Read Biblia SEPT 1 Macabeos 7 Bible Online

1 Macabeos 7 - Biblia SEPT bible

1 Macabeos 7

¹No ano cento cincuenta e un, Demetrio, fillo de Seleuco, marchou de Roma cuns poucos homes, desembarcou nunha cidade da costa e proclamouse rei nela.

²Un día, cando ía entrar no palacio real dos seus maiores, as tropas prenderon a Antíoco e mais a Lisias para entregarllos a Demetrio.

³Cando se informou Demetrio, dixo: —"Non quero nin verlles a cara".

⁴Entón os soldados matáronos e Demetrio subiu ó trono real.

⁵E foron estar con el todos os israelitas desleigados e impíos, guiados por Alcimo, que quería ser sumo sacerdote,

⁶e acusaron ó pobo de moitas cousas; dixéronlle: —"Xudas e seus irmáns acabaron con todos os partidarios teus e a nós botáronnos fóra da nosa terra.

⁷Manda a unha persoa da túa confianza para que vexa os estragos que fixeron no medio de nós nos teus territorios, e castigue a Xudas con todos os seus colaboradores".

⁸O rei escolleu a Báquides, un dos seus amigos, home importante na corte e fiel ó rei, gobernador das terras do alén río.

⁹Enviouno co desleigado Alcimo, confirmado xa como sumo sacerdote, para castigar os israelitas.

¹⁰Partiron cun exército moi grande, e ó chegaren á terra de Xudá, enviaron uns mensaxeiros a Xudas e a seus irmáns cunha proposta falsa de paz.

¹¹Os xudeus, cando viron que viñeran cun exército moi grande, non lles fixeron caso.

¹²Con todo, un grupo de escribas foi ter unha xuntanza con Báquides e Alcimo para chegar a unha solución xusta;

¹³de entre os israelitas os primeiros en pediren a paz foron os asideos,

¹⁴pois dicían: —"O que chegou co exército é un sacerdote da familia de Aharón; non nos vai enganar".

¹⁵El faloulles palabras de paz e xuroulles: —"Non vos faremos ningún mal, nin a vós nin ós vosos amigos".

¹⁶E eles créronllo. Entón foi e colleu a sesenta homes e matounos nun só día, segundo aquilo que di a Escritura:

¹⁷Arredor de Xerusalén ciscaron os cadáveres e verteron o sangue dos teus fieis e ninguén os enterraba.

¹⁸Todo o pobo se encheu de medo e de espanto, e dicían: —"Son xente inxusta e mentireira, pois non respectaron o acordo e o xuramento que fixeron".

¹⁹Báquides retirouse de Xerusalén e foi acampar en Betsaid. Mandou prender a moitos dos seus que se pasaran de bando e a algúns do pobo; matounos e botounos nunha poza moi grande.

²⁰Deixou logo o país nas mans de Alcimo con tropas que o defendesen, e el foise xunto ó rei.

²¹Alcimo loitou moito para conservar o sumo sacerdocio;

²²xuntáronselle todos os argalleiros do pobo, apoderáronse de toda Xudá e fixeron moito mal en Israel.

²³O ver Xudas que Alcimo e os da súa camarilla facían aínda máis mal ós israelitas cós mesmos pagáns,

²⁴percorreu todas as terras de Xudá castigando os desleigados e poñendo fin ás súas correrías polo país.

²⁵Alcimo decatouse de que Xudas e os seus ían a máis, e recoñecendo que non era el quen para resistilos, volveu onda o rei e acusounos de cousas moi graves.

²⁶Entón o rei enviou a Nicanor, un dos seus xenerais con máis sona, inimigo declarado de Israel, coa orde de acabar co pobo.

²⁷Nicanor chegou a Xerusalén cun grande exército e mandoulle a Xudas e a seus irmáns esta mensaxe con falsas palabras de paz:

²⁸—"Non vaiamos á loita; eu irei cuns poucos homes para vernos e falar coma amigos".

²⁹E así foi, chegou onda Xudas e saudáronse coma amigos, pero os inimigos ían preparados para prendelo.

³⁰Xudas decatouse de que viñeran con malas intencións, colleulles medo e xa non quixo velo nunca máis.

³¹Nicanor viu que o seu plan fora descuberto; entón saíu ó combate contra Xudas cerca de Cafarxalán.

³²Caeron uns cinco centos soldados de Nicanor e os demais fóronse refuxiar á Cidade de David.

³³Despois destes acontecementos, Nicanor subiu ó monte Sión. Algúns sacerdotes e anciáns do pobo saíron do templo para saudalo amigablemente e para mostrarlle o holocausto que ofrecían polo rei.

³⁴Pero el moqueouse deles, aldraxounos, cuspiunos, falou coma un badueiro

³⁵e xuroulles enrabechado: —"Se non me entregades agora mesmo a Xudas e ó seu exército, asegúrovos que cando volva vitorioso voulle poñer lume ó templo". E saíu adoecido.

³⁶Os sacerdotes entraron e, de pé diante do altar e do santuario, exclamaron entre bágoas:

³⁷—"Ti escolliches este templo para que nel se invocase o teu nome e fose casa de oración e súplica para o teu pobo;

³⁸castiga a este home e ó seu exército, que caian a fío de espada. Lémbrate das súas blasfemias e non lles deas boa fin".

³⁹Nicanor saíu de Xerusalén e acampou en Bethorón; alí xuntóuselle un exército sirio.

⁴⁰E Xudas acampou en Hadaxah con tres mil soldados, e rezou así:

⁴¹—"Cando os mensaxeiros do rei blasfemaron, veu un anxo teu e matoulle cento oitenta e cinco mil homes.

⁴²Esmaga hoxe igualmente a este exército diante de nós, para que todos saiban que blasfemou contra o teu nome; xúlgao segundo a súa maldade".

⁴³No día trece do mes de Adar, os exércitos entraron en combate. O exército de Nicanor foi derrotado, e el mesmo foi o primeiriño en morrer.

⁴⁴Cando o seu exército viu que Nicanor caera, guindaron as armas e fuxiron.

⁴⁵Os xudeus perseguíronos un día, desde Hadaxah ata Guézer, tocando tras eles as trompetas.

⁴⁶A xente de todas as aldeas do arredor saía para acosar ós que fuxían; loitaron contra eles e matáronos a todos a fío de espada, non quedou o primeiro.

⁴⁷Despois recolleron os espolios e o botín, e a Nicanor cortáronlle a cabeza e a man dereita que erguera destemidamente; leváronas e colgáronas fronte a Xerusalén.

⁴⁸O pobo alegrouse moitísimo, e aquel día fixeron unha festa moi grande.

⁴⁹Acordaron celebralo todos os anos por aquela data, trece de Adar.

⁵⁰Por algún tempo houbo paz en Xudá.