Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Ks. Psalmów 78 Bible Online

Ks. Psalmów 78 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Ks. Psalmów 78

¹Pieśń pouczająca. Asafowy. Słuchaj, mój ludu, nauki mojej; nakłońcie wasze uszy na słowa ust moich.

²Do przypowieści [2] otworzę me usta, wyjawię tajemnice zamierzchłego wieku.

³Cośmy słyszeli i cośmy poznali, i co nam opowiedzieli nasi ojcowie,

⁴tego nie ukryjemy przed ich synami. Opowiemy przyszłemu potomstwu chwałę Pana i Jego potęgę, i cuda, których dokonał.

⁵Albowiem nadał On w Jakubie przykazania i ustanowił Prawo w Izraelu, aby to, co zlecił naszym ojcom, podawali swym synom,

⁶aby to poznało przyszłe pokolenie, synowie, co się narodzą,

⁷że mają pokładać nadzieję w Bogu i nie zapominać dzieł Boga, lecz strzec Jego poleceń.

⁸A niech nie będą jak ich ojcowie, pokoleniem opornym, buntowniczym, pokoleniem o chwiejnym usposobieniu, którego duch nie dochowuje Bogu wierności.

⁹Synowie Efraima, uzbrojeni w łuki, w dniu bitwy poszli w rozsypkę.

¹⁰Nie zachowali przymierza z Bogiem i nie chcieli postępować według Jego Prawa [3].

¹¹Zapomnieli o Jego dziełach i o cudach, które im ukazał.

¹²Uczynił cuda przed ich ojcami w ziemi egipskiej na polu Soanu [4].

¹³ [5] Rozdzielił morze, a ich przeprowadził i wody ustawił jak groblę.

¹⁴Przez dzień ich prowadził obłokiem, a przez całą noc blaskiem ognia.

¹⁵ [6] Rozłupał skały w pustyni i jak wielką otchłanią obficie ich napoił.

¹⁶Wydobył ze skały strumienie, i wylał wodę jak rzekę.

¹⁷Lecz nadal grzeszyli przeciw Niemu, obrażali Najwyższego w kraju suchym.

¹⁸ [7] Wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żądając strawy dla swego pożądania.

¹⁹Mówili przeciw Bogu, rzekli: «Czyż Bóg potrafi nakryć stół w pustyni?»

²⁰Oto w skałę uderzył, popłynęły wody i wytrysnęły strumienie: «Czy także potrafi dać chleba albo ludowi swemu przygotować mięso?»

²¹Toteż gdy Pan usłyszał, zapalił się gniewem, i ogień rozgorzał przeciw Jakubowi, ‹i gniew jeszcze powstał przeciw Izraelowi> [8],

²²że nie uwierzyli w Boga i nie zaufali Jego pomocy.

²³Potem z góry wydał rozkaz chmurom i bramy nieba otworzył,

²⁴i spuścił jak deszcz mannę do jedzenia: dał im zboże z nieba [9].

²⁵Człowiek chleb mocarzy [10] spożywał - żywności zesłał im do syta.

²⁶Wzbudził na niebie wicher od wschodu i mocą swą przywiódł wiatr południowy.

²⁷ [11] I zesłał na nich mięso, jak kurzawę, i ptaki skrzydlate, jak morski piasek.

²⁸Sprawił, że pospadały na ich obóz dokoła ich namiotów.

²⁹Jedli więc i nasycili się w pełni, i zaspokoił ich pożądanie.

³⁰Jeszcze nie zaspokoili swego pożądania i pokarm był jeszcze w ich ustach,

³¹gdy się rozżarzył przeciw nim gniew Boży: zabił ich dostojników, a młodzieńców Izraela powalił [12].

³²Jednakże nadal grzeszyli i nie wierzyli Jego cudom.

³³Szybko ich dni zakończył i lata ich nagłą zatratą.

³⁴Gdy ich zabijał, szukali Go, nawracali się i znów szukali Boga.

³⁵I przypominali sobie, że Bóg jest dla nich skałą, że Bóg Najwyższy ich zbawicielem.

³⁶Lecz oszukiwali Go swymi ustami i kłamali Mu swoim językiem.

³⁷ [13] Ich serce nie trwało przy Nim, w przymierzu z Nim nie byli stali.

³⁸On jednak litując się odpuszczał winę, a nie wytracał, i często odwracał swój gniew, i nie pobudzał całej swej zapalczywości.

³⁹Przypominał sobie, że są tylko ciałem i tchnieniem, które odchodzi, a nie wraca [14].

⁴⁰Ileż razy drażnili Go na pustyni i zasmucali Go na pustkowiu!

⁴¹I ponownie Boga wystawiali na próbę, gniewali Świętego Izraela.

⁴²Nie pamiętali Jego ręki - dnia, w którym ich wybawił od ciemiężyciela,

⁴³kiedy czynił w Egipcie swe znaki i swoje cuda na polu Soanu, [15]

⁴⁴i rzeki ich w krew zamienił, i ich strumienie, aby pić nie mogli.

⁴⁵Nasłał na nich muchy, które ich kąsały, i zgubne dla nich żaby.

⁴⁶Ich zbiory wydał owadom, a owoc ich pracy szarańczy.

⁴⁷Poraził gradem ich winnice, a szronem ich sykomory.

⁴⁸Ich bydło wydał na pastwę zarazy, a na pastwę choroby ich trzody.

⁴⁹Zesłał na nich żar swojego gniewu: oburzenie, zapalczywość i udrękę - orszak zwiastunów klęski [16].

⁵⁰Otworzył drogę dla swego gniewu: nie zachował ich od śmierci, ich życie wydał zarazie.

⁵¹I poraził w Egipcie wszystko pierworodne [17], pierwsze ich płody w namiotach Chama.

⁵²A swój lud wyprowadził jak owce i powiódł w pustyni jak trzodę.

⁵³Wiódł ich bezpiecznie, tak że się nie bali, a ich wrogów przykryło morze [18].

⁵⁴Wprowadził ich do swej ziemi świętej, do gór, które nabyła Jego prawica;

⁵⁵i wygnał przed nimi narody, a im losem wyznaczył dziedzictwo i w namiotach tamtych osadził szczepy Izraela.

⁵⁶ [19] Ale wystawiali na próbę i drażnili Boga Najwyższego, i Jego przykazań nie strzegli.

⁵⁷Odstępowali zdradziecko, jak ich ojcowie, byli zmienni, jak łuk zawodny.

⁵⁸Pobudzali Go do gniewu przez swoje wyżyny i wzniecali Jego zazdrość swoimi rzeźbami.

⁵⁹Bóg usłyszał i zapłonął gniewem, i zupełnie odrzucił Izraela.

⁶⁰I porzucił mieszkanie w Szilo [20], przybytek, gdzie mieszkał wśród ludzi.

⁶¹I oddał swoją moc w niewolę, a swą chwałę [21] w ręce nieprzyjaciół.

⁶²I wydał pod miecz swój naród, i rozjątrzył się na swoje dziedzictwo.

⁶³Młodzieńców ich pochłonął ogień, a nad ich pannami nie śpiewano pieśni weselnych.

⁶⁴Ich kapłani poginęli od miecza, a ich wdowy nie mogły lamentować.

⁶⁵Lecz Pan się ocknął jak ze snu, jak wojownik winem zmożony.

⁶⁶I poraził od tyłu swych nieprzyjaciół: wieczystą sromotą ich okrył [22].

⁶⁷Odrzucił namiot Józefa i nie wybrał szczepu Efraima,

⁶⁸lecz wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował.

⁶⁹I wzniósł swoją świątynię, jak wysokie niebo, jak ziemię, którą ugruntował na wieki.

⁷⁰Wybrał swego sługę Dawida i wziął go od owczych zagród:

⁷¹powołał go, gdy chodził za karmiącymi [owcami], by pasł Jakuba, lud Jego, i Izraela, Jego dziedzictwo.

⁷²On ich pasł w prawości swego serca i roztropnie prowadził swoimi rękoma.