Read Biblia SEPT 2 Macabeos 8 Bible Online

2 Macabeos 8 - Biblia SEPT bible

2 Macabeos 8

¹Entre tanto, Xudas o Macabeo e os seus compañeiros, entrando ás agachadas nas aldeas, falábanlles ós seus parentes e ós que permaneceran fieis ó xudaísmo, e xuntaron arredor de seis mil homes.

²Pedíanlle ó Señor que puxese os seus ollos no seu pobo asoballado por todos e que se compadecese do templo profanado por homes malvados;

³que tivese piedade da cidade arrasada e xa a piques de ser achanzada de todo, que escoitase o berro do sangue que pedía vinganza,

⁴que se lembrase da inxusta matanza de picariños inocentes e dos xuramentos ditos contra o seu Nome e que dese a ver a súa ira contra o mal.

⁵Cando o Macabeo se viu cun exército organizado, os inimigos non o puideron vencer, porque cambiárase en misericordia o enfado do Señor.

⁶Chegaba de súpeto ás cidades e aldeas e poñíalles lume; ocupaba as mellores posicións e facía fuxir a moitos inimigos;

⁷Aproveitaba a complicidade da noite para estes ataques. Por todas partes chegou a ser moi sonada a súa valentía.

⁸Filipo decatouse de que este home ía a máis cada día e de que medraban as súas vitorias; entón escribiulle a Tolomeo, gobernador da Celesiria e da Fenicia, para que defendese os intereses do rei.

⁹Tolomeo escolleu de contado a Nicanor, o de Patroclo, un dos máis achegados ó rei, e mandouno á fronte de máis de vinte mil homes de todas as razas para acabar dunha vez con todo o pobo xudeu; e tamén se lle engadiu Gorxias, un xeneral con moita experiencia de guerra.

¹⁰Coa venda dos escravos xudeus Nicanor contaba facer 2.000 talentos de prata para pagar os tributos que o rei lles debía ós romanos.

¹¹Mandou de seguida aviso ás cidades costeiras para que viñesen mercar escravos xudeus, prometendo dar noventa escravos por un talento de prata. Non sospeitaba o castigo do Todopoderoso que xa lle viña enriba.

¹²Cando Xudas soubo que Nicanor estaba en camiño, deu coñecemento á súa xente da proximidade do inimigo.

¹³Os covardes e os que non confiaban na xustiza divina fuxiron e fóronse meter noutros sitios;

¹⁴pero os outros vendían canto tiñan e pedíanlle ó Señor que os librase do malvado Nicanor que xa os tiña vendidos antes da batalla;

¹⁵senón por eles, ó menos pola promesa feita ós seus maiores e polo nome venerable e magnífico con que o invocaban.

¹⁶O Macabeo xuntou ós seus homes, arredor duns seis mil, e animounos a que non lle tivesen medo ó inimigo, nin se preocupasen por aquela chea de xente que os atacaba inxustamente; ó contrario, que loitasen con valentía

¹⁷tendo en conta a aldraxe que lle fixeron ó lugar santo, o asoballamento inxurioso da cidade e a supresión das súas institucións.

¹⁸E díxolles: —"Se eles confían nas súas armas e no seu valor, nós confiamos no Deus Todopoderoso, que cun só aceno pode esnaquizar a cantos nos atacan e ata o mundo enteiro".

¹⁹Lembroulles as intervencións de Deus en favor dos seus maiores, aquela no tempo de Senaquerib, cando morreron cento oitenta e cinco mil homes;

²⁰e aqueloutra da batalla contra os gálatas de Babilonia, cando estaban para combater oito mil xudeus axudados por catro mil macedonios, e aínda que nos macedonios case se deu a desfeita, os oito mil xudeus derrotaron a cento vinte mil inimigos, grazas á axuda que lles veu do ceo, e conseguiron moito botín.

²¹E deste xeito deulle tantos azos que xa estaban dispostos a morrer pola patria e pola Lei. Xudas dividiu o exército en catro corpos,

²²e á fronte de cada un deles puxo a un irmán seu, Simón, Xosefo e Ionatán, con mil cincocentos homes cada un.

²³E mandoulle a Elazar que lese o libro sagrado. Deulles como contrasinal "Deus axuda", púxose á fronte do primeiro corpo e arremeteu contra Nicanor.

²⁴Coa axuda do Todopoderoso mataron a máis de nove mil inimigos, feriron e esnaquizaron a maioría do exército de Nicanor e ós outros obrigáronos a fuxir.

²⁵Colleron os cartos dos que viñeran para mercalos a eles, e logo perseguíronos moito tempo, pero, como xa era tarde, recuaron,

²⁶pois o día seguinte era sábado, e por iso non seguiron máis lonxe.

²⁷Recolleron as armas e o botín dos inimigos e celebraron o sábado loando e bendicindo ó Señor porque coa salvación daquel día lles mostrara os primeiros gromos da súa misericordia.

²⁸Cando pasou o sábado repartiron os espolios entre os damnificados, as viúvas e os orfos, fóra dunha parte que gardaron para si e para os seus fillos.

²⁹E despois organizaron uns actos de oración pública para pediren ó Señor misericordioso que se reconciliase de todo cos seus servos.

³⁰Loitaron tamén contra Timoteo e Báquides e fixéronlles máis de vinte mil baixas; apoderáronse con valentía das cidadelas e repartiron por igual os moitos espolios que colleron: entre eles, os damnificados, os orfos, as viúvas e os vellos.

³¹Gardaron con coidadiño en sitios axeitados as armas que lles colleron ó inimigo e levaron a Xerusalén o resto dos espolios.

³²Mataron ó comandante dos homes de Timoteo, un verdadeiro criminal que lles fixera moito mal ós xudeus.

³³Polas festas da vitoria, celebradas na capital, queimaron vivos ós que lles puxeran lume ás portas sagradas, e a Kalístenes, que se agachara nunha casopa; así recibiron o pago da súa ruindade.

³⁴Nicanor, ese grande criminal, que trouxera mil tratantes para a venda dos escravos xudeus,

³⁵humillado, coa axuda de Deus, polos mesmos que el coidaba seren do peoriño, despoxado dos seus luxosos vestidos, andou coma un escravo fuxitivo a través das leiras e chegou a Antioquía, con ben máis sorte có seu exército esnaquizado.

³⁶E así, quen contaba facerse cos tributos debidos ós romanos grazas á venda dos escravos de Xerusalén, proclamaba agora que os xudeus tiñan unha axuda incomparable e que eran invulnerables, pois seguían as leis que Deus lles dera.