Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Ks. Koheleta 5 Bible Online

Ks. Koheleta 5 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Ks. Koheleta 5

¹Nie bądź pochopny w słowach, a serce twe niechaj nie będzie zbyt skore, by wypowiedzieć słowo przed obliczem Boga, bo Bóg jest w niebie, a ty na ziemi! Przeto niech słów twoich będzie niewiele [1].

²Bo z wielu zajęć przychodzą sny, a mowa głupia z wielości słów.

³Jeżeliś złożył ślub jakiś Bogu, nie zwlekaj z jego spełnieniem, bo w głupcach nie ma On upodobania. To, coś ślubował, wypełnij! [2]

⁴Lepiej, że nie ślubujesz wcale, niż żebyś ślubował, a ślubu nie spełnił.

⁵Nie dopuść do tego, by usta twe doprowadziły cię do grzechu, i nie mów przed posłańcem [Bożym] [3], że stało się to przez nieuwagę, żeby się Bóg nie rozgniewał na twoje słowa i nie udaremnił dzieła twoich rąk.

⁶Bo z wielu zajęć przychodzą sny, a marność z nadmiaru słów [4]. Boga się przeto bój! [5]

⁷Gdy widzisz ucisk biednego i pogwałcenie prawa i sprawiedliwości w kraju, nie dziw się temu, bo nad wysokim czuwa wyższy, a jeszcze wyżsi nad oboma [6].

⁸Pożytkiem dla kraju byłby wobec tego wszystkiego król dbały o uprawę ziemi [7].

⁹Kto kocha się w pieniądzach, pieniądzem się nie nasyci; a kto się kocha w zasobach, ten nie ma z nich pożytku. To również jest marność.

¹⁰Gdy dobra się mnożą, mnożą się ich zjadacze. I jakiż pożytek ma z nich właściciel, jak ten, że nimi napawa swe oczy?

¹¹Słodki jest sen robotnika, czy mało, czy dużo on zje, lecz bogacz mimo swej sytości nie ma spokojnego snu.

¹²Istnieje bolesna niedola - widziałem ją pod słońcem: bogactwo przechowywane na szkodę właściciela.

¹³Bogactwo to bowiem przepada na skutek jakiegoś nieszczęścia i urodzi mu się syn, a w ręku jego niczego już nie ma.

¹⁴Jak wyszedł z łona swej matki, nagi, tak znowu odejdzie, jak przyszedł, i nie wyniesie z swej pracy niczego, co mógłby w ręku zabrać ze sobą [8].

¹⁵Bo również i to jest bolesną niedolą, że tak odejdzie, jak przyszedł. I cóż mu przyjdzie z tego, że trudził się na próżno?

¹⁶A nadto wszystkie jego dni [schodzą] w ciemności i w smutku [9], w wielkim zmartwieniu, w chorobie i w gniewie.

¹⁷Oto, co ja uznałem za dobre: że piękną jest rzeczą jeść i pić, i szczęścia zażywać przy swojej pracy, którą się człowiek trudzi pod słońcem, jak długo się liczy dni jego życia, których mu Bóg użyczył: bo to tylko jest mu dane.

¹⁸Dla każdego też człowieka, któremu Bóg daje bogactwo i skarby i któremu pozwala z nich korzystać, wziąć swoją część i cieszyć się przy swoim trudzie - to Bożym jest darem.

¹⁹Taki nie myśli wiele o dniach swego życia, gdyż Bóg go zajmuje radością serca.