Read Biblia SEPT Lucas 8 Bible Online

Lucas 8 - Biblia SEPT bible

Lucas 8

¹Despois disto púxose a percorrer vilas e aldeas, predicando e anunciando a Boa Nova do Reino de Deus. Ían con el os Doce

²e mais algunhas mulleres que el curara de doenzas e de malos espíritos: María, chamada a Magdalena, curada de sete demos,

³Xoana, a muller de Cusa, administrador de Herodes, Susana e outras moitas que o servían cos seus bens.

⁴Como se xuntaba moita xente, chegada de moitas vilas, propúxolles esta parábola:

⁵Unha vez saíu un labrador a sementar. E ó botar a semente, parte dela foi caendo polo camiño adiante, a xente pisouna e os paxaros comérona.

⁶Outra caeu entre as pedras, pero xermolou, secou, por non ter lentura.

⁷Outra caeu entre silvas, pero ó medrar a silveira, afogouna.

⁸Outra caeu en boa terra, e xermolou dando o cento por un. A continuación exclamou: Quen teña oídos para oír, que escoite.

⁹Entón preguntáronlle os seus discípulos que significaba aquela parábola.

¹⁰El respondeu: A vós concedéusevos coñecer os misterios do Reino de Deus, pero ós outros unicamente en parábolas, de xeito que vendo, non vexan e escoitando, non entendan.

¹¹A parábola significa isto: a semente é a Palabra de Deus.

¹²Os do camiño son os que tan pronto como oen a Palabra, vén o Satán e repáñallela do seu corazón, non vaia ser que crean e se salven.

¹³Os das pedras son aqueles que cando a oen, acollen con alegría a Palabra; pero, como non teñen raíz, cren por certo tempo, mais, cando vén a tentación, abandonan.

¹⁴Os das silvas son os que a escoitan; pero por mor das preocupacións, riquezas e praceres da vida, non chega a madurecer.

¹⁵Os da terra boa, son aqueles de bo e xeneroso corazón, que escoitando a Palabra, retéñena, producindo froito coa súa perseveranza.

¹⁶Agora ben, ninguén acende un candil para cubrilo cunha ola ou para o meter debaixo da cama, senón para poñelo nun candeeiro e alumar así a cantos entren.

¹⁷Por-que non hai cousa oculta que non se chegue a saber nin segredo que non se chegue a descubrir e traer á luz pública.

¹⁸Atendede, logo, ben ó que estades escoitando, porque a quen ten, daráselle; pero a quen non ten, háselle quitar aínda o que cre ter.

¹⁹Apareceron a súa nai e mais os seus irmáns, pero debido á moita xente non se podían achegar a el.

²⁰Entón avisárono: A túa nai e mais os teus irmáns están fóra, e quérente ver.

²¹El respondeulles: A miña nai e mais os meus irmáns son os que escoitan a Palabra de Deus e a levan á práctica.

²²Un día embarcou nun bote xunto cos seus discípulos e díxolles: Veña! Imos para a banda de alá do lago. Desatracaron

²³e mentres navegaban botouse a durmir. Nisto caeu sobre o lago un gran remuíño de vento, e a lancha anegábase, poñéndoos en perigo.

²⁴Achegáronse a espertalo, dicíndolle: Mestre, que afogamos! El espertou, e berroulles ó vento e ás ondas. Amainaron e veu unha gran calma.

²⁵Díxolles despois: Onde está a vosa fe? Eles, sorprendidos e admirados, dicían entre eles: Pero, quen é este, que manda nos ventos e na auga?

²⁶Arribaron ó país dos xerasenos, que está en fronte de Galilea.

²⁷O desembarcaren, saíulle ó paso certo home endemoñado da vila, que desde había tempo vivía sen roupa e sen casa. Moraba nos sepulcros.

²⁸O ver a Xesús, púxose a barullar e foi caer ó pé del berrando: Que teño eu que ver contigo, Xesús, Fillo do Deus Altísimo? Pídoche por favor que non me atormentes.

²⁹E era que el lle estaba mandando ó espírito malo saír daquel home, xa que en moitas ocasións se apoderara del e tíñano que atar con cadeas e grillóns para contelo; pero tronzaba os ferrollos, e o demo turraba por el cara ós campos ermos.

³⁰Xesús preguntoulle: Como te chamas? El respondeu: Chámanme Lexión. E é que eran moitos os demos que tiña no corpo.

³¹Suplicábanlle que non os mandase ir para o abismo.

³²E cadrou que andaba unha boa manada de porcos comendo polo monte; entón eles rogáronlle que lles permitise entrar neles; el accedeu.

³³E saíndo do home fóronse meter nos porcos, que se chimparon polo barranco abaixo, e foron afogar no lago.

³⁴Vendo os porqueiros tal cousa, fuxiron, levando a novidade pola vila e polas aldeas.

³⁵A xente veu ver o que pasara, achegándose a onde estaba Xesús. Alí atoparon o home, do que saíran os demos, vestido e cheo de xuízo, sentado ós pés de Xesús; e quedaron asustados.

³⁶Os que viran o feito contáronlles como salvara ó posuído.

³⁷Entón a xente toda da rexión veciña dos xerasenos rogoulle que saíse de alí, porque estaban cheos de pánico. El, embarcándose, deu volta.

³⁸O home que tivera os demos pedíalle que o deixase ir con el; pero Xesús despediuno, dicíndolle:

³⁹Volve para a túa casa, e conta o moito que Deus fixo contigo. E foise, pregoando pola vila enteira canto Xesús lle fixera.

⁴⁰Ó volver, Xesús foi recibido pola xente, pois todos estaban a agardar por el.

⁴¹Nisto chega un home chamado Xairo, que era o xefe da Sinagoga, bótase ós pés del e suplicáballe que entrase na súa casa,

⁴²porque tiña a súa filla única de doce anos ás portas da morte. E indo para alá, a xente non paraba de apertalo.

⁴³Unha muller que padecía de hemorraxias desde había doce anos, sen que ninguén a puidese curar,

⁴⁴Achegouse por detrás, tocoulle a orla da roupa e no instante cortóuselle a hemorraxia.

⁴⁵Entón Xesús preguntou: Quen foi o que me tocou? Todos dixeron que eles non foran, e Pedro replicou: Pero, Mestre a xente estate apertando por todos os lados!

⁴⁶Pero Xesús porfiou: Alguén me tocou, que eu ben me decatei de que unha forza saía de min.

⁴⁷Entón a muller, tremendo, veu caer ante el, manifestando diante de todo o pobo por que o tocara e como curara no instante.

⁴⁸El díxolle: Filla, a túa fe sandoute, vai en paz.

⁴⁹Estando aínda a falar, chegou un da casa do xefe da sinagoga a dicirlle: A túa filla morreu, non molestes máis ó Mestre.

⁵⁰Mais Xesús escoitou aquilo é díxolle: Non teñas medo: ti ten fe, e a rapaza hase salvar.

⁵¹O chegar á casa, non permitiu a ninguén entrar con el agás Pedro, Xoán, Santiago e o pai e mais a nai da nena.

⁵²Todos choraban moi aflixidos por ela. Pero Xesús dixo: Non choredes: non morreu, está a durmir.

⁵³A xente facía riso del, sabendo ben que estaba morta.

⁵⁴Entón El, colleuna pola man e chamouna dicindo: Acorda, rapaza!

⁵⁵A rapaza recobrou o alento e coa mesma ergueuse; Xesús mandou que lle desen de comer á rapaza. Os pais quedaron admirados;

⁵⁶pero Xesús mandoulles non contar nada do sucedido.