Read Biblia SEPT Feitos 27 Bible Online

Feitos 27 - Biblia SEPT bible

Feitos 27

¹Cando se decidiu que embarcásemos para Italia, confiaron a Paulo e outros presos a un centurión chamado Xulio, da cohorte Augusta.

²Embarcamos nunha nave de Adramitio, que estaba a punto de levar áncoras para as costas de Asia e saímos para o mar, levando connosco a Aristarco, macedonio de Tesalónica.

³Para o outro día chegamos a Sidón; e Xulio, tratando a Paulo con humanidade, permitiulle visitar os seus amigos e recibir atencións por parte deles.

⁴Desde alí saímos para o mar e navegamos ó abeiro de Chipre, porque os ventos eran contrarios;

⁵despois, atravesando os mares de Cilicia e da Panfilia, chegamos a Mira de Licia.

⁶Alí, o centurión atopou unha nave alenxandrina, que se dirixía a Italia, e fíxonos subir a bordo.

⁷Durante moitos días navegamos lentamente, e con traballos chegamos fronte a Cnido; como o vento non nos era favorable, navegamos de bolina ó amparo de Creta por Salmona;

⁸logo de costeala con traballos, chegamos a un sitio chamado Bos - Portos, cerca da cidade de Lasea.

⁹Pasando bastante tempo e correndo perigo a navegación, pois xa pasara o tempo do xaxún, Paulo

¹⁰Avisounos: Amigos, paréceme que imos ter navegación perigosa e con mal para a carga e tamén para as nosas vidas.

¹¹Pero o centurión fiábase máis do piloto e do patrón do barco ca das palabras de Paulo;

¹²e, como o porto non era axeitado para invernar, a maioría foi do parecer de largar de alí e ver de chegar a Fenice, porto de Creta volto cara ó suroeste e o noroeste.

¹³E levantándose un ventiño livián do sur, coidaron poder realizar o seu proxecto. Levantaron a áncora e comezaron a costear Creta sempre cerca de terra.

¹⁴Os poucos, por iso, levantouse da illa unha ventada chamada Euraquilón

¹⁵e arrastrou o barco; como non podiamos facerlle fronte ó vento, deixámonos levar por el.

¹⁶Avanzando protexidos por unha pequena illa chamada Cauda, conseguimos con moitos traballos apoderarnos do bote;

¹⁷izado a bordo, botaron man de recursos de emerxencia, cinguindo a nave con cables; por medo de bater contra os baixos de Sirte, arriaron velas e deixáronse ir á deriva.

¹⁸Como o temporal nos abalaba con furia, ó outro día alixeiraron a carga;

¹⁹e ó terceiro guindaron no mar os aparellos coas súas propias mans.

²⁰Por moitos días non vimos sol nin estrelas e, como a tempestade non amainaba, iamos perdendo a esperanza de nos salvarmos.

²¹Levabamos moito tempo sen comer, cando Paulo, de pé no medio deles, díxolles: Amigos, se me fixésedes caso, non saiamos daquela de Creta e aforrabamos agora este perigo e esta perda.

²²Pero agora pídovos que teñades azos, que ningún de vós vai perecer; só se perderá o barco;

²³esta noite presentóuseme un anxo do Deus a quen pertenzo e a quen sirvo,

²⁴dicindo: "non temas, Paulo, tes que te presentar diante do César e Deus concedeuche a vida de todos os que navegan contigo".

²⁵Polo tanto, ánimo!, que eu confío en Deus que sucederá como se me dixo.

²⁶Temos que ir dar nalgunha illa.

²⁷A décima cuarta noite de andarmos á deriva polo Adriático, no medio da noite, ventaron os mariñeiros que había terra cerca.

²⁸Botaron a sonda e eran vinte brazas; pouco despois, botárona de novo e xa eran quince.

²⁹Por medo de ir bater contra algúns cons, botaron catro áncoras por popa esperando con ansia pola chegada do día.

³⁰Os mariñeiros, co pretexto de iren botar as áncoras de proa, arriaban o bote ó mar, querendo fuxir da nave.

³¹Entón díxolles Paulo ó centurión e ós soldados: Se eses homes non fican no barco, vós non vos poderedes salvar.

³²Daquela os soldados cortaron as amarras do bote e deixárono caer.

³³Paulo, conforme ía abrindo o día, ía animando a todos para que tomasen alimento, dicíndolles: Con hoxe son catorce días que estades á expectativa, en xaxún, sen pasar bocado.

³⁴Recoméndovos que vos alimentedes: iso axudará á vosa salvación, pois ninguén de vós perderá un pelo da cabeza.

³⁵Dito isto, tomou pan, deu grazas a Deus diante de todos e partíndoo, comezou a comer.

³⁶Animáronse todos e tamén eles tomaban alimento.

³⁷Entre todos eramos no barco duascentas setenta e seis almas.

³⁸Logo de se fartaren, alixeiraron o barco, botando o trigo ó mar.

³⁹Cando se fixo día, non recoñeceron a terra. Só vían unha enseada cunha praia e decidiron varar alí a nave, se é que podían.

⁴⁰Soltaron as áncoras, que abandonaron no mar, e afrouxaron as amarras dos peltres que facían de temón; logo, izaron a vela de popa e puxeron proa á praia.

⁴¹Pero, indo bater nun baixo con mar por ámbolos lados, encallaron o barco; a proa, ben chantada, non se movía, pero a popa foise desconxuntando coa forza das ondas.

⁴²Os soldados tomaron a decisión de matar os presos, para que non fuxise ningún a nadar.

⁴³Pero o centurión, querendo salvar a Paulo, impedíullelo e mandou que os que sabían nadar chegasen a terra, botándose a auga os primeiros;

⁴⁴e despois os restantes, uns en táboas e outros en restos do barco. Deste xeito, chegaron todos sans e salvos a terra.