ir ós nazireos que xa acabaran os días do seu ofrecemento,

⁵⁰e berraron ó ceo dicindo: —"Que imos facer con estes e onde os imos levar?

⁵¹O teu templo está pateado e profanado e os teus sacerdotes andan tristeiros e humillados;

⁵²e agora os pagáns xuntáronse para exterminarnos. Ti ben sabes os planos que teñen contra nós.

⁵³Como lles imos facer fronte, se ti non nos axudas?"

⁵⁴Tocaron as trompetas e deron grandes berros.

⁵⁵Despois Xudas nomeou ós xefes do pobo para que mandase cadaquén en mil, cen, cincuenta e dez homes.

⁵⁶E ós que estaban facendo unha casa, ós que casaran, ós que acababan de plantar unha viña e ós coitados díxolles que se volvesen para a súa casa, como manda a Lei.

⁵⁷Despois fóronse de alí e acamparon ó sur de Emaús.

⁵⁸Xudas díxolles: —"Preparádevos, sede valentes e dispoñédevos a loitar mañá pola fresca contra eses pagáns que se xuntaron contra nós para acabar connosco e co noso templo.

⁵⁹É mellor morrer loitando que ver as calamidades do noso pobo e do noso templo.

⁶⁰Con todo, que se faga a vontade de Deus".