Read Biblia SEPT Lucas 20 Bible Online

Lucas 20 - Biblia SEPT bible

Lucas 20

¹Estando naqueles días ensinando ó pobo e anunciando a Boa Nova no templo, presentáronse os sumos sacerdotes, os letrados e mais os senadores,

²e preguntáronlle: Con que autoridade fas estas cousas? Quen che deu tal autoridade?

³El respondeulle: Vouvos facer tamén eu unha pregunta. A ver, contestade:

⁴O bautismo de Xoán era cousa de Deus ou dos homes?

⁵Eles matinaban: "Se lle respondemos de Deus, vainos preguntar: E daquela por que non lle fixestes caso?

⁶Pero se lle respondemos: dos homes, a xente toda vainos correr a pedradas, porque está convencida de que Xoán era un profeta".

⁷E acabáronlle dicindo que non o sabían.

⁸Xesús replicoulles: Pois eu tampouco non vos vou dicir con que autoridade fago estas cousas.

⁹Entón púxose a contarlle á xente esta parábola: Un home plantou unha viña, arrendóullela a uns viñateiros e marchou para lonxe.

¹⁰No seu tempo mandou un criado para cobrarlles as rendas da viña. Pero os viñateiros zorregáronlle duro e despedírono coas mans baleiras.

¹¹Volveulles mandar outro criado; pero eles mallaron nel, aldraxárono e despedírono coas mans baleiras.

¹²E volveulles mandar aínda un terceiro; pero eles tamén o malferiron e expulsaron.

¹³Entón dixo o dono da viña: "Que farei? Voulles mandar o meu fillo benquerido: seguro que o respectan".

¹⁴O velo, os viñateiros apalabráronse uns cos outros entre si: "Este é o herdeiro; matámolo, e a herdanza é para nós".

¹⁵E botárono fóra da viña e matárono. Que fará o dono da viña?

¹⁶Volverá, acabará con estes viñateiros, e daralles a viña a outros. O oíren isto exclamaron: Non pode ser!

¹⁷Pero el, mirándoos fixamente, díxolles: Que significa, logo, o que di a Escritura: A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal?

¹⁸Todo o que caia enriba desa pedra, esnaquizarase; pero aquel enriba do que ela caia, quedará esmagado.

¹⁹Decatándose de que ía por eles a parábola, os letrados e mais os sumos sacerdotes quixeron botarlle as mans naquel mesmo momento; pero tivéronlle medo á xente.

²⁰Entón puxéronse á espreita e mandáronlle uns espías, que finxían hipocritamente seren boa xente, para ver se o pillaban nalgún delito, e así podéreno entregar á xurisdición do gobernador.

²¹Así dixéronlle: Mestre, sabemos que falas e ensinas rectamente, e non xulgas polas aparencias, senón que mostras o camiño verdadeiro de Deus.

²²Está permitido pagar a contribución ó César ou non?

²³El coñeceulles a mala intención e contestoulles:

²⁴Mostrádeme un denario. De quen é esta imaxe e de quen fala esta inscrición? Contestáronlle: É do César.

²⁵Xesús replicoulles: Pois logo dádelle ó César o do César; e a Deus o de Deus.

²⁶Non puideron pillalo en ningún dito diante do pobo, e, pasmados da súa resposta, quedaron caladiños.

²⁷Chegaron algúns saduceos eses que negan que haxa resurrección e preguntáronlle:

²⁸Mestre, Moisés deixou escrito: "Se lle morre a alguén o seu irmán sen deixar fillos, que case coa viúva de seu irmán, para lle dar descendencia".

²⁹Pois dunha vez había sete irmáns. O primeiro casou, e morreu sen fillos.

³⁰Despois casou con ela o segundo;

³¹e logo o terceiro; e así os sete foron casando coa viúva, morrendo tamén sen deixar fillos.

³²O cabo, morreu tamén a muller.

³³Ora, cando resuciten, de cal deles vai ser a muller, se estivo casada cos sete?

³⁴Xesús contestoulles: Neste mundo os homes e mais as mulleres casan entre eles.

³⁵Pero os que sexan dignos da vida futura e da resurrección de entre os mortos, non casarán nin eles nin elas,

³⁶pois non poden morrer. Son coma anxos, e son fillos de Deus por naceren na resurrección.

³⁷E que resucitan os mortos, ben o deixou indicado Moisés, cando dixo do Señor, no episodio da silveira: O Deus de Abraham, o Deus de Isaac e o Deus de Xacob.

³⁸E Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos, para El todos están vivos.

³⁹E nisto algúns dos letrados dixéronlle: Ben falado, Mestre.

⁴⁰Pois xa non se atrevían a preguntarlle máis nada.

⁴¹Preguntoulles Xesús: Como din que o Mesías é fillo de David?

⁴²O mesmo David di no libro dos Salmos: Díxolle o Señor ó meu Señor: séntate á miña dereita,

⁴³que vou poñer os teus inimigos coma estrado dos teus pés.

⁴⁴Ora, se David o chama Señor, como vai ser o seu fillo?

⁴⁵E diante de toda a xente, díxolles ós seus discípulos:

⁴⁶Coidado cos letrados! Gústalles moito de se pasearen ben traxados, e que lles fagan reverencias polas rúas; buscan os primeiros postos nas sinagogas e mais nos banquetes.

⁴⁷E acábanlles cos bens ás viúvas, co pretexto de faceren longos rezos. Pero hanos xulgar co máis severo castigo.