Read Biblia SEPT Lucas 10 Bible Online

Lucas 10 - Biblia SEPT bible

Lucas 10

¹Despois disto designou o Señor a outros setenta e dous, e mandounos de dous en dous por diante del a tódalas vilas e aldeas onde tiña pensado ir.

²Díxolles: A anada évos ben boa, pero os xornaleiros son poucos; así que rogádelle ó dono da colleita que mande xornaleiros á súa ceifa.

³Ide e sabede que vos mando coma años entre lobos.

⁴Non levedes saco, nin alforxa, nin calzado, nin vos paredes a parolar con ninguén polo camiño.

⁵Cando entredes nunha casa, antes de máis nada dicide: "Paz a esta casa".

⁶E se alí hai xente de paz, sobre ela repousará a vosa paz; se non a hai, volverá convosco.

⁷Permanecede na mesma casa, comendo e bebendo do que teñan, que o obreiro ten dereito ó seu xornal. Non andedes dunha casa para outra.

⁸Cando entredes nunha vila e vos acollan, comede do que vos poñan,

⁹curade os enfermos que haxa e dicídelles: "Xa chega a vós o Reino de Deus".

¹⁰Pero cando non vos acollan na vila na que entredes, saíde ás prazas dicindo:

¹¹Non queremos levar da vosa vila nin o po que se nos pegou ós pés. Aí vos queda. Pero sabede que xa chega o Reino de Deus.

¹²Asegúrovos que o Día do Xuízo será máis livián para Sodoma do que para aquela vila.

¹³Ai de ti, Corozaín! Ai de ti, Betsaida! Porque se en Tiro e Sidón se fixesen os milagres que se fixeron en vós, hai ben tempo que facían penitencia, cubertos de saco e de cinsa.

¹⁴Pero o día do Xuízo será moito máis livián para Tiro e Sidón do que para vós.

¹⁵E ti, Cafarnaúm, seica pensas que vas chegar ata o ceo? Alagaraste no abismo!

¹⁶Quen vos escoita a vós, escóitame a min, e quen vos rexeita a vós, rexéitame a min; pero o que me rexeita a min, rexeita a quen me mandou.

¹⁷Entón volveron os setenta e dous moi contentos dicindo: Señor, aínda os demos tamén se nos someten no teu nome.

¹⁸El replicou: Eu vía a Satán caendo do ceo coma un raio.

¹⁹Porque vos dei poder para pisardes cobras e mais alacráns e poder sobre toda forza inimiga, e nada vos fará mal.

²⁰Con todo, non vos alegredes de que os espíritos se vos sometan: alegrádevos, máis ben, de que os vosos nomes estean escritos no ceo.

²¹E naquel momento exclamou cheo de gozo do Espírito Santo: Bendito sexas, Pai, Señor do ceo e mais da terra, porque lles agachaches estas cousas ós sabios e prudentes, e llas revelaches á xente humilde. Si, meu Pai, bendito sexas por che agradar iso así.

²²Meu Pai ensinoume tódalas cousas, e ninguén coñece ó Fillo a non ser o Pai, nin coñece ó Pai a non ser o Fillo, e aquel a quen o Fillo llo queira revelar.

²³E volvéndose ós discípulos, díxolles á parte: Benia os ollos que ven o que vós vedes.

²⁴Porque é ben certo que moitos profetas e reis arelaron ver o que vós vedes, e non o viron; e oír o que vós oídes, e non o oíron.

²⁵Ergueuse certo xurista e preguntoulle para o poñer á proba: Mestre, que teño que facer para herdar a vida eterna?

²⁶El respondeulle: Que pon a Lei? Que les?

²⁷Contestou: Amarás o Señor teu Deus con todo o teu corazón, con toda a túa alma, toda a túa forza e con todo o teu entendemento, e o próximo coma a ti mesmo.

²⁸El díxolle: Contestaches perfectamente; cúmpreo e vivirás.

²⁹Pero o xurista, querendo xustificarse, preguntoulle a Xesús: E quen é o meu próximo?

³⁰Xesús replicou: Dunha vez un home baixaba de Xerusalén a Xericó, e asaltárono uns bandidos, que, despois de o roubaren e bouraren nel, deixárono medio morto.

³¹Cadrou a baixar polo mesmo camiño un sacerdote, que, ó velo, deu un rodeo e pasou de largo.

³²Igual fixo un clérigo, que pasaba por alí: ó chegar e velo, deu un rodeo.

³³Pero un samaritano, que ía de camiño polo mesmo lugar, ó velo, sentiu mágoa

³⁴e achegándose a el, curoulle as feridas con aceite e viño e vendoullas. Logo, montouno na súa cabalgadura, levouno a unha pousada e coidouno.

³⁵O outro día colleu dous denarios, deullos ó pousadeiro, e díxolle: "Coida del, e cando volva xa che pagarei o que gastes de máis".

³⁶Quen dos tres che parece que foi próximo do que caeu nas mans dos bandidos?

³⁷El respondeu: O que practicou a misericordia con el. Díxolle Xesús: Pois ti vai e fai outro tanto.

³⁸Cando ían de camiño, entrou en certa aldea, e unha muller chamada Marta acolleuno na súa casa.

³⁹Esta tiña unha irmá chamada María, que sentada ós pés do Señor, escoitaba as súas palabras.

⁴⁰Marta, en troques, estaba moi apurada co labor da casa; e achegándose a el, díxolle: Señor, non che importa que a miña irmá me deixe a min o traballo? Dille que me bote unha man.

⁴¹Pero o Señor respondeulle: Marta, Marta, preocúpaste e desacóugaste con tantas cousas,

⁴²pero soamente unha é a necesaria. María escolleu a mellor parte, e esa nunca se lle vai quitar.