Read Biblia SEPT Deuteronomio 32 Bible Online

Deuteronomio 32 - Biblia SEPT bible

Deuteronomio 32

¹—"Escoita, ceo, que vou falar; escoita, terra, os ditos da miña boca.

²A miña doutrina caerá en pingas coma a chuvia, e o meu dito espallarase coma a chuvia mansa sobre a herba tenra, coma o trebón sobre o céspede.

³Si, proclamarei o nome do Señor. Aclamade: a grandeza é do noso Deus.

⁴El é o Penedo, a súa obra é perfecta. Si, todos os seus vieiros son xustiza. É o Deus da fidelidade e non hai nel inxustiza xusto e recto é El.

⁵Envolveu os que non lle eran fillos con follas de palmeira, xeración pervertida e malvada.

⁶Isto lle facedes ao Señor, pobo parvo e sen sabedoría? Non é El o teu Pai, quen te creou? Non é El quen te fixo, quen che deu o ser?

⁷Lémbrate dos días remotos, si, considera os anos de xeración en xeración. Pregúntalle a teu pai, e que cho mostre: pregúntalles ós teus anciáns, e que cho digan.

⁸Cando o Altísimo lles repartía a herdanza ós pobos, e cando separaba ós fillos de Adam: estableceu as fronteiras das nacións, segundo o número dos fillos de Israel.

⁹Si, a parte do Señor é o seu pobo, Xacob é a súa herdanza.

¹⁰Fortaléceo nunha terra de deserto nunha soidade de ouveos engórdao, rodéao de coidados e aténdeo, protéxeo coma á meniña do seu ollo.

¹¹O mesmo que a aguia espile a súa niñada, planea sobre os seus poliños, estende as ás e os colle, e os levanta sobre as súas ás,

¹²así tamén o Señor, El só, conducirá o seu pobo, non haberá con El un deus estraño,

¹³farao montar de a cabalo sobre as alturas da terra e daralle de comer os produtos do campo, daralle a zugar o mel que sae da pena, o aceite que sae do duro penedo:

¹⁴manteiga de vaca e leite de ovellas, con graxa de años, carneiros da raza de Baxán e cabritos, coa flor dos grans de trigo. Bebiches fermentado o sangue da uva (e Xacob comerá ata se fartar).

¹⁵Iexurún engordou, e logo couceou; engordaches, colliches graxas, puxécheste brillante, pero rexeitou ao Deus que o creou e deshonrou o Penedo da súa salvación.

¹⁶Provocáronlle celos con deuses estraños, enfadárono con abominacións.

¹⁷Ofrecéronlles sacrificios aos demos, non a Deus, a deuses que antes non coñecían, deuses novos, acabados de chegar, ós que vosos pais non respectaran.

¹⁸Desprezaches o Penedo que te deu a luz, Esqueciches o Deus que te trouxo ao mundo.

¹⁹Viu isto o Señor con enfado, rexeitou a seus fillos e a súas fillas.

²⁰E dixo: Escondereilles o meu rostro benévolo, verei cal é o seu porvir, pois eles son unha xeración de perversión, fillos nos que non hai fidelidade.

²¹Eles provocaron os meus celos con quen non é deus, enfadáronme cos seus ídolos ilusos; pero eu provocarei os seus celos con quen non é pobo, cunha nación tola enfadareinos.

²²Si, un lume de carraxe acendeuse no meu nariz abrasa ata as fonduras do Abismo, devora a terra e os seus froitos, e requeima os alicerces das montañas.

²³Amorearei calamidades sobre eles, e acabarei coas miñas frechas contra eles:

²⁴cansos de fame, consumidos coa febre e coa peste maligna. Si, mandarei contra eles dentes de animais, con veleno de bechos que se arrastran polo chan.

²⁵Por fóra, a espada deixaraos sen fillos; e, por dentro das casas, o terror. Berros dos mozos! Berros das mozas! Berro de meniño que mama, xunto co home encanecido!

²⁶Pensei: vounos espallar, vou facer desaparecer a súa lembranza de entre os homes,

²⁷se non temese provocar o inimigo e que os seus adversarios se fagan ilusións dicindo: A nosa man é poderosa, pois non foi o Señor quen fixo todo isto.

²⁸Si, son un pobo que derrama os plans, e neles non hai intelixencia.

²⁹Se fosen sabios, comprenderían isto, entenderían cal é o seu porvir:

³⁰Como un home pode perseguir a mil e como dous homes fan fuxir a dez mil, se non é que o seu Penedo llelos vende e se non é que o Señor llelos entrega atados?

³¹Certo que o noso Penedo non é coma o seu penedo, certo que os nosos inimigos non son quen a xulgar,

³²pois a súa viña é das cepas de Sodoma e dos patróns de Gomorra; as súas uvas son uvas de veleno e os seus acios teñen amargor;

³³o seu viño é veleno de serpentes, si, pezoña de cobras destrutoras.

³⁴Non está el gardado ao meu carón, selado no almacén dos meus tesouros?

³⁵Velaí o día da vinganza e do axuste de contas! Velaí o intre no que tropezarán os seus pés! Certo que está próximo o día da súa ruína, certo que vén ás présas preparado para eles.

³⁶Si, o Señor faralle xustiza ao seu pobo, e compadecerase dos seus servos, cando vexa que a forza se acaba, e que xa non hai escravo nin libre.

³⁷Entón dirá: Onde están os seus deuses, o penedo onde se refuxiaban?

³⁸Pois comen a graxa dos seus sacrificios e beben o viño das súas libacións. Que se levanten a axudarnos, que sexan a nosa protección!

³⁹Agora ollade: certo que eu son eu, e non hai outros deuses comigo. Eu fago morrer e fago vivir; ferín, pero curarei, e non hai quen escape da miña man.

⁴⁰Si, levantarei a miña man ao ceo e direi: Pola miña vida, así será para sempre!

⁴¹Afiarei o lóstrego da miña espada e a miña man collerá a xustiza; e farei volver a vinganza contra os meus adversarios e axustarei as contas cos que me odian.

⁴²Emborracharei as miñas frechas de sangue e a miña espada devorará carne: do sangue dos mortos e cativos, das cabezas peludas do meu inimigo.

⁴³Nacións, aclamade ao seu pobo, que o sangue dos seus servos está sendo vingado; fai vinganza dos seus adversarios, e así purifica a súa terra e o seu pobo".

⁴⁴Foi Moisés acompañado de Xosué, fillo de Nun, e pronunciou todas as palabras deste canto ós oídos do pobo.

⁴⁵Cando acabou Moisés de pronunciar todas estas palabras para todo Israel,

⁴⁶díxolles: —"Entregade o voso corazón a todas as palabras que hoxe poño como testemuño contra vós, pois habédesllelas de pór de precepto ós vosos fillos, para que procuren practicar todas as palabras desta lei.

⁴⁷Pois non é unha palabra baleira de interese para vós, senón que é a vosa vida; e con esta palabra alongaredes os días sobre a terra, na que entraredes ao cruzar o Xordán para a tomardes en posesión".

⁴⁸Nese mesmo día, o Señor faloulle a Moisés nestes termos:

⁴⁹—"Sube á montaña esa de Abarim, ao monte Nebó, que está no país de Moab, fronte a Xericó, e olla para a terra de Canaán, porque llela vou dar en propiedade ós fillos de Israel.

⁵⁰Despois morrerás no monte onde vas subir e xuntaraste cos teus parentes, o mesmo que Aharón, teu irmán, morreu no monte Hor e se xuntou cos seus parentes.

⁵¹Por me serdes infieis a min ante os fillos de Israel, nas augas de Meribah de Cadex, no deserto de Sin, por non recoñecer a miña santidade, ante os fillos de Israel,

⁵²por isto verás desde enfronte o país, pero non entrarás nel, nese país que eu lles vou dar ós fillos de Israel".