Read Biblia SEPT 2 Macabeos 9 Bible Online

2 Macabeos 9 - Biblia SEPT bible

2 Macabeos 9

¹Daquela tamén Antíoco se tivera que retirar en desorde do país dos persas,

²pois cando entrou na cidade de Persépolis, intentou saquear o templo e apoderarse da cidade; pero o pobo amotinouse e botouse ás armas, así que Antíoco, derrotado polos habitantes do país, tivo que emprender unha retirada vergonzosa.

³Cando chegaba a Ecbátana, contáronlle o que lle pasara a Nicanor e ás tropas de Timoteo.

⁴E, todo alporizado, decidiu vingarse nos xudeus das aldraxes que lle fixeran os que o puxeran en fuga. E así deulle orde ó carreteiro de que levase o carro sen parar ata o remate da viaxe. Pero non sabía o castigo que Deus lle tiña gardado, pois dixo con moita fachenda: —"Cando chegue a Xerusalén hei facer dela un cemiterio de xudeus".

⁵Pero o Señor que todo o ve, o Deus de Israel, castigouno cunha doenza invisible e incurable; pois de seguida que dixo estas palabras deulle unha dor de ventre insoportable acompañada de agudas picadas no intestino

⁶—cousa xusta, xa que tamén el torturara as entrañas doutros con moitos tormentos requintados—.

⁷Pero aínda así non desistiu da súa soberbia; ó contrario, cada vez máis fachendoso e comendo lume contra os xudeus, mandou acelerar a marcha. Pero pasou que, cando ía a toda velocidade, caeu do carro e co golpe todos os membros do corpo lle quedaron trillados.

⁸Entón, quen había pouco, cheo de arrogancia, pensaba dar ordes ás ondas do mar e pesar na romana os cumes dos montes, estaba agora tirado no chan e tiña que ser levado nunha liteira de xeito que todos puidesen comprobar a forza de Deus.

⁹Do corpo deste malvado saían vermes, e a carne, viva e todo, íalle caendo a anacos entre dores grandísimas; e non había quen parase no campamento co cheiro que botaba o seu corpo podre.

¹⁰A tanto chegou o fedor que ninguén podía transportar a aquel que antes semellaba poder coller o ceo coas mans.

¹¹Entón, ó verse en tal abatemento, deu en depor a súa fachenda; como a dor ía a máis cada vez, decatouse de que aquilo era un castigo de Deus,

¹²e, sen poder aturar xa o seu propio cheiro, dixo: —"É xusto que o mortal se someta a Deus e que non teña o atrevemento de se encarar con El".

¹³O malvado aquel rezáballe ó Señor, que xa non se compadecía del, e dicía

¹⁴que deixaría libre a cidade santa cara á que se dirixía a toda présa para a derrubar e facer dela un cemiterio;

¹⁵que os mesmos dereitos que tiñan os atenienses llelos daría tamén ós xudeus, dos que antes dixera que lles negaba a sepultura, e que os botaría a eles e ós seus fillos ás feras e ós paxaros carniceiros;

¹⁶que adornaría con ofrendas riquísimas o templo santo que pouco antes saqueara, e devolvería en maior número os vasos sagrados; que pagaría os gastos do sacrificio coas súas propias rendas,

¹⁷e que ata se faría xudeu e iría polo mundo adiante proclamando o poder de Deus.

¹⁸Pero, como as dores non pasaban, pois caera sobre el o xusto xuízo de Deus, xa sen esperanza de mellora, escribiulle esta carta ós xudeus en ton suplicante:

¹⁹—"O rei e xeneral Antíoco saúda e desexa prosperidade e benestar ós honrados cidadáns xudeus.

²⁰Coa esperanza posta en Deus, espero que vos atopedes ben, vós e vosos fillos e que os vosos negocios vaian segundo os vosos desexos.

²¹Eu, estando como estou, doente e sen forzas na cama, lémbrome con agradecemento da vosa estima e achego. Cando volvía de Persia caín gravemente enfermo, e coidei que era necesario pensar na seguridade de todos.

²²Isto non quere dicir que non teña esperanza de curar, eu conto con mellorar;

²³pero quero seguir o proceder do meu pai que sempre que facía unha expedición bélica cara ás rexións da montaña nomeaba un sucesor seu,

²⁴para que, se pasaba algo imprevisto ou se tiñan malas novas, os súbditos non se inquietasen, pois xa sabían quen collería o mando;

²⁵Amais diso, eu ben sei que os reis dos pobos veciños están axexando e agardando o momento oportuno; por todo isto nomeei rei ó meu fillo Antíoco, que xa vos presentei moitas veces cando tiña que percorrer as rexións do norte. Escribinlle a el a carta adxunta.

²⁶Así que vos pido de corazón que lembredes os beneficios xerais e particulares que vos teño feito, e que teñades co meu fillo a mesma lealdade ca comigo.

²⁷Eu estou seguro de que el, seguindo a miña liña moderada e humana, hase de entender ben con vós".

²⁸E así foi como aquel asasino e blasfemo, envolto en terribles sufrimentos, morreu nas montañas en terra allea, cunha morte miserable, como el tratara tamén ós outros.

²⁹O seu íntimo amigo Filipo trasladou o seu cadáver, pero despois tívolle medo ó fillo de Antíoco e fuxiu para Exipto onda Tolomeo Filométor.