Read Biblia SEPT 2 Macabeos 12 Bible Online

2 Macabeos 12 - Biblia SEPT bible

2 Macabeos 12

¹Cando cerraron as negociacións, Lisias volveu onda o rei, e os xudeus dedicáronse ós traballos do campo.

²Pero os gobernadores locais Timoteo, Apolonio o de Gueneo, Xerome e Demofón, e tamén Nicanor o xefe dos chipriotas, non os deixaban vivir tranquilos e en paz.

³E os habitantes de Iafa cometeron un crime arrepiante. Invitaron ós xudeus que vivían entre eles a subir coas súas mulleres e cos seus fillos ás barcas que eles mesmos prepararan, sen mostrar ningunha inimizade

⁴e coma se se tratase dun desexo común de toda a cidade. Os xudeus aceptaron porque querían vivir en paz e non sospeitaban nada malo. Pero, cando estaban en alta mar, botáronos á auga; eran arredor de duascentas persoas.

⁵Cando Xudas coñeceu aquela crueldade contra os seus compatriotas, comunicoullo á súa xente,

⁶e, invocando a Deus, xuíz xusto, foise contra os asasinos dos seus irmáns. Queimoulles o porto de noite, púxolles lume ós barcos e matou ós que se refuxiaran alí.

⁷Como a cidade estaba pechada, retirouse, pero coa intención de volver outra vez e acabar con todos os habitantes de Iafa.

⁸O saber que os de Iamnia pensaban facer o mesmo cos xudeus que alí había,

⁹Atacounos por sorpresa de noite e púxolles lume ó porto e ós barcos, e tanto foi o clamor do incendio que se vía desde Xerusalén, que está a douscentos corenta estadios.

¹⁰A nove estadios de alí, cando ían contra Timoteo, saíronlle ó camiño cando menos cinco mil árabes con cincocentos de a cabalo.

¹¹O combate foi moi duro, pero venceron os de Xudas, grazas á axuda de Deus. Os árabes derrotados pedíronlle a paz e prometíanlle entregarlles gando e axudalos de alí en diante.

¹²Xudas viu que certamente lle poderían ser útiles en moitas cousas, e fixo as paces con eles; e despois disto os árabes fóronse para as súas tendas.

¹³Atacou tamén unha cidade chamada Caspín, que estaba defendida con foxos e murallas e poboada por xente de todas as razas.

¹⁴Os de dentro, confiados nas fortes murallas e nos moitos víveres que tiñan, portáronse coma bocaláns cos homes de Xudas, aldraxábanos, e ata blasfemaban e botaban xuramentos.

¹⁵Os de Xudas, invocando ó máis grande soberano do mundo, que no tempo de Xosué derrubara Xericó sen arietes e sen máquinas de guerra, botáronse contra as murallas cheos de afouteza.

¹⁶Cando, porque Deus o quixo, conquistaron a cidade, fixeron unha matanza tan grande que unha lagoa que alí cerca había duns dous estadios de ancho parecía chea do sangue que nela entrara.

¹⁷Despois dunha marcha de 750 estadios, chegaron a Cáraca, onde viven os xudeus tobianos.

¹⁸Non atoparon a Timoteo por aquela bisbarra, porque ó non conseguir nada, marchara de alí, pero deixara no sitio unha gornición moi forte.

¹⁹Entón dous oficiais do Macabeo, Dositeo e Sosípatros foron alá e mataron a toda a gornición que Timoteo deixara alí, máis de dez mil homes.

²⁰O Macabeo dividiu o seu exército en escuadróns, puxo á fronte deles a Dositeo e Sosípatros, e marchou contra Timoteo, que tiña un exército de cento vinte mil de a pé e dous mil cincocentos de a cabalo.

²¹Sabedor do avance de Xudas, Timoteo mandou as mulleres e os meniños e toda a bagaxe para un lugar chamado Carnaim, inexpugnable e de difícil entrada porque aquela bisbarra era moi accidentada.

²²Aínda ben non apareceu o primeiro escuadrón de Xudas, o pánico apoderouse dos inimigos. Unha aparición de quen todo o ve meteulles tal medo no corpo que deron en fuxir, botándose por cadanseu lado, estorbándose e feríndose os uns ós outros.

²³Xudas perseguiu con valentía a aqueles criminais e matou arredor duns trinta mil.

²⁴O mesmo Timoteo caeu nas mans dos homes de Dositeo e de Sosípatros, e pedíalles que o deixasen libre, pois tiña no seu poder os pais e irmáns de moitos que o ían pasar mal se o mataban a el.

²⁵Prometeu con toda clase de seguridade que os devolvería sans e salvos e soltárono porque querían salvar os irmáns.

²⁶Despois Xudas asaltou Carnaim e o santuario de Atargates e matou a vinte e cinco mil homes.

²⁷Logo desta derrota e matanza, marchou contra Efrón, cidade ben fortificada onde vivía Lisias cunha chea de xente de todas as razas. Defendían as murallas mozos membrudos postos en rea ó pé delas, que loitaban con valor, e dentro tiñan boa provisión de material e de máquinas de guerra.

²⁸Pero os xudeus, invocando ó Omnipotente, que co seu poder esnaquiza a forza dos inimigos, apoderáronse da cidade e mataron a vinte e cinco mil dos seus habitantes.

²⁹Partiron de alí e dirixíronse cara a Escitópolis, que dista de Xerusalén máis de seiscentos estadios.

³⁰Pero como os xudeus daquel sitio deron fe de que os de Escitópolis foran bos con eles e que os acolleran con humanidade nos días difíciles,

³¹Xudas e os seus agradecéronllelo e pedíronlles que seguisen tratando ben á súa xente; despois volveron para Xerusalén porque xa estaba cerca a festa das Semanas.

³²Despois da festa de Pentecoste os xudeus marcharon contra Gorxias, gobernador da Idumea.

³³Gorxias saíu con tres mil de a pé e catrocentos de a cabalo.

³⁴Empezaron o combate e caeron algúns xudeus.

³⁵Un tal Dositeo, cabaleiro valente dos de Bacenor, agarrou a Gorxias polo manto e arrastrouno con forza, pois quería coller vivo a aquel malvado; pero un dos xinetes tracios botouse contra Dositeo e deslombouno, e así Gorxias puido fuxir cara a Marexah.

³⁶Os soldados de Esdrías andaban moi cansos porque estiveran loitando moito tempo; entón Xudas pediulle ó Señor que fose o seu aliado e guía no combate.

³⁷Entoou na súa propia lingua un canto de guerra e atacou por sorpresa ós de Gorxias que tiveron que fuxir.

³⁸Xudas xuntou o exército e marchou cara á cidade de Adulam. No día sétimo purificáronse seguindo o costume e celebraron alí o sábado.

³⁹O día seguinte os soldados de Xudas, como cumpría facer, foron recoller os cadáveres para depositalos cos seus parentes nos sepulcros da familia.

⁴⁰E debaixo dos mantelos dos mortos atoparon amuletos dos ídolos de Iamnia, que lles están prohibidos ós xudeus pola Lei. Todos se decataron entón da razón daquelas mortes,

⁴¹e todos deron gloria ó Señor, Xuíz xusto, que descobre o escondido

⁴²e rezaron para que se lles perdoase de todo o pecado cometido. O nobre Xudas exhortou á tropa para que non pecase, pois ben vían cos seus mesmos ollos as consecuencias do pecado nos que morreran.

⁴³Despois fixo unha colecta, e as dúas mil dracmas de prata que recolleu mandounas a Xerusalén para que ofrecesen un sacrificio de expiación. Un feito digno e nobre para o que pensa na resurrección;

⁴⁴pois se non crese na resurrección dos mortos, non sei a que viría rezar polos defuntos.

⁴⁵Pero para o que pensa que ós que morren piadosamente lles está reservada unha recompensa magnífica, A cousa é piadosa e santa. Por iso mandou ofrecer un sacrificio de expiación polos mortos, para que se lles perdoasen os pecados.