Read Biblia SEPT 2 Macabeos 15 Bible Online

2 Macabeos 15 - Biblia SEPT bible

2 Macabeos 15

¹Soubo Nicanor que Xudas e mais os seus andaban pola bisbarra de Samaría, e acordou atacalos sen correr risco no día do descanso.

²Os xudeus que o tiveran que acompañar pola forza dixéronlle: —"Non mates de maneira tan inhumana e bárbara; respecta o día santificado de xeito especial por Aquel que todo o ve".

³Pero aquel home, ruín sen comparanza, preguntou se no ceo había un Señor que mandara santificar o día do sábado.

⁴Eles respondéronlle: —"Hai un Señor que vive como soberano do ceo; El mandou santificar o día sétimo".

⁵Entón Nicanor dixo: —"Pois eu son o soberano da terra; e mando coller as armas e servir o rei". Mais non puido realizar aquel proxecto malvado.

⁶Mentres Nicanor, con fachenda, pensaba erixir un trofeo público pola vitoria sobre os homes de Xudas,

⁷o Macabeo esperaba cunha fe cega a axuda de parte do Señor,

⁸e exhortaba ós que estaban xunto del a que non temesen o ataque dos estranxeiros, e a que, lembrándose do amparo que noutrora lles viñera do Ceo, agardasen tamén agora a vitoria que lles había vir de parte do Todopoderoso.

⁹Alentábaos con citas da Lei e dos Profetas, recordáballes as batallas que xa superaran e así devolveulles a coraxe.

¹⁰Para avivar os ánimos fíxolles ver a ruindade dos estranxeiros e a violación dos xuramentos.

¹¹Armounos a todos, máis ca coa seguridade dos escudos e das lanzas, con palabras alentadoras; e contoulles un soño digno de fe, unha visión que os alegrou a todos. O seu soño era este:

¹²Onías, que fora Sumo Sacerdote, home bo e honrado, distinguido pola súa amabilidade, polas súas boas maneiras, e polas súas palabras xustas e precisas, dado desde a súa nenez á práctica do ben, rezaba polo pobo xudeu cos brazos abertos.

¹³E aparecéuselle un home distinguido pola súa idade e mais a súa dignidade, rodeado dunha maxestade abraiante e magnífica.

¹⁴Onías falou e dixo: —"Velaquí o que lles quere ben ós seus irmáns, o que reza moito polo seu pobo e pola cidade santa, Xeremías, o profeta de Deus".

¹⁵Xeremías coa súa man dereita entregoulle a Xudas unha espada de ouro, e díxolle:

¹⁶—"Recibe, como regalo de Deus esta espada sagrada; con ela esnaquizarás os inimigos".

¹⁷Animados con estas fermosas palabras de Xudas, capaces de levar ó heroísmo e de fortalecer os corazóns dos mozos, acordaron non se gardar no refuxio, senón atacar valentemente e resolver a situación loitando con afouteza, pois a cidade, a relixión e mais o templo estaban en perigo.

¹⁸Para eles a preocupación polas súas mulleres, fillos, irmáns e demais parentes era cousa secundaria; o primeiro e máis importante era o templo sagrado.

¹⁹Os que quedaron na cidade tamén eles estaban angustiados coa preocupación pola loita en campo aberto.

²⁰Todos agardaban o resultado que se ía producir. Os inimigos concentráronse e dispuxéronse para a loita; os elefantes estaban nos seus postos e a cabalería en orde polas alas.

²¹O Macabeo, ó ver o avance das tropas, a variedade do seu equipamento e a fereza dos elefantes, estendeu as mans cara ó ceo e deu en invocar o Señor que fai prodixios, pois ben sabía que a vitoria non depende das armas, senón da decisión daquel que lla dá a quen é merecente dela.

²²Velaquí o rezo que fixo Xudas: —"Ti, Señor, nos tempos de Ezequías, rei de Xudá, mandaches o teu anxo que matou cento oitenta e cinco mil homes do exército de Senaquerib;

²³manda tamén agora, Soberano dos ceos, un anxo bo diante nosa que poña medo e arrepío.

²⁴Que a forza do teu brazo desfaga ós que blasfemando viñeron atacar o teu pobo santo". E non dixo máis nada.

²⁵A tropa de Nicanor avanzaba ó son das trompetas e dos cantos de guerra;

²⁶os homes de Xudas principiaron a loita con rezos e pregarias.

²⁷Loitaban coas mans, pero rezaban a Deus no seu corazón; deste xeito abateron trinta e cinco mil homes, ou máis. Moito se alegraron por aquela axuda manifesta do Señor.

²⁸Cando xa volvían, cheos de gozo polo éxito, descubriron que Nicanor estaba morto no chan coa súa armadura.

²⁹Entón no medio dos berros e do balbordo déronlle grazas a Deus na fala de seus pais.

³⁰E o que loitara con todas as forzas do seu corpo e da súa alma polo ben dos seus concidadáns e que desde mozo se mantivera fiel ó seu pobo, mandou que a Nicanor lle cortasen a cabeza e o brazo dereito polo ombreiro, e que os levasen a Xerusalén.

³¹Tan axiña como chegou alá, convocou ó pobo e ós sacerdotes, púxose diante do altar e mandou vir ós da cidade.

³²Amostróulles a cabeza do malvado Nicanor e o brazo que aquel blasfemo erguera insolente cara á santa morada do Todopoderoso;

³³despois cortou a lingua do malvado Nicanor e mandou que llela deran en anacos ós paxaros e mais que pendurasen enfronte do templo o instrumento da súa tolería.

³⁴Daquela todos ergueron os seus ollos cara ó Ceo e bendiciron ó Señor que se lles manifestara, dicindo: —"Benia o que conservou sen lixo o seu lugar santo".

³⁵A cabeza de Nicanor quedou pendurada na cidadela, coma sinal claro e evidente para todos da axuda do Señor.

³⁶E acordaron todos por unanimidade non deixar pasar aquel día sen darlle solemnidade, e celebrar o día trece do duodécimo mes, chamado en siríaco Adar, a véspera do día de Mardoqueo.

³⁷Estes son os acontecementos relacionados con Nicanor. Como desde aquela a cidade quedou en poder dos hebreos, eu tamén vou poñer fin aquí mesmo ó meu traballo.

³⁸Se quedou fermoso e ben redactado, ese era o meu desexo; se é deficiente e mediocre, eu fixen o que puiden.

³⁹Do mesmo xeito que o viño só e a auga soa non fan ben, e cómpre mesturalos para acadar un gusto bo e agradable, así tamén a axeitada disposición dun relato é grata ós oídos dos que lean a obra. E con isto acabei.