Read Biblia SEPT 2 Macabeos 6 Bible Online

2 Macabeos 6 - Biblia SEPT bible

2 Macabeos 6

¹De alí a pouco tempo, o rei mandou un senador ateniense para que obrigase ós xudeus a abandonar os costumes dos seus maiores, e a non gobernarse pola Lei de Deus,

²coa orde de que profanase o templo de Xerusalén e de que o dedicase a Zeus Olímpico, e o de Garizim, a Zeus Hospitaleiro, como llo pediran os habitantes do lugar.

³O progreso do mal foi terrible e ninguén o podía aturar,

⁴pois encheron o templo de libertinaxe e de orxías dos pagáns, que andaban de rexouba coas prostitutas e deitábanse con mulleres nos adros sagrados, e enchíano todo de carnes prohibidas.

⁵O altar estaba cheo de vítimas noxentas, prohibidas pola Lei.

⁶Non se podían celebrar os sábados, nin gardar as festas tradicionais, nin tan sequera declarar que un era xudeu.

⁷Pola forza e contra a súa vontade tiñan que tomar parte no sacrificio que se ofrecía todos os meses no día en que o rei nacera; e cando se celebraban as festas de Diónisos, facíanos participar na procesión dedicada a este deus, coroados con hedras.

⁸Por insinuación de Tolomeo, publicouse un decreto nas cidades gregas veciñas para que fixesen outro tanto cos xudeus, obrigándoos a tomar parte nos sacrificios

⁹e condenando a morte ós que non quixesen aceptar os costumes gregos. Estábanse vendo xa os males que ían vir.

¹⁰Dúas mulleres foron denunciadas por circuncidar os seus fillos. Paseáronas publicamente pola cidade cos filliños pendurados dos peitos e despois guindáronas da muralla embaixo.

¹¹A outros, que se xuntaran nunha cova dos arredores para celebrar o sábado ás agachadas, tamén os denunciaron a Filipo, e queimounos a todos, e nin sequera pensaron en defenderse por respecto relixioso á santidade do sábado.

¹²Pídolles, por favor, a todos aqueles que teñan este libro nas súas mans que non se escandalicen por estes sucesos; pensen que aqueles sufrimentos non tiñan por finalidade acabar co noso pobo, senón corrixilo.

¹³Certamente, é un grande beneficio non deixar sen castigo por moito tempo ós que pecan, antes ben corrixilos de seguida que o fan;

¹⁴mentres que o Señor agarda con paciencia que os outros pobos enchan a medida dos seus pecados para castigalos, connosco decidiu facer doutro xeito,

¹⁵e non agarda a que cheguemos ós lindeiros do mal para castigarnos.

¹⁶Xamais non arreda de nós a súa misericordia; non abandona ó seu pobo, nin sequera cando o corrixe coa desgraza.

¹⁷Cómpre que non esquezamos esta advertencia. E volvamos xa á nosa historia.

¹⁸A Elazar, un dos principais letrados, home entrado en anos e de aspecto venerable, abríronlle a boca á forza para que comese carne de porco.

¹⁹Pero el preferiu morrer con gloria a vivir con vergonza, foi voluntariamente ó suplicio

²⁰cuspindo na carne, como deben facer os que teñen valor para non comer o que non está permitido, aínda que lles custe a vida.

²¹Os que presidían aquel sacrificio ilegal, de vello amigos deste bo home, levárono á parte e pedíronlle que trouxese carne permitida preparada por el mesmo, e que fixese como que comía a carne do sacrificio mandado polo rei.

²²Deste xeito poderíase librar da morte. Facíanlle isto pola amizade que lle tiñan.

²³Pero el tomou unha dignísima determinación, como lle acaía á súa idade, á súa venerable ancianidade, ás súas canas ben honradas, á súa conduta inmellorable xa desde neno, e maiormente como lle acaía á lei santa establecida por Deus; respondeu en consecuencia que o enviasen ó reino dos mortos. E díxolles:

²⁴—"Acabade axiña comigo! Pois non lle acae a un home da miña idade ese engano; ademais moitos mozos van pensar que Elazar, ós noventa anos, se pasou ó paganismo,

²⁵e a miña simulación polo apego á pouca vida que me queda vainos desnortar. Iso sería unha vergonza e unha aldraxe para a miña vellez;

²⁶e aínda que polo de agora puidese escapar das mans dos homes, nin vivo nin morto me libraría das mans do Todopoderoso.

²⁷Así que renuncio á vida e morro coma un valente para ser digno da miña vellez

²⁸e deixar ós novos un nobre exemplo de como se debe morrer con valentía e xenerosidade pola nosa lei santa e venerable". Cando acabou de falar, foi cara ó suplicio.

²⁹Os que o levaban, ó escoitar este razoamento, cambiaron en xenreira o trato humano que lle deran, pois pensaban que eran verdadeiras toleadas.

³⁰Cando xa estaba para morrer de tantos golpes que lle daban, dixo entre salaios: —"Ben sabe o Señor coñecedor de todo, que podéndome eu librar da morte sufro no meu corpo as atroces dores da flaxelación; pero aturo con gusto todo isto na miña alma polo temor que lle teño".

³¹E así morreu Elazar, deixando coa súa morte non soamente ós mozos senón tamén a todo o seu pobo unha exemplar lembranza de afouteza e de virtude.