Read Biblia SEPT Marcos 4 Bible Online

Marcos 4 - Biblia SEPT bible

Marcos 4

¹E púxose de novo a ensinalos á beira do mar. Tanta era a xente reunida ó pé del, que tivo que subir para sentar nunha barca fondeada no mar, mentres o xentío estaba en terra, na ribeira.

²Ensinoulles moitas cousas en parábolas, e instruíaos así:

³Escoitade: Dunha vez saíu un labrador a sementar.

⁴E resulta que, ó botar a semente, parte dela foi caendo polo camiño adiante; viñeron os paxaros, e comérona.

⁵Outra caeu entre as pedras, onde a penas había terra; e naceu de contado, porque a terra non tiña fondura;

⁶pero non ben saíu o sol, queimouna, e, como non tiña raíz, secou.

⁷Outra parte caeu na silveira, e, ó medraren as silvas, afogárona, e non a deixaron dar froitos.

⁸Outra caeu en boa terra; naceu, creceu e chegou a dar froitos: o trinta, o sesenta, e aínda o cento por un.

⁹E concluíu: Quen teña oídos para oír, que escoite.

¹⁰Máis tarde, cando ficou só, os que o acompañaban xunto cos Doce, preguntábanlle polas parábolas.

¹¹El respondeu: A vós concedéusevos coñecer o misterio do Reino de Deus; pero ós de fóra soamente en parábolas,

¹²de tal xeito que mirar miren, pero non vexan; escoitar escoiten, pero non entendan: non sexa que se convertan e se lles perdoe.

¹³E continuou: Se non comprendedes esta parábola, como ides comprender todas as outras?

¹⁴O sementador sementa a Palabra.

¹⁵Os do camiño son aqueles nos que se sementa a Palabra, pero cando a escoitan vén Satán e repáñallela.

¹⁶Da mesma maneira son aqueles que de seguida reciben a semente con alegría, pero pásalles o mesmo do que á sementada entre as pedras:

¹⁷por non teren raíces e seren inconstantes, mal veñen as dificultades ou a persecución por causa da Palabra, de seguida abandonan.

¹⁸A outros pásalles coma á semente caída entre as silvas: si escoitan a Palabra,

¹⁹pero moi axiña as preocupacións do mundo, o engano das riquezas e mais as ambicións, asolágana, afógana, e queda sen froito.

²⁰Pero os que son coma a boa terra, escóitana, acóllena e dan moito froito: uns o trinta, outros o sesenta, e outros o cento por un.

²¹E dicíalles tamén: Pero é que se trae un candil para metelo debaixo dun cazolo ou debaixo da cama? Non será para poñelo enriba do candeeiro?

²²Porque se hai algo oculto, é para que se descubra; nin nada se fai en secreto, se non é para traelo á luz pública.

²³Quen teña oídos para oír, que escoite.

²⁴Dicíalles tamén: Atendede ben ó que estades escoitando. Coa medida que midades, hanvos medir a vós, e ben sobrado.

²⁵Porque ó que ten, háselle dar; pero ó que non ten, aínda o que ten se lle quitará.

²⁶E dixo tamén: Así é o Reino de Deus: coma un home que bota a semente na terra,

²⁷e, durma ou estea esperto, sexa de noite ou de día, a semente agroma e medra, sen que el chegue a saber como.

²⁸A terra vai dando froito por si mesma: primeiro herba, logo espigas, e por último o gran ben abundante na espiga.

²⁹E cando xa está achegado o froito, de seguida se lle mete o fouciño por ser o tempo da seitura.

³⁰E tamén dicía: Con que compararemos o Reino de Deus?

³¹É coma o gran de mostaza, que cando se sementa na terra é a máis miúda de todas as sementes.

³²Pero despois de sementala, medra ata ser a maior de todas as hortalizas, chegando a botar unhas pólas tan grandes que na súa sombra poden vir aniñar os paxaros.

³³E así con moitas comparanzas coma estas, íalles mostrando a mensaxe, de xeito que puidesen entender.

³⁴Non lles falaba máis que en parábolas, pero logo explicáballelas ós seus discípulos.

³⁵E naquel día á caída da noite, díxolles: Ora, vamos para a banda de alá.

³⁶Eles, deixando a xente, levárono no bote onde estaba sentado; e ían seguidos por outras barcas.

³⁷E formouse tal remuíño de vento que os salseiros caían enriba do bote e enchíano de auga.

³⁸El, entrementres, estaba na popa durmindo sobre un cabezal. Fórono espertar, berrándolle: Mestre, seica non che importa que afoguemos?

³⁹Entón el, espertando, increpou ó vento, e díxolle ó mar: Silencio, e acouga! O vento amainou, e veu unha gran calma.

⁴⁰Despois díxolles: Por que tendes tanto medo? Seica aínda non tendes fe?

⁴¹Eles, cheos dun medo enorme, comentaban entre si: Pero, quen será este, que mesmo o vento e o mar o obedecen?