Read Biblia SEPT Xoán 11 Bible Online

Xoán 11 - Biblia SEPT bible

Xoán 11

¹Había un enfermo, Lázaro de Betania, da aldea de María e da súa irmá Marta.

²María fora a que unxira ó Señor con perfume e lle enxugara os pés cos seus cabelos; o seu irmán Lázaro era o enfermo.

³Por iso, as irmás mandaron a dicirlle a Xesús: Señor, mira, o que amas está enfermo.

⁴O oílo, dixo Xesús: Esta enfermidade non é para a morte, senón para a gloria de Deus, a fin de que por ela se glorifique o Fillo de Deus.

⁵Xesús queríalles moito a Marta, á irmá dela, e mais a Lázaro.

⁶Aínda que oíu que este estaba enfermo, deixouse estar aínda por dous días no sitio onde se atopaba.

⁷Despois disto, díxolles ós discípulos: Vaiamos outra vez á Xudea!

⁸Os discípulos respondéronlle: Mestre, aínda non hai nada que te querían apedrar os xudeus, e vas ir outra vez alí?

⁹Xesús replicou: Non hai doce horas de día? Se alguén camiña de día, non tropeza, pois ve a luz deste mundo;

¹⁰mais se alguén camiña de noite, tropeza, pois non hai luz nel.

¹¹En dicindo isto, proseguiu: Lázaro, o noso amigo, dorme; pero eu vouno espertar.

¹²Dixéronlle entón os discípulos: Señor, se dorme, curará.

¹³Xesús dicíao da morte. Pero eles coidaban que falaba do repouso do sono.

¹⁴Entón Xesús díxolles abertamente: Lázaro morreu,

¹⁵e alégrome por vós de non estarmos alí, para que creades. Así que vamos onda el!

¹⁶Díxolles entón Tomé o chamado Xemelgo ós outros discípulos: Vaiamos tamén nós morrer con el!

¹⁷Cando chegou Xesús, atopouse con que Lázaro xa levaba catro días no sepulcro.

¹⁸Betania estaba preto de Xerusalén, a uns tres quilómetros:

¹⁹moitos dos xudeus foran onda Marta e María para lles daren o pésame polo irmán.

²⁰Cando oíu Marta que Xesús estaba chegando, saíulle ó encontro. María, en cambio, quedou na casa.

²¹Díxolle entón Marta a Xesús: Señor, se ti estiveses aquí, meu irmán non morrería;

²²pero eu sei que, aínda agora, Deus che concederá calquera cousa que lle pidas.

²³Xesús díxolle: Teu irmán resucitará.

²⁴Marta respondeulle: Ben sei que resucitará na resurrección, no día derradeiro.

²⁵Díxolle Xesús: Eu son a resurrección e a vida. Quen cre en min, aínda que morra, vivirá;

²⁶e todo o que vive e cre en min, non morrerá endexamais. Cres ti isto?

²⁷Ela respondeu: Si, Señor: eu creo que ti es o Cristo, o Fillo de Deus, que había de vir ó mundo.

²⁸E, ditas estas cousas, saíu e chamou por María, súa irmá, dicíndolle polo baixo: O Mestre está aquí e chama por ti.

²⁹Ela, ó oílo, ergueuse de contado e foi onda el.

³⁰(Aínda non chegara Xesús á aldea, senón que estaba no mesmo sitio onde o atopara Marta).

³¹Entón os xudeus que estaban con ela na casa para lle daren o pésame, vendo a María que se ergueu de contado e saíu, foron detrás dela, coidando que ía á sepultura para chorar alí.

³²María chegou onde estaba Xesús e, ó velo, caeu ós seus pés, dicíndolle: Señor, se ti estiveses aquí, non morrería meu irmán.

³³O ver Xesús que ela estaba chorando, e tamén os xudeus que viñeran con ela, apertóuselle o corazón e, profundamente conmovido,

³⁴preguntou: Onde o puxestes? Contestáronlle: Señor, ven ver.

³⁵E Xesús botouse a chorar.

³⁶Entón comentaban os xudeus: "Ai que ver como o quería!"

³⁷Pero algúns deles dixeron: "E logo este, que deu vista ós ollos dun cego, non podía facer que non morrese?"

³⁸Xesús estremecéndose de novo, chegou á sepultura. Era unha cova, e tiña unha pedra por riba.

³⁹Xesús ordenou: Arredade a pedra. Marta, a irmá do finado, díxolle: Señor, xa cheira, que leva catro días.

⁴⁰Xesús contestoulle: Non che dixen que se cres, verás a gloria de Deus?

⁴¹Arredaron entón a pedra. Xesús ergueu os ollos e dixo: Meu Pai, douche grazas porque me escoitaches.

⁴²Eu ben sabía que ti sempre me escoitas, pero díxeno pola xente que está aquí, para que crean que ti me mandaches.

⁴³E dito isto, gritou con voz forte: Lázaro, ven para fóra!

⁴⁴Saíu o morto; tiña os pés e as mans atados con vendas e a cara envolta nun sudario. Xesús ordenoulles: Desenleádeo e deixádeo ir.

⁴⁵Entón, moitos dos xudeus que viñeran onda María, vendo o que fixo, creron nel.

⁴⁶Pero algúns deles foron onda os fariseos, e contáronlles o que fixera Xesús.

⁴⁷Entón os sumos sacerdotes e os fariseos reuniron o Sanedrín e dicían: Que imos facer? Porque este home fai moitos signos.

⁴⁸Se o deixamos así, todos crerán nel e virán os romanos e quitarannos o noso lugar santo e mais a nosa nación.

⁴⁹Pero un deles, Caifás, que era o Sumo Sacerdote aquel ano, díxolles: Non entendedes nada.

⁵⁰Non coidades que vos convén que morra un home polo pobo e non que pereza a nación enteira?

⁵¹Iso non o dixo pola súa conta, senón que, sendo Sumo Sacerdote aquel ano, profetizou que Xesús había de morrer pola nación;

⁵²e non só pola nación, senón tamén para reunir os fillos de Deus que estaban dispersos.

⁵³Por iso, desde aquel día, decidiron matalo.

⁵⁴En consecuencia, Xesús xa non andaba á vista entre os xudeus. Marchou para a rexión estremeira co deserto, a unha vila chamada Efraím, e alí permanecía cos seus discípulos.

⁵⁵Estaba próxima a Pascua dos xudeus e subiron moitos daquela rexión a Xerusalén antes da Pascua, para se purificaren.

⁵⁶Andaban entón buscando a Xesús, e cando estaban no templo, preguntábanse entre eles: "Que vos parece? Non virá á festa?".

⁵⁷Pero os sumos sacerdotes e os fariseos tiñan dada orde de que, se alguén sabía onde estaba, que o comunicase para lle botaren man.