Read Biblia SEPT Marcos 5 Bible Online

Marcos 5 - Biblia SEPT bible

Marcos 5

¹Chegaron á outra banda do mar, ó país de Gadara.

²E conforme saltou da barca, un endemoñado saíulle ó encontro desde os sepulcros

³onde moraba, pois nin con cadeas o podían apreixar.

⁴Moitas veces xa intentaran termar del con cadeas e grillóns; pero rompía as cadeas e esnaquizaba os grillóns, e ninguén era capaz de o domear.

⁵Pasaba os días e as noites berrando polos sepulcros monte adiante, mancándose coas pedras.

⁶Axiña que viu a Xesús de lonxe, foi correndo prostrarse ante el,

⁷gritando con toda forza: Que teño que ver contigo, Xesús, Fillo do Altísimo? Pídoche por Deus que non me atormentes.

⁸Pois Xesús mandáralle: Bótate fóra dese home, espírito malo.

⁹E preguntoulle tamén: Como te chaman? El respondeulle: Chámanme lexión, porque somos moitos.

¹⁰E pedíalle con moita ansia que non os botase daquela terra.

¹¹E como había unha boa manada de porcos comendo pola aba do monte,

¹²todos aqueles demos rogáronlle a Xesús: Mándanos onda aqueles porcos, para entrarmos neles.

¹³El accedeu e, saíndo do home, fóronse meter nos porcos, que en número duns dous mil se chimparon polo barranco abaixo, e foron afogar no mar.

¹⁴Os porqueiros fuxiron, levando a nova á vila e ás aldeas. A xente ía ver o que pasaba.

¹⁵Chegaron onde estaba Xesús, e viron o endemoñado, o mesmo que tivera a lexión, sentado e cheo de xuízo; todos ficaron pasmados.

¹⁶Os que presenciaron aquilo contáronlles o que pasara co endemoñado e mais cos porcos.

¹⁷Entón empezaron a pedirlle que se afastara daquelas terras.

¹⁸E cando el se embarcara, o que estivera endemoñado rogáballe que o deixase ir con el.

¹⁹Pero Xesús non llo permitiu, senón que lle dixo: Vaite para a túa casa, onda os teus, e cóntalles todo o que o Señor, compadecido, fixo contigo.

²⁰El marchou e comezou a pregoar, pola Decápole adiante, canto lle fixera Xesús. Todos ficaban pasmados.

²¹Pasando de novo nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na beira do mar.

²²Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que, ó velo, botouse ós seus pés

²³suplicándolle: A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre ela as túas mans, para que sande, e viva.

²⁴E foise con el, seguido de moito xentío, que o estrullaba.

²⁵Había unha muller, que padecía hemorraxias desde doce anos atrás,

²⁶e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor.

²⁷Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido,

²⁸dicindo para si: "Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa".

²⁹E secándoselle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal.

³⁰Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou: Quen me tocou na roupa?

³¹Os discípulos respondéronlle: Ti ben ves a xente preméndote; e aínda preguntas por quen te tocou?

³²Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora.

³³Daquela, a muller, medorenta e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade.

³⁴El díxolle: Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.

³⁵Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle: A túa filla acaba de morrer. Para que andar xa molestando ó Mestre?

³⁶Pero Xesús, ó escoitar o que estaban a falar, díxolle ó xefe da sinagoga: Non temas, abonda que teñas fe.

³⁷E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago.

³⁸O chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos,

³⁹entrou e díxolles: A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.

⁴⁰E todos facían riso del. Pero botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e mais os seus acompañantes, entrou onde estaba a nena.

⁴¹Colleuna pola man e díxolle: —Talitha, qumi (que quere dicir: "rapaza, érguete").

⁴²A rapaciña ergueuse de contado, e botouse a andar, que xa tiña doce años. E aquela xente quedou coa boca aberta.

⁴³El insistiulles en que non llo contasen a ninguén, e mandou que lle desen de comer.