Read Biblia SEPT Lucas 1 Bible Online

Lucas 1 - Biblia SEPT bible

Lucas 1

¹Posto que moitos emprenderon a tarefa de narrar axeitadamente os feitos ocorridos entre nós,

²tal como nolos transmitiron desde o principio as testemuñas oculares e mais os predicadores da palabra,

³decidín eu tamén, despois de me informar con tino desde as orixes, escribirchos ordenadamente para ti, ilustre Teófilo,

⁴A fin de que coñezas ben a firmeza das ensinanzas nas que te instruíron.

⁵Houbo no tempo de Herodes, rei de Xudea, un sacerdote chamado Zacarías, do grupo de Abías, casado cunha muller descendente de Aharón, chamada Isabel.

⁶Ambos eran xustos ante Deus, pois gardaban sen fallas os seus mandamentos e preceptos.

⁷Non tiñan fillos, por ser Isabel estéril e estaren os dous moi entrados en anos.

⁸E resulta que, estando el exercendo o sacerdocio diante de Deus, segundo a quenda do seu grupo,

⁹entrou no Santuario do Señor, conforme o ritual, para ofrecer o incenso,

¹⁰mentres a xente do pobo facía oración fóra.

¹¹Nisto, á dereita do altar do incenso, de pé, aparecéuselle un anxo do Señor.

¹²Zacarías, ó velo, turbouse todo, cheo de temor.

¹³Mais o anxo díxolle: Acouga, Zacarías, que se escoitou a túa petición, e Isabel, a túa muller, vaiche dar un fillo, e vaslle chamar Xoán.

¹⁴Será para ti gozo e alegría, e moitos se alegrarán co seu nacemento.

¹⁵Será grande ante o Señor e non beberá nin viño nin licor. Desde o mesmo ventre da súa nai estará cheo do Espírito Santo.

¹⁶Converterá a moitos fillos de Israel ó Señor, o seu Deus.

¹⁷Camiñará diante del co espírito e poder de Elías, para reconciliar pais con fillos, ensinarlles ós rebeldes o proceder dos xustos e preparar así un pobo ben disposto para o Señor.

¹⁸Preguntoulle Zacarías ó anxo: E como me constará iso a min, que xa vou vello e a miña muller tamén xa pasa dos anos?

¹⁹O anxo respondeu: Eu son Gabriel, o que estou preto de Deus e mandoume para falar contigo e darche esta boa nova.

²⁰E fíxate ben: vas quedar mudo e non poderás falar ata o día no que aconteza todo isto, xa que non criches nas miñas palabras que se han cumprir no seu tempo.

²¹E, mentres, o pobo esperaba por Zacarías, sorprendido de que se demorase tanto dentro do Santuario.

²²Cando por fin saíu, sen lles poder falar, comprenderon que tivera algunha visión no Santuario. El facíalles acenos, permanecendo mudo.

²³E, cando rematou o tempo do seu ministerio, foise para a súa casa.

²⁴Días despois, concibiu a súa muller Isabel, que se ocultou durante cinco meses. E dicía para si:

²⁵Isto é obra do Señor, que se dignou librarme desta vergonza diante da xente.

²⁶Os seis meses, Deus mandou o anxo Gabriel a unha vila chamada Nazaret,

²⁷onda unha mociña prometida a un home da casa de David, que se chamaba Xosé; o nome da mociña era María.

²⁸Entrando onde estaba ela, díxolle: Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo.

²⁹Ela turbouse con estas palabras, cavilando no que podería significar o saúdo aquel.

³⁰O anxo continuou: Non teñas medo, María, porque ti atopaches graza ante Deus;

³¹e, fíxate, vas concibir no teu ventre e darás á luz un fillo, ó que lle poñerás de nome Xesús.

³²Será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono de David, seu pai;

³³reinará por sempre na casa de Xacob, e o seu reinado non terá fin.

³⁴María respondeulle ó anxo: E como pode ser isto, pois eu son virxe?

³⁵O anxo replicoulle: O Espírito Santo baixará sobre ti e o poder do Altísimo cubrirate coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase Fillo de Deus.

³⁶Aí tes a túa curmá Isabel, que concibiu un fillo na súa vellez, e xa está de seis meses a que chamaban estéril,

³⁷que para Deus non hai imposibles.

³⁸María contestou: Velaquí a escrava do Señor: cúmprase en min o que dixeches. E o anxo marchou de onda ela.

³⁹Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña, a unha vila de Xudá.

⁴⁰Entrou na casa de Zacarías e saudou a Isabel.

⁴¹E en oíndo Isabel o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo,

⁴²exclamou Isabel, a grandes voces: Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre.

⁴³Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor?

⁴⁴Pois ó que chegou o teu saúdo ós meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre.

⁴⁵Ditosa ti que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!

⁴⁶Entón María exclamou: A miña alma proclama a grandeza do Señor,

⁴⁷e alégrase o meu espírito en Deus, o meu Salvador,

⁴⁸porque reparou na súa humilde escraviña. Velaí: desde agora tódalas xeracións me van felicitar.

⁴⁹Marabillas o Poderoso fixo en min! O seu nome é Santo;

⁵⁰A súa misericordia chega xeración tras xeración a todos os que o temen.

⁵¹Manifesta o poder do seu brazo, desbaratando os plans dos soberbios.

⁵²Derruba do seu trono ós poderosos, e fai subir os humildes;

⁵³ós famentos éncheos de bens, e ós ricos despídeos baleiros.

⁵⁴Ampara a Israel, o seu Servidor, lembrándose da súa misericordia,

⁵⁵conforme prometera a nosos pais, en favor de Abraham e da súa descendencia para sempre.

⁵⁶María permaneceu con ela tres meses, e logo volveuse para a súa casa.

⁵⁷Cando se lle cumpriron os meses a Isabel, deu á luz un fillo.

⁵⁸En sabendo os parentes e veciños a bondade con que Deus a regalara, fórona felicitar.

⁵⁹Ós oito días levárono a circuncidar e queríanlle poñer Zacarías, coma seu pai.

⁶⁰Pero interveu a nai dicindo: Non, chamarase Xoán!

⁶¹Eles replicaron: Pero se non hai ninguén na túa parentela que se chame así!

⁶²Preguntáronlle por sinais ó pai, como quería que se chamase.

⁶³El pediu con que escribir e puxo: Xoán é o nome do meniño. Todos ficaron sorprendidos.

⁶⁴E de súpeto ceibóuselle a lingua, e empezou a falar bendicindo a Deus.

⁶⁵Os veciños quedaron todos abraiados, e por toda a montaña de Xudea non se falaba doutra cousa.

⁶⁶Todos os que o oían, dicían moi impresionados: "Que vai ser deste neno?" Porque a man de Deus estaba con el.

⁶⁷Zacarías, o pai, cheo do Espírito Santo, profetizou dicindo:

⁶⁸Bendito sexa o Señor, Deus de Israel porque veu visitar e redimir o seu pobo,

⁶⁹suscitando para nós unha forza de salvación na casa de David, o seu servo,

⁷⁰conforme prometera desde antigo por boca dos seus santos profetas:

⁷¹que nos salvaría dos nosos inimigos e das mans dos que nos teñen odio;

⁷²que tería misericordia dos nosos pais, tendo presente a súa Santa Alianza,

⁷³tal fora a promesa que lle fixera a Abraham, noso pai, concedéndonos

⁷⁴que, libres das mans do inimigo, o sirvamos sen temor,

⁷⁵en santidade e xustiza, diante del, todos os días mentres dure a nosa vida.

⁷⁶E a ti, meu meniño, hanche chamar profeta do Altísimo, porque irás por diante do Señor, preparando os seus camiños,

⁷⁷Anunciándolle a salvación ó seu pobo mediante o perdón dos pecados,

⁷⁸pois pola misericordia entrañable do noso Deus amencerá desde o ceo un sol para nós:

⁷⁹luz para os que viven nas tebras e xacen entre as sombras da morte para guiar os nosos pasos polos camiños da paz.

⁸⁰O meniño medraba, facéndose forte de espírito; e viviu no deserto ata o día no que se manifestou a Israel.