Read Biblia SEPT 2 Macabeos 7 Bible Online

2 Macabeos 7 - Biblia SEPT bible

2 Macabeos 7

¹Daquela meteron na cadea a sete irmáns e a súa nai, e o rei mandou que os azoutasen con trallas e vergas para facer que comesen carne de porco, cousa prohibida pola Lei.

²Un deles falou deste xeito no nome de todos: —"Que é o que queres conseguir de nós? Estamos dispostos a morrer antes que quebrantar as leis dos nosos maiores".

³Entón o rei, todo enrabechado, mandou poñer no lume as tixelas e as potas. Cando deron en ferver,

⁴o rei mandou que lle cortasen a lingua ó que falara no nome dos demais, que lle arrincasen o coiro cabeludo e que lle cortasen as extremidades á vista dos outros irmáns e mais da nai.

⁵Cando o rapaz estaba mutilado de todo, o rei mandou que lle puxesen lume e que o fritisen; aínda acoraba o rapaz. Mentres o cheiro da tixela se espallaba todo arredor, os outros dábanse azos coa nai para morrer con dignidade e dicían:

⁶—"O Señor Deus estanos ollando e xa veredes como se compadece de nós, segundo o que Moisés dixo na cantiga de protesta contra Israel: Hase compadecer dos seus servos".

⁷Cando morreu deste xeito o primeiro, levaron ó segundo ó suplicio; arrincáronlle o coiro cabeludo e preguntáronlle se quería comer antes que o torturasen membro por membro.

⁸El respondeu na súa fala: —"Non!" Por iso sufriu tamén o mesmo martirio có primeiro.

⁹E cando xa estaba nas últimas, dixo: —"Ti, criminal, quítasnos a vida presente, pero o rei do universo hanos resucitar para unha vida eterna a cantos morremos pola súa Lei".

¹⁰Despois deron en meterse co terceiro. Mandáronlle botar fóra a lingua e fíxoo de contado; estendeu as mans todo decidido

¹¹e dixo con valentía: —"De Deus recibín estes membros, e pola súa Lei os entrego; espero recibilos del novamente".

¹²O rei e os que estaban xunto del quedaron abraiados polo valor do rapaz que non tiña medo ós tormentos.

¹³Cando este morreu, torturaron de xeito semellante ó cuarto;

¹⁴e cando estaba xa para morrer, dixo: —"Paga a pena que os homes maten a un, cando se espera que Deus nos vai resucitar. Pero ti non has resucitar para a vida".

¹⁵De seguida trouxeron ó quinto e atormentárono.

¹⁶Este, mirando para o rei, díxolle: —"Ti, aínda que es un mortal, fas o que queres porque tes poder sobre os homes; pero non vaias pensar que Deus esqueceu ó noso pobo.

¹⁷Agarda unha miguiña e xa verás o seu poder, pois que te ha castigar a ti e ós teus descendentes".

¹⁸Despois colleron ó sexto, e, estando xa a piques de morrer, dixo: —"Non te enganes coma un parvo; nós padecemos isto porque pecamos contra o noso Deus; por iso pasan estas cousas abraiantes.

¹⁹Pero non vaias pensar que has quedar sen castigo, ti, que ousaches loitar contra Deus".

²⁰Pero o caso máis admirable e digno de lembranza foi o da nai. Nun só día viu morrer ós sete fillos seus, e sufriuno toda valente, poñendo a esperanza no Señor;

²¹chea de nobres sentimentos íalles dando azos a cada un deles na súa propia fala, e con forza de home e tenrura de muller

²²dicíalles: —"Eu non sei como aparecestes no meu seo, pois eu non vos dei nin o alento nin a vida, nin artellei os vosos membros.

²³Foi o creador do mundo, o modelador do home e o principio de todas as cousas. El havos devolver misericordiosamente o alento e a vida a vós que agora vos sacrificades pola súa Lei".

²⁴Antíoco coidaba que a muller o estaba desprezando e que aquelas palabras eran aldraxes; con todo aínda intentou convencer o máis pequeno, que era o que quedaba, prometéndolle, con xuramento e todo, que, se abandonaba as súas tradicións, o había facer rico e feliz, que sería o seu amigo, e que lle daría un bo cargo.

²⁵Vendo que o picariño non lle facía caso ningún, o rei chamou á nai e pediulle que aconsellase ó fillo para proveito del.

²⁶Tanto teimou o rei que á fin a nai aceptou convencer o seu fillo.

²⁷Inclinouse cara ó rapaz e, moqueándose do cruel tirano, díxolle na súa fala: —"Meu filliño, ten piedade de min que te levei nove meses no meu seo, que che dei de mamar tres anos, que che dei mantenza e crianza ata hoxe.

²⁸Pídoche, filliño, que mires para o ceo e para a terra; olla canto hai neles, e recoñece que Deus fixo todo isto da nada, e esa é tamén a orixe do home.

²⁹Non lle teñas medo a ese verdugo; ponte á altura de teus irmáns e acolle a morte, para que no día da misericordia te atope a carón deles".

³⁰Aínda estaba a nai falando e dixo o rapaz: —"Que agardas, ho? Eu non acepto o decreto do rei, soamente obedezo os mandamentos da Lei dada por Deus ós nosos maiores por medio de Moisés.

³¹Ti, que tanto mal nos estás facendo ós hebreos, non te has librar das mans de Deus.

³²Certo, nós sufrimos polos nosos pecados,

³³e se o Deus vivo está irritado contra nós por certo tempo para castigarnos e corrixirnos, xa se reconciliará outra vez cos seus servos.

³⁴Pero ti, home malvado e criminal sen comparanza, non te enchas de fachenda coma un parvo confiando en esperanzas baleiras, ó tempo que te alporizas contra os servos de Deus,

³⁵porque aínda non escapaches do xuízo de Deus Todopoderoso, a quen nada se lle pasa.

³⁶Meus irmáns, despois de sufriren agora un pouquiño, xa gozan da promesa divina dunha vida eterna; pero ti no xuízo de Deus has recibir os castigos que merece o teu orgullo.

³⁷Eu, coma meus irmáns, entrego o meu corpo e a miña vida polas leis de meus pais, e pídolle a Deus que teña misericordia do seu pobo, que ti mesmo entre castigos e tormentos confeses que soamente El é Deus

³⁸e que a xenreira do Todopoderoso, que tan xustamente se desencadeou contra o meu pobo, se deteña en min e en meus irmáns".

³⁹Entón o rei, todo enrabechado e ferido pola retranca do rapaz, asañouse nel con máis crueldade aínda ca nos outros.

⁴⁰E así morreu o picariño, sen lixo ningún e con toda a confianza posta no Señor.

⁴¹A derradeira morreu tamén a nai, despois de seus fillos.

⁴²E co que contei hai abondo xa sobre os sacrificios e a cruel represión do rei.