Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Lamentacje 2 Bible Online

Lamentacje 2 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Lamentacje 2

¹Ach! Jak zaciemnił gniew Pana Córę Syjonu, strącił z nieba na ziemię chwałę Izraela, nie wspomniał na podnóżek swych nóg [1] w dzień swego gniewu.

²Zburzył Pan bez litości wszystkie siedziby Jakuba; wywrócił w swej zapalczywości twierdze Córy Judy, rzucił o ziemię, zbezcześcił królestwo i możnych [2].

³Złamał w przypływie gniewu wszelką moc Izraela, cofnął swoją prawicę od nieprzyjaciela; w Jakubie rozniecił pożar, co [wszystko] wokół trawi.

⁴Jak wróg swój łuk naciągnął, prawicę umocnił i zabił jak nieprzyjaciel wszystkich, co oczy radują [3], w namiocie Córy Syjonu wybuchnął gniewem jak ogniem.

⁵Pan stał się podobny do wroga: starł Izraela, wszystkie budowle poburzył, poniszczył baszty, pomnożył u Córy Judy skargi po skargach.

⁶Zrujnował swój namiot jak ogród, przybytek swój zburzył. Na Syjonie Pan skazał na niepamięć zgromadzenie i szabat; w karzącym gniewie odtrącił kapłana i króla.

⁷Pan swym ołtarzem pogardził, pozbawił czci świątynię, wydał w ręce nieprzyjaciół mury jej warowni. Podnieśli krzyk w domu Pańskim jak w dzień uroczysty.

⁸Postanowił Pan wywrócić szańce [4] Córy Syjonu, przeciągnął sznur [mierniczy], nie cofnął ręki przed zniszczeniem, przedmurze i mur pogrążył w żałobie: pospołu one padają.

⁹Bramy runęły na ziemię: połamał, pokruszył zawory; jej król i książęta u pogan, nie ma już Prawa, nawet prorocy nie mają widzenia od Pana [5].

¹⁰Usiedli na ziemi w milczeniu starsi Córy Syjonu, prochem głowy posypali, przywdziali wory; skłoniły głowy ku ziemi dziewice jerozolimskie.

¹¹Wzrok utraciłem od płaczu, drgają me trzewia, żółć [6] się wylała na ziemię przez klęskę Córy mego ludu, gdy słabły niemowlę i dziecię na placach miasta.

¹²Do matek swoich mówiły: «Gdzie żywność ‹i wino>?» Padały jak ciężko ranione na placach miasta, gdy uchodziło z nich życie na łonie ich matek.

¹³Jak cię pocieszyć? Z czym porównać? Córo Jeruzalem! Z czym cię porównać, by cię pocieszyć? Dziewico, Córo Syjonu, gdyż zagłada twoja wielka jak morze. Któż cię uleczy?

¹⁴Prorocy [7] twoi miewali dla ciebie widzenia próżne i marne, nie odsłonili twojej złości, by od wygnania cię ustrzec; miewali dla ciebie widzenia zwodnicze i próżne.

¹⁵W dłonie klaszczą nad tobą, wszyscy, co drogą przechodzą, gwiżdżą [8] i kiwają głowami nad Córą Jeruzalem: «Więc to ma być Miasto [9], cud piękna, radość całego świata?»

¹⁶Rozwarli na ciebie swe usta wszyscy twoi wrogowie; gwizdali, zgrzytali zębami. «Pochłonęliśmy ‹je> - rzekli - oto jest dzień upragniony. Osiągnęliśmy go, widzimy».

¹⁷Uczynił Pan, co postanowił, wypełnił swą groźbę, zapowiedzianą w dniach dawnych [10]: bez litości obalił, rozweselił wroga nad tobą, wywyższył moc twych ciemięzców.

¹⁸Wołaj sercem do Pana, Dziewico [11], Córo Syjonu; niech łzy twe płyną jak rzeka we dnie i w nocy; nie dawaj sobie wytchnienia, niech źrenica twego oka nie zna spoczynku!

¹⁹Powstań, wołaj po nocy przy zmianach straży, wylewaj swe serce jak wodę przed Pańskim obliczem, podnoś do Niego swe ręce o życie twoich niemowląt, ‹które padały z głodu na rogach wszystkich ulic>.

²⁰Spojrzyj, Panie, i rozważ, komuś tak kiedy uczynił: Czy kobiety mają jeść owoc swego łona - pieszczone niemowlęta? [12] Czy w świątyni Pańskiej ma się zabijać kapłana i proroka?

²¹Legli w prochu ulicy: chłopiec i starzec, moje dziewice i moi młodzieńcy padli od miecza; zabiłeś ich w dniu swego gniewu, zgładziłeś bez litości.

²²Zwołałeś jak gdyby na święto wszystkie me trwogi zewsząd. Nikt się w dniu gniewu Pańskiego nie ostał, nie umknął: tych, co pieściłam, chowałam, wróg mój wyniszczył.