Read Biblia SEPT Lucas 9 Bible Online

Lucas 9 - Biblia SEPT bible

Lucas 9

¹Despois de convocar os Doce, deulles autoridade e poder sobre todos os demos e para curar doenzas.

²E mandounos a predicar o Reino de Deus e a sandar enfermidades,

³Avisándoos: Non levedes nada para o camiño, nin tan sequera un caxato, nin alforxa, nin pan, nin diñeiro, nin dúas túnicas por persoa.

⁴Na casa onde entredes, quedade ata que marchedes.

⁵Cando non vos acollan, saíde daquela vila e sacudide o po dos vosos pés, para que lles sirva de aviso.

⁶Eles pillaron camiño e percorreron as aldeas, anunciando a Boa Nova e curando en todas partes.

⁷O saber Herodes, o tetrarca, todo o que pasaba, estaba perplexo, xa que algúns dicían: Resucitou Xoán de entre os mortos.

⁸E outros: Apareceu Elías. E outros: Un profeta dos antigos resucitou.

⁹Pero Herodes dicía: A Xoán mandeino eu decapitar, quen é, logo, ese de quen oio tales cousas? E buscaba a maneira de ver a Xesús.

¹⁰Cando volveron os apóstolos, contáronlle todo canto fixeran. E, colléndoos consigo, retirouse a unha vila chamada Betsaida.

¹¹Pero cando a xente o descubriu, foino seguindo; el acolleunos, faláballes do Reino de Deus e curaba a cantos o necesitaban.

¹²E como empezaba a caer o día, achegáronse os Doce e dixéronlle: Despide a xente, para que vaian ás vilas e aldeas próximas en procura de sitio para se hospedaren e para que poidan tamén comprar algo que levar á boca, porque aquí estamos nun descampado.

¹³Pero el replicoulles: Dádelles vós de comer. Eles contestaron: Pero se non temos máis ca cinco bolos de pan e mais dous peixes! A non ser que vaiamos nós mercar mantenza para toda esta xente.

¹⁴Eran uns cinco mil homes. Mais el díxolles ós seus discípulos: Colocádeos en grupos de cincuenta.

¹⁵Dixéronllelo, e sentaron todos.

¹⁶El, colleu os cinco bolos e mais os dous peixes, ergueu a vista ó ceo, bendiciunos, partiunos e déullelos ós discípulos, para que llelos servisen á xente.

¹⁷Comeron todos a fartar, e coas sobras encheron aínda doce cestas.

¹⁸Unha vez que estaba en oración nun lugar apartado, acompañado dos seus discípulos, preguntoulles: Quen di a xente que son eu?

¹⁹Eles responderon: Uns, que Xoán Bautista; outros, que Elías; e outros, que algún dos profetas antigos que está resucitado.

²⁰Insistiu: E vós quen dicides que son eu? Respondeu Simón Pedro: O Mesías de Deus.

²¹Entón el prohibiulles dicir nada a ninguén.

²²E engadiu: Cómpre que o Fillo do Home padeza moito, que o rexeiten os anciáns, os sumos sacerdotes e mais os letrados, e que o executen, e que ó terceiro día resucite.

²³Despois dirixiuse a todos: Se alguén me quere seguir, que renuncie a si mesmo, que cargue coa cruz de cada día, e que me siga.

²⁴Pois o que queira poñer a salvo a súa vida, perderaa; pero quen perda a súa vida pola miña causa, ese poñeraa a salvo.

²⁵Pois de que lle serve ó home gañar o mundo enteiro, se el se perde ou arruína?

²⁶Porque quen se avergonce de min e das miñas palabras, tamén o Fillo do Home se avergonzará del, cando veña na súa gloria, na do seu Pai e mais na dos santos anxos.

²⁷E tede por seguro que algúns dos aquí presentes non morrerán sen antes veren chegar o Reino de Deus.

²⁸Oito días despois desta conversa, colleu a Pedro, a Xoán e mais a Santiago e subiu ó monte a orar.

²⁹Mentres estaba orando, cambiou o aspecto do seu rostro, e os seus vestidos viraron brancos e resplandecentes.

³⁰De súpeto apareceron dous homes falando con el; eran Moisés e mais Elías.

³¹Tiñan un aspecto glorioso e falaban do seu éxodo que remataría en Xerusalén.

³²Pedro e mais os outros caían co sono, pero, manténdose espertos, contemplaron a súa gloria e os dous homes que o acompañaban.

³³Cando eles se arredaban, díxolle Pedro a Xesús: Mestre, que ben que esteamos nós aquí! Queres que vos fagamos tres tendas, unha para ti, outra para Moisés, e outra para Elías? Pero non sabía o que dicía.

³⁴E mentres falaba, unha nube cubriunos coa súa sombra; eles quedaron moi asustados ó entraren nela.

³⁵Entón unha voz dixo desde a nube: Este é o meu Fillo, o Elixido: escoitádeo.

³⁶Cando a voz acabou, Xesús apareceu só. E eles gardaron silencio. E non lle dixeron a ninguén nada do que viran naqueles días.

³⁷O outro día, baixando do monte, saíulle moita xente ó encontro

³⁸e un home exclamou: Mestre, suplícoche que repares no meu fillo, que é o único que teño.

³⁹Un espírito apodérase del, berrando e retorcéndoo entre escumallos, e cústanos moito que o deixe, e queda acorando.

⁴⁰Pedinlles ós teus discípulos que llo botasen fóra, pero non llo deron botado.

⁴¹El contestou: Oh xeración incrédula e perversa! Ata que día vou ter que estar convosco e aturarvos? Tráeme aquí ese teu fillo.

⁴²E cando llo levaban, o demo retorceuno e zapateouno no chan. Pero Xesús berroulle ó espírito inmundo e curou o neno, devolvéndollo a seu pai.

⁴³Todos quedaron abraiados da grandeza de Deus. Admirado por todos, polas cousas que facía, Xesús díxolles ós seus discípulos:

⁴⁴Quédevos isto ben gravado: ó Fillo do Home vano entregar nas mans dos homes.

⁴⁵Pero eles non entendían o que dicía, porque lles estaba velado; e non ousaron pedirlle unha aclaración.

⁴⁶Entón empezaron a discutir sobre quen deles era o máis importante.

⁴⁷Xesús léndolles o pensamento, achegou un neno a si

⁴⁸e díxolles: Quen acolle a este neno no meu nome, acólleme a min, e aquel que me acolle a min, acolle a quen me mandou; porque o que é máis pequeno entre vós, ese é o máis importante.

⁴⁹Tomando entón a palabra Xoán, dixo: Mestre, vimos un que botaba demos fóra no teu nome, e tratamos de llo impedir, porque non é dos nosos.

⁵⁰Xesús contestoulles: Pois non llo privedes, que quen non está contra vós, está convosco.

⁵¹Cando se ía cumprir o tempo de que o levantasen deste mundo, decidiu en firme ir a Xerusalén.

⁵²Mandou mensaxeiros por diante. Entrando estes nunha aldea de samaritanos, para lle prepararen pousada,

⁵³non o recibiron, porque lle coñeceron que ían cara a Xerusalén.

⁵⁴O veren isto, os discípulos Santiago e Xoán dixeron: Señor, queres que digamos que baixe do ceo un raio que os parta?

⁵⁵Pero el volveuse e rifoulles.

⁵⁶E foron para outra aldea.

⁵⁷Polo camiño, díxolle un: Seguireite, vaias onde vaias.

⁵⁸Respondeulle Xesús: As raposas teñen tobeiras, e os paxaros teñen niños; pero o Fillo do Home non ten onde pousar a cabeza.

⁵⁹Díxolle a outro: Sígueme. Pero el contestoulle: Déixame ir primeiro enterrar a meu pai.

⁶⁰Respondeulle: Deixa que os mortos enterren os seus mortos: ti vai anunciar o Reino de Deus.

⁶¹Outro díxolle tamén: Señor, seguireite, pero deixa que primeiro me despida da miña familia.

⁶²Contestoulle: Quen despois de pó-la man no arado, mira para atrás, non é apto para o Reino de Deus.